Καλοκαίρι ίσον πανηγύρι στο χωριό!

Είμαστε για τα πανηγύρια! Αυτό είναι γνωστό, βεβαίως. Γιατί, λοιπόν, να μην το παραδεχτούμε, χωρίς φόβο αλλά με πολύ πάθος, ότι γουστάρουμε τρελά το καλοκαίρι στο χωριό με το τζέρτζελό του; Σίγουρα πανηγύρι σημαίνει ρετσίνα, ούζο, μπίρα κι ό,τι ποτό υπάρχει και, για μη μείνουμε νηστικοί, μας βρίσκεις διαρκώς με ένα σουβλάκι στο χέρι, μιας και παίζει πολύ ψηστήρι. Οι θερμίδες, όμως, δε μας αγχώνουν, μιας και ρίχνουμε πολύ, μα πάρα πολύ, χορό.

Κάθε καλοκαίρι τα ίδια. Ζούμε για τη στιγμή που θα ντυθούμε, θα σενιαριστούμε, θα γίνουμε ωραίοι κι ωραίες -για να εντυπωσιάσουμε, φυσικά, συγχωριανούς και φίλους μας. Θα βάλουμε το ωραίο το πουκαμισάκι μας, θα φτιάξουμε το μαλλί, απαραιτήτως θα βάλουμε το καινούριο το φόρεμα, το ψηλό το πέδιλο και το ωραίο το κραγιόν, για να κατέβουμε στην πλατεία του χωριού παίζοντάς το πρωτευουσιάνοι, cool κι άνετοι, για να καθίσουμε στο κλασικό άσπρο πλαστικό τραπέζι με την επίσης άσπρη και πλαστική του καρεκλίτσα και το χάρτινο τραπεζομάντιλο -που κλασικά καταλήγουμε να σκίζουμε κάποια στιγμή. Η προετοιμασία σίγουρα θα ‘χει προηγουμένως διαρκέσει ώρες, ειδικά αν θέλεις να εντυπωσιάσεις κάποιο συγκεκριμένο πρόσωπο. Αυτόν, μωρέ, που είναι απ’ το χωριό κι εμείς δεν τον ξέρουμε.

Εννοείται πως το πανηγύρι του χωριού σου είναι το event της χρονιάς στην περιοχή, οπότε έρχονται όλοι οι συγχωριανοί κι όλοι απ’ τα γύρω χωριά. Θα συναντήσεις συγγενείς που βλέπεις μόνο μία φορά τον χρόνο (εκείνη τη μέρα πάντα), παιδικούς σου φίλους, άτομα που κάνατε παρέα κάποια καλοκαίρια, εφηβικούς έρωτες, αλλά και όλους τους φίλους των παππούδων σου ή των γονιών σου που σε ξέρουν από μωρό και που δε θα χάσουν την ευκαιρία να επαινέσουν την οικογένειά σου, το σόι και το πόσο καλό και έξυπνο παιδί είσαι εσύ.

Αν εξαιρέσεις, λοιπόν, το κουτσομπολιό, ή μάλλον τον κοινωνικό σχολιασμό του χωριού, έχει και τα καλά του να κατάγεσαι από έναν τόπο που όλοι γνωρίζεστε και κατά βάθος πάντα χαίρεται όποιος γυρίζει εκεί, ειδικά τις μέρες που το χωριό βουλιάζει από κόσμο. Θα δεις άτομα που μπορεί να μένετε όλο το χρόνο μακριά, σε τελείως διαφορετικά μέρη, αλλά πάντα έχετε αυτόν τον τόπο να σας ενώνει. Είναι η καταγωγή των παππούδων μας, που τόσο λατρεύουμε και τους έχουμε συνδέσει με τις ωραιότερες αναμνήσεις.

Πίσω στην πλατεία τώρα, όταν αρχίζουν τα όργανα να δεις χαμός. Μόλις αρχίζει το νταούλι/λύρα/κλαρίνο/βιολί (ανάλογα με τον τόπο σου), σηκώνεται αυτόματα η μισή πλατεία όρθια. Μπορεί να ‘σαι αυστηρά λάτρης κάποιας συγκεκριμένης μουσικής κατεύθυνσης όλο τον χρόνο, αλλά τουλάχιστον για εκείνη τη μέρα, θα γίνεις φαν της παραδοσιακής μουσικής, είτε με τη βοήθεια του ποτού είτε με τη βοήθεια της ατμόσφαιρας και των φίλων σου. Κι αφού μπεις στον χορό, θα δεις και πολλά ευτράπελα. Τον τρελό του χωριού να σέρνει πρώτος τον χορό, κάποιο κορίτσι στην εφηβεία να κάνει τα πρώτα του βήματα στα τακούνια και να παραπατά αλλά να θέλει και να χορέψει παρ’ όλα αυτά, κρυφά ζευγάρια να κάνουν νοήματα ο ένας στον άλλο και να κανονίζουν συναντήσεις τώρα που ξέρουν ότι όλοι είναι στην πλατεία και κανείς δε θα τους δει, τη γιαγιά που θα μαλώνει την εγγονή της, αν τη δει να φλερτάρει με κάποιο αγόρι κι άλλα παρόμοια επικά σκηνικά.

Τι γίνεται, πραγματικά, στα πανηγύρια; Μετράμε πολλά σουβλάκια και πολλά ποτήρια αλκοόλ εκείνα τα βράδια. Άντε, στον γενικό χαμό, ίσως να γκομενίσουμε και λίγο, είναι η αλήθεια. Επικρατεί μια γενικότερη τρέλα εκείνες τις νύχτες. Η ώρα περνάει, όμως, γρήγορα η άτιμη και κάπως έτσι, ανάμεσα σε τσίκνες, τσουγκρίσματα και γυροβολιές, πριν καν το καταλάβουμε, έρχεται το πρωί. Πάει έξι, πάει εφτά, και πια βοηθάς στο μάζεμα των τραπεζιών απ’ την πλατεία. Κάθεσαι και πίνεις τον ελληνικό σου στο καφενείο, που μόλις άνοιξε, για να συνέλθεις πριν επιστρέψεις σπίτι, τρως και το πρωινό σου, αν βρεις κάποιο φούρνο ανοιχτό, και μετά ψάχνεις να βρεις το κρεβατάκι σου. Πάει και το φετινό ντιριντάχτα. Μέχρι την επόμενη φορά.

Να ζούμε τις στιγμές στο έπακρο και να φυλάμε τη θύμησή τους. Γιατί το χωριό θα ‘ναι πάντα εκεί, πανηγύρια θα γίνονται πάντα, αλλά εμείς μεγαλώνουμε κι όσο περνάνε τα χρόνια οι άνθρωποι που μας περιμένουν εκεί θα φεύγουν, και μετά δε θα ‘ναι τίποτα πια το ίδιο. Όσοι τα ζήσανε και τα ζουν, ξέρουν. Ας κάνουμε κάθε καλοκαίρι πίσω στους τόπους μας μια μοναδική ανάμνηση που θα μας γεμίζει πάντα όταν την ανακαλούμε στη μνήμη μας!