Ξέρουμε κι οι δύο πως το τέλος θα σε πονέσει περισσότερο

Το ξέρουμε ήδη κι οι δύο πως στο τέλος εσύ θα πληγωθείς. Πιο πολύ από εμένα. Γιατί δεν προσπάθησες αρκετά, δεν έκανες τα πάντα γι’ αυτό που ήθελες, άφησες τα πράγματα στην τύχη τους, μας άφησες να μας αφήσουμε και να ξεχάσουμε τι ήταν αυτό που μας έφερε κοντά εξ αρχής.

Γιατί, εν τέλει, πιο πολύ πληγώνεται αυτός που κλείνεται στον εαυτό του, δε μιλάει κι αφήνει τα πράγματα να κυλήσουν, παρά αυτός που λύγισε μέχρι και σίδερα για τον έρωτά του. Και δεν ξέρω πώς φαίνεται στα μάτια σου όλο αυτό, για μένα πάντως είναι ένα μεγάλο «κρίμα» κι ένας κόμπος στο στομάχι. Αλλά το κρίμα είναι στο λαιμό σου και το ξέρεις καλά αυτό. Γι’ αυτό και προχωράω.

Σου το λέω, στο έχω ξαναπεί, εγώ μπορώ να το διαχειριστώ. Το έζησα, το προσπάθησα, πληγώθηκα, αλλά ως εκεί. Για μένα έκανε τον κύκλο του κι ας πόνεσε κι ας με έριξε πολύ. Ξανασηκώθηκα πιο δυνατή, δε μου έμειναν πια απωθημένα. Εσένα;

Για σένα είναι όλα διαφορετικά. Πώς νιώθεις, άραγε, που ο κύκλος ο δικός σου δεν έκλεισε, που για όσα κι αν ένιωσες δεν μπόρεσες καν να προσπαθήσεις αρκετά; Ξέρουμε κι οι δύο πως στο τέλος εσένα αυτό θα σε κυνηγήσει και θα σε πληγώσει, πολύ. Πονάω και λυπάμαι γι’ αυτό, αλλά είναι δική σου επιλογή.

Όταν κάνεις ό,τι περνάει απ’ το χέρι σου για κάποιον, δε σου μένουν απωθημένα. Πονάει κι αυτό, πολύ. Αλλά το πόσο θα πονέσει κάποιος δεν έχει να κάνει με το ποιος είναι το θύμα και ποιος ο θύτης ούτε με το ποιος έκανε πιο πολλά για τον άλλο. Ούτε καν με το αν είσαι αυτός που χώρισε ή αυτός που τον χωρίζουν.

Αυτό που στο τέλος έχει σημασία είναι αν είσαι αυτός που πραγματικά έζησε αυτό που ένιωθε, όποιος κι αν ήταν ο ρόλος σου στην έξοδο. Και πώς να το ζήσεις, αν δεν το λες, αν δεν το βροντοφωνάζεις, αν δεν το δείχνεις, αν το κρατάς μέσα σου;

Δεν είναι όλοι ίδιοι, θα μου πεις, το ξέρω. Δεν εξωτερικεύουν όλοι τα συναισθήματά τους, δεν είναι όλοι διαθέσιμοι να ξεφύγουν απ’ το comfort zone τους, να προσπαθήσουν αρκετά για σένα. Με το συμπάθιο, όμως, αν ο άνθρωπός μου δεν προσπαθεί για μένα, δεν εκφράζεται και δε μου δίνει την ασφάλεια που περιμένω να μου δώσει, πώς μπορώ να νιώσω καλά δίπλα του; Σημαντικές οι πράξεις, αλλά χωρίς να ακούσω δύο ωραία λόγια, ένα «σε γουστάρω», ένα  «σε θέλω», ένα «μου λείπεις», πώς θα ξέρω ότι είναι εκεί; Πώς να ξέρω ότι ήσουν εκεί;

Κι εγώ πληγώθηκα κι εσύ πληγώθηκες, αλλά εσύ θα συνεχίσεις να πληγώνεσαι. Κι αυτό γιατί θα τα κρατάς μέσα σου, δε θα τολμάς να το πεις σε κανέναν, δεν τολμάς να το δείξεις πια ούτε σε μένα.

Αλλά θέλω να σου πω και κάτι ακόμα. Τελείως φιλικά. Κι ας πόνεσες, κι αν πονάς, να θυμάσαι ο χαμένος τα παίρνει όλα. Εγώ μπορεί και να μην έβαλα μυαλό και να πέσω πάλι με τα μούτρα να πληγωθώ, να μην έμαθα το δικό μου μάθημα. Τουλάχιστον, ελπίζω να το έμαθες εσύ. Πάρε ό,τι σου χρειάζεται για να πας παρακάτω. Και ίσως κάποτε να τα ξαναπούμε…