Τα έχουμε ξαναπεί. Όλοι διακηρύσσουμε ότι θέλουμε το μεγάλο έρωτα και το απόλυτο και ότι είμαστε επιλεκτικοί και και και, αλλά δεν κάνουμε τίποτα. Ξεχνάμε και περιμένοντας το τέλειο, το ιδανικό, το απόλυτο, δεν παλεύουμε γι΄ αυτό που διαλαλούμε ότι θέλουμε. Θεωρούμε ότι θα μας έρθει έτοιμο, έτσι απλά γιατί το αξίζουμε. Όμως όχι. Δεν το αξίζουμε, αν περιμένουμε έναν έτοιμο έρωτα, σταλμένο από παραμύθι. Απλά δε θα έρθει, γιατί είσαι τεμπέλης να τον κυνηγήσεις. Όπως διάβασα και κάπου, αν χάσεις το παπούτσι σου τα μεσάνυχτα, δεν είσαι η Σταχτοπούτα, μάλλον είσαι μεθυσμένος. Και ο πρίγκιπας κατά πάσα πιθανότητα δε θα εμφανιστεί στα κοντά.
Ας ηρεμήσουμε λοιπόν. Δε χρειάζεται να τα παίρνουμε όλα στα σοβαρά και να αναλύουμε το οτιδήποτε. Χαλάμε τις καρδιές μας και χαλιόμαστε χωρίς να υπάρχει καν ουσιαστικός λόγος. Παρ’ τα όλα στο «για όσο» λοιπόν και ό,τι γίνει. Έτσι είμαστε πιο χαλαροί, πιο κουλ και δε μελετάμε κάθε κίνηση και δική μας και του άλλου. Και γιατί να το κάνουμε άλλωστε; Ό,τι θέλει ας προκύψει.
Τώρα θα μου πείτε σε ποιο κόσμο ζεις και δίκιο θα έχετε. Όταν γουστάρεις πολύ κάποιον δε γίνεται να μην ασχολείσαι και να μην το αναλύεις στο μυαλό σου. Εγώ απλά λέω ότι και να το κάνεις, προσπάθησε τουλάχιστον να παίρνεις ψύχραιμα τις καταστάσεις και να μην υπερβάλλεις, βλέποντας πράγματα εκεί που δεν υπάρχουν. Δεν είναι όλα τόσο τραγικά. Και οι τραγικοί είμαστε πλέον τόσοι πολλοί, που πώς να μας χωρέσει πλέον μια Επίδαυρος;
Ναι, εννοείται υπάρχει ο μεγάλος έρωτας, αλλά ίσως δεν είναι έτσι όπως το νομίζουμε ή δεν έρχεται όπως θα θέλαμε να έρθει. Δεν είναι τυχαίο που λένε ότι έρχεται από ‘κει που δεν το περιμένεις. Κάνουμε τα συναισθήματα μας από τρίχα τριχιά, ψάχνουμε το τέλειο, ξεχνώντας πως το μυστικό είναι στη λεπτομέρεια. Όχι σε κάποιον που θα δώσεις ευκαιρία χωρίς να νιώθεις από την αρχή το κλικ. Εκεί δεν έρχεται συνήθως. Η αγάπη μπορεί, ο έρωτας ανάβει όμως σχετικά εύκολα, από την αρχή, δε χρειάζεται πολύ ταλαιπωρία για να πάρει φωτιά. Το μυστικό λοιπόν θα το βρεις στη λεπτομέρεια, αυτή της χαλαρότητας και του «όπου πάει».
Ακόμα και να καιγόμαστε, δε χρειάζεται να βαφτίζουμε κάτι, παρά μόνο μένει να το ανακαλύψουμε στην πορεία και αυτό και τον εαυτό μας μαζί. Όταν είμαστε ήρεμοι, και όχι στρεσαρισμένοι και κολλημένοι στο «πρέπει» της επόμενης κίνησης, τότε αντιμετωπίζουμε και τον άλλο πιο εύκολα. Όταν όμως το τόσο το κάνουμε τόσο, δεν μπορούμε να αντιμετωπίσουμε τίποτα και πνιγόμαστε σε μία κουταλιά νερό. Και αυτό φυσικά βγαίνει και στον άλλο. Ό,τι έχουμε στις σκέψεις μας βγαίνει, ας το έχουμε στο πίσω μέρος του μυαλού μας αυτό.
Επίσης ας μην εστιάζουμε τόσο πολύ στο «θέλω εγώ» αλλά και στον άλλο. Γιατί πολλές φορές κολλάμε και εμείς χωρίς λόγο. Να θυμάστε πως αν θέλει θα φανεί. Αν δε θέλει, πάλι θα φανεί.
Είναι δύσκολο να ελέγξεις ποιον θα ερωτευτείς και ακόμα πιο δύσκολο να ελέγξεις τον εαυτό σου όταν ερωτευτείς. Και ίσως το δεύτερο στον κατάλληλο άνθρωπο να μη χρειάζεται καν. Σε κάποιες περιπτώσεις όμως, θέλει προσπάθεια. Οι περιπτώσεις αυτές είναι φυσικά τα δύο άκρα, αυτή του «τα δίνω όλα» και αυτή του «τα παίρνω όλα, δε δίνω τίποτα». Η χρυσή τομή αυτών είναι το ιδανικό και αυτό που θέλει κόπο. Καλό είναι να αφήνεσαι, καλό όμως είναι και να μη δίνεις πάντα όλο σου το είναι. Λίγο και από τα δύο. Εκεί που πρέπει να αφήνεσαι να αφεθείς και αυτά που πρέπει να κρατήσεις για τον εαυτό σου, να τα κρατήσεις για τον εαυτό σου. Χαλαρά, που λέμε και στην πόλη μου.
Παρ’ τα όλα στην πλάκα λοιπόν και θα βρεις την ουσία. Δε χρειάζεται πανικός. Απλά σκέψου ότι και ο άλλος είναι άνθρωπος σαν εσένα και έχει τις ίδιες ανάγκες, δε χρειάζεται να εξιδανικεύεις τίποτα. Έτσι θα βρεις και εσύ και την ηρεμία σου και τον άνθρωπό σου, όταν πρέπει, όπως πρέπει.
Συντάκτης: Σοφία Μπουμπάρη
Επιμέλεια κειμένου: Κατερίνα Καλή
Επιμέλεια κειμένου: Κατερίνα Καλή
