Σήμερα θα γνωρίσουμε τρία διαφορετικά ζευγάρια. Τον Κώστα και τη Μαρία, τον Δημήτρη και την Ελένη και τους Γιώργο και Κατερίνα. Οποιαδήποτε ομοιότητα με καταστάσεις και πρόσωπα είναι τυχαία και δε συνδέεται με πραγματικά γεγονότα. Αν κι ασυζητητί όλοι, πάνω-κάτω, με κάποιον από όλους αυτούς θα ταυτιστούμε.
Πάμε να δούμε το πρώτο μας ζευγάρι. Ο Κώστας κι η Μαρία γνωρίστηκαν, ενδιαφέρθηκαν ο ένας για τον άλλο και σύντομα κατέληξαν να περπατούν χεράκι-χεράκι σε όλες τις εξόδους τους, ζώντας τον έρωτά τους και χωρίς να σκέφτονται το αύριο. Ο Κώστας κι η Μαρία προχώρησαν γρήγορα τα πράγματα, και πριν καλά-καλά γνωρίσουν ο ένας τον άλλο έκαναν τη σχέση τους και το ζούνε τα παιδιά. Δεν έκαναν δεύτερες σκέψεις, ήθελαν ο ένας τον άλλο, με ό,τι μπορεί να δημιουργήσει αυτό, δεν έδωσαν χρόνο και χώρο στους εαυτούς τους, αφού ένιωσαν ότι βρήκαν αυτό που έψαχναν απ’ τα πρώτα ραντεβού.
Επόμενοι έρχονται ο Δημήτρης κι η Ελένη. Οι δυο τους τα βρήκανε και λειτουργούν σε τελείως διαφορετική ταχύτητα σε σχέση με τους προηγούμενους. Γνωρίστηκαν μία περίοδο που η Ελένη δεν ήταν σε φάση για σχέση, έτσι νόμιζε δηλαδή, μετά από ένα δύσκολο χωρισμό, κι ο Δημήτρης ήταν ναι μεν διαθέσιμος να προχωρήσει στη ζωή του, αλλά δύσκολο να τον κερδίσει κάτι καινούριο, μετά από προηγούμενες μεγάλες απογοητεύσεις. Αποφάσισαν να αφήσουν τα πάντα γύρω τους να κυλήσουν στον χρόνο τους, σιγά-σιγά έδιναν όλο και περισσότερο χώρο ο ένας στον άλλο, ώσπου έγιναν αχώριστοι, μετά από αρκετό καιρό κι αφού κέρδισαν σταδιακά την εμπιστοσύνη ο ένας του άλλου.
Τέλος, έχουμε τον Γιώργο και την Κατερίνα. Δημιούργησαν μία σχέση για την οποία εξαρχής δεν ήταν σίγουροι, επειδή ανήκαν πριν σε κοινή παρέα. Περνάνε πολύ ωραία μαζί, γελάνε, δε σκέφτονται παραπάνω, όπου τους βγάλει. Οι δυο τους τώρα έχουν μείνει στάσιμοι, γιατί δεν προσπαθούν, τα περιμένουν όλα έτοιμα ο ένας απ’ τον άλλο και φαίνεται να έχουν κολλήσει σε ένα φαύλο κύκλο και σε μία καθημερινότητα που δεν τους γεμίζει, μόνο και μόνο επειδή η κατάσταση αυτή κάπως βολεύει ή έστω δεν ξεβολεύει ιδιαίτερα. Αγαπιούνται, όμως, και θέλουν να προσπαθήσουν να μείνουν μαζί, να το ξεπεράσουν.
Κι αυτές είναι μόνο τρεις, απ’ τις άπειρες εκεί έξω, περιπτώσεις. Σε όποιο σκαλί και να βρίσκεται κανείς στη σχέση του, όπως και να ξεκίνησε η μεταξύ επαφή, ένα είναι το συμπέρασμα: Δεν μπορείς να συγκρίνεις τον εαυτό σου με κανέναν άλλο, δε γίνεται να επιβάλλουμε τα δικά μας «πιστεύω» και τον δικό μας τρόπο σε κάποιον, γιατί έτσι νομίζουμε ότι βοηθάμε.
Παραδείγματος χάρη, η Μαρία, στο πρώτο παράδειγμα, θα μπορούσε να θεωρεί παράξενο κάποιος να μην ξεκινήσει απότομα μία δυνατή σχέση, τη σχέση της ζωής της, ενώ η Ελένη αντίθετα να υποστηρίζει μόνο τις σχέσεις που δένουν σιγά-σιγά με πολλή προσπάθεια κι υποχωρήσεις. Αυτές θεωρεί ότι αντέχουν στον χρόνο. Η Κατερίνα, απ’ την άλλη, θα σου πει ότι αυτό τυχαίνει και πρέπει να ‘σαι διαθέσιμος να ξεπεράσεις κάθε φάση, να μην τα παρατήσεις.
Ακόμα και αν ακούγεται έτσι, δεν πρέπει να θεωρούμε ότι η μία αντικρούει την άλλη. Όλες οι σχέσεις έχουν τη δική τους ταχύτητα και τα δικά τους σκαλιά να ανεβούν μέχρι να ωριμάσουν και τα μέλη της να απολαύσουν τους καρπούς της. Για κάποιους η αρχή είναι γρήγορη, για άλλους όλα κυλάνε πιο αργά. Άλλοι κάνουν και καμιά στάση σε κάποιο σκαλάκι για να πάρουν την ανάσα τους, παίρνουν τον χρόνο τους να λύσουν οτιδήποτε προκύψει, άλλοι τα έχουν λυμένα απ’ την αρχή ή τα προσπερνάνε και τα ζουν όλα σε fast forward.
Ο κάθε άνθρωπος έχοντας τις δικές του εμπειρίες, τα δικά του «θέλω» και τον δικό του χαρακτήρα, κρίνει και κάνει τις επιλογές του ανάλογα. Ο χρόνος είναι σχετικός. Κάποιοι θα συγκατοικήσουν απ’ τον πρώτο μήνα, άλλοι στα δύο χρόνια, άλλοι στα πέντε κι άλλοι στα δέκα. Κάποιοι θα καταλαβαίνονται και θα επικοινωνούν τέλεια απ’ την πρώτη στιγμή, σε άλλους θα πάρει λίγο χρόνο να ανοιχτούν και να εμπιστευτούν απόλυτα ο ένας τον άλλο.
Κι ενώ όλα μπορεί να βαίνουν καλώς και χωρίς προβλήματα, σίγουρα, όλο και σε κάποια φάση της σχέσης, ή και σε περισσότερες, θα εμφανιστεί αυτό το «κάτι» που θα σας κρατήσει στάσιμους για ένα διάστημα. Μπορεί να ‘ναι ένας τσακωμός για ένα συγκεκριμένο λόγο, που είναι δύσκολο για τον έναν απ’ τους δύο να τον ξεπεράσει. Ή μία βαρεμάρα και μία επανάπαυση ότι είμαστε σίγουροι ο ένας για τον άλλον, άρα δεν προσπαθούμε πια και δε χρειάζονται ταξίδια, περιποιήσεις, ή έξοδοι. Αυτή η φάση, λοιπόν, όπως κι αν εκφραστεί στον καθένα, θα ‘ναι η καθοριστική, κάθε φορά που θα έρχεται, είτε είστε ένα, δύο, ή δεκαπέντε χρόνια μαζί.
Όλοι χειριζόμαστε διαφορετικά τον χρόνο, την πίεση, τους τσακωμούς, την αγάπη, ακόμα και τον έρωτα. Είτε προσπαθούμε να τα προσπερνάμε όλα και να τα αφήνουμε πίσω μας, είτε τα αποφεύγουμε και να τα κρατάμε μέσα μας, είτε ξεσπάμε, ενίοτε και κολλάμε, σε κάτι που δεν μπορούμε να ξεπεράσουμε, είτε όλα μαζί. Ο καθένας μόνος του, αλλά και μαζί, στους δικούς μας χρόνους.
Γιατί το συναίσθημα δεν υπακούει σε έτοιμες συνταγές και δε χωράει σε κουτάκια.
Συντάκτης: Σοφία Μπουμπάρη
Επιμέλεια κειμένου: Πωλίνα Πανέρη
Επιμέλεια κειμένου: Πωλίνα Πανέρη
