Έρωτας∙ ένας έφηβος επαναστάτης

Ο έρωτας είναι ένα παιδί που γεννιέται μέσα μας και μένει μόνιμα εκεί. Μεγαλώνοντας περνάει και την εφηβεία του και την ωρίμανσή του, όλα έντονα μάλιστα. Είναι ένα παιδί-επαναστάτης που ξεσηκώνει τους πάντες και τα πάντα στο πέρασμά του. Δεν ακούει κανένα μυαλό, καμιά λογική, δεν ακολουθεί κανόνες, είναι φτιαγμένος από συναίσθημα, δράση κι αντίδραση. Όταν μπει ανάμεσα σε σένα και σε έναν άνθρωπο σας πιάνει αδιάβαστους, όσο προετοιμασμένοι κι αν νομίζατε πως είστε, δεν μπορείτε να τον διαχειριστείτε. Γι’ αυτό και κάποια στιγμή τα παρατάτε κι απλά πηγαίνετε όπου σας πάει. Τόσο δυναμικός, τόσο χειριστικός.

Το μικρό αυτό παιδί μας κάνει κι εμάς παιδιά, παίρνουμε όλα τα χαρακτηριστικά του. Πεισμώνουμε, απαιτούμε να γίνεται μονίμως το δικό μας, θέλουμε τον άνθρωπό μας μόνο για μας, ζηλεύουμε οτιδήποτε του αποσπάει την προσοχή, τα ζητάμε όλα. Ξεχνάμε οτιδήποτε σχετίζεται με ενηλικίωση, ωριμότητα και λογική.  Μας επηρεάζει σε σημείο να μην αναγνωρίζουμε οι ίδιοι τον εαυτό μας, τις κινήσεις μας και τις επιλογές μας, σαν να μη μας ελέγχουμε πια.

Κι όταν ο έρωτας περνά την εφηβεία του να δείτε τι κακός χαμός κυριαρχεί. Δε δέχεται να του πεις «όχι», «ίσως», «περίπου», «δεν» ή «μη». Δεν μπορείς ή δε γίνεται; Τι σημαίνει αυτό; Δε θα σε ακούσει καν, κι εσύ θα βρεθείς να κάνεις ό,τι θέλει αυτός, πριν καν το καταλάβεις. Την περνάς, λοιπόν, κι εσύ την εφηβεία ξανά μαζί του. Δεν έχεις, εξάλλου, κι άλλη επιλογή. Άπαξ και σου χτυπήσει την πόρτα, σε όποια φάση της ζωής σου και να βρίσκεσαι, θα γίνεις μαζί του παιδί και τρελός έφηβος, θα ξεχάσεις την αυστηρή ενηλικίωση, τις άμυνες και τις απαγορεύσεις της.

Εξάλλου, μόνο έτσι του αξίζουμε και μόνο έτσι τα βγάζουμε πέρα μ’ αυτόν. Όταν περνάμε όλες τις φάσεις του μαζί του. Αλλιώς δε θα τα βγάλουμε πέρα. Αν δειλιάσουμε να τον ακολουθήσουμε, αν τον μαλώνουμε συνεχώς γι’ αυτά που μας κάνει να νιώθουμε, αν τρομάξουμε και κρυφτούμε πίσω απ’ την πρόφαση του «πρέπει να λειτουργώ με τη λογική», θα πεισμώσει κι αυτός και θα μας γυρίσει την πλάτη. Κι άντε να τον βρεις ξανά μετά. Θα προσπαθείς αλλά μάταια. Δε χωράνε ανάμεσα σε εσένα και σ’ αυτόν άμυνες, δεύτερες σκέψεις και φιλτραρίσματα. Μόνο με το συναίσθημα μπορείς –ίσως, κάπως– να τον διαχειριστείς.

Αν, λοιπόν, δεν τον αφήσεις να εκδηλωθεί, να εκφραστεί, να βγει εκεί έξω, να ξεσπάσει όλα του τα απωθημένα, δε θα περάσει σωστά στην επόμενη φάση του, τη φάση της ωρίμανσής του, που είναι και η πιο ωραία από όλες. Θα μείνει πίσω, μαζί με τα απωθημένα του, θα αναρωτιέται γιατί δεν έκανε αυτό που ήθελε και τον ανάγκασες δειλά να κοιτάει μια άχρωμη πραγματικότητα που του επέβαλες, τάχα, για το καλό σας. Θα αναρωτιέται γιατί δεν προσπαθήσατε αρκετά, γιατί δε διεκδικήσατε αυτό που έπρεπε, όταν έπρεπε. Κι έτσι όταν αρχίζει να ωριμάζει, θα ψάχνει τα λάθη του και θα κάνει συνεχώς δεύτερες σκέψεις, θα βυθιστεί σε μια απογοήτευση και μια καχυποψία κι αυτό είναι κάτι που μπορεί ειλικρινά να σε τρελάνει.

Ακολούθησε τον έρωτα κι άσ’ τον να σε παρασύρει στην επαναστατικότητά του, μη μένεις πίσω να τον κοιτάς τρομαγμένα. Αυτός που διεκδικεί έχει περισσότερες πιθανότητες να κερδίσει, άλλωστε. Μη φοβάσαι να ξεχωρίσεις απ’ τους άλλους, τους πολλούς λιγόψυχους κι επαναπαυμένους, μην αναβάλλεις τη φυγή σου απ’ τα «πρέπει» που επιβάλλεις εσύ στον εαυτό σου. Μην αρνηθείς να ξαναπεράσεις την εφηβεία μαζί του.

Άσ’ τον έρωτα να σε τραβήξει απ’ το χέρι, να σε πάει όπου θέλει κι ό,τι  βγει. Ακόμα και να μη βγει. Τουλάχιστον θα ξέρεις ότι εσύ το έζησες.