Μιλώντας διαρκώς για πρώην δεν τους ξεπερνάς

Βλέπεις, ακούς κι αναφέρεις συνέχεια ένα συγκεκριμένο όνομα. Και ξέρεις καλά ποιο είναι αυτό το όνομα, το ίδιο που γυρνά όλη μέρα κι όλη νύχτα στο μυαλό σου. Παντού βρίσκεις και συνδέεις πράγματα και καταστάσεις που και καλά  φέρνουν το παρελθόν τυχαία μπροστά σου. Κι έτσι δε σταματάς να μιλάς και να αναλύεις το χωρισμό σου. Και ποιος είναι ο πραγματικός υπεύθυνος για όλο αυτό; Η τύχη που σου παίζει παιχνίδια ή εσύ που δεν μπορείς να αφήσεις τον πρώην σου να μείνει μια για πάντα πρώην;

Πάντα κάπως θα μπλέκεις στην κουβέντα αυτόν τον άνθρωπο, είτε με νοσταλγία είτε πάνω στην πλάκα. Όλο και κάπου θα κολλήσεις την υπόθεση στη συζήτηση. Θα το σατιρίσεις, θα το ντύσεις με άνεση, θα το ονομάσεις σύμπτωση, αλλά μέσα σου ξέρεις ότι απλά δεν το ξεπέρασες ακόμη. Γιατί αν είχες ξεπεράσει αυτό το χωρισμό, δε θα είχες την παραμικρή διάθεση να συνεχίσεις να ασχολείσαι μ’ αυτό το θέμα. Ούτε για πλάκα ούτε από συνήθεια.

Είτε λοιπόν είδες κάτι και σου θύμισε τις «παλιές καλές εποχές», είτε θέλεις να πετάξεις μπηχτές ντυμένες με χιούμορ, σημαίνει ένα και το αυτό. Ότι δεν μπορείς να αφήσεις το παρελθόν σου στην ησυχία του, να παραμείνει παρελθόν.

Μιλώντας για πρώην είναι σαν να μπαίνεις σε πεδίο μάχης με το μυαλό σου. Ένας θα κερδίσει, ένας θα χάσει. Στο τέλος θα χάσεις το μυαλό σου ή τον εαυτό σου. Γι’ αυτό σταμάτα το όσο είναι καιρός. Μπορεί να νομίζεις ότι σε βοηθάει, ή ότι το αντιμετωπίζεις, ή ακόμα ότι το ξεπερνάς αλλά στην πραγματικότητα κάνεις ακριβώς το αντίθετο. Πρώτον, σπας τα νεύρα των φίλων σου που πάλι γι’ αυτό μιλάς και δεύτερον, βάζεις τον εαυτό σου σε μια διαδικασία να λύσει τα άλυτα και να βρει απαντήσεις σε ερωτήσεις που θα ‘πρεπε να ‘χαν ξεχαστεί καιρό τώρα.

Σίγουρα όσο αναμασάς κάτι παλιό, κάτι που πέρασε, παραμένεις κολλημένος σε αυτό. Υπάρχουν αυτοί που δεν μπορούν να ξεκολλήσουν απ’ τον άνθρωπο κι αυτοί που δεν μπορούν να ξεπεράσουν τις στιγμές, ανεξαρτήτως πρωταγωνιστή -ισχυρίζονται. Ή και τα δύο μαζί.

Ό,τι και να έγινε μεταξύ σας, όσο στραβή τροπή και να πήραν τα πράγματα, εσύ ακόμα σκέφτεσαι ότι δύσκολα θα βρεις κάποιον άλλο σαν αυτόν, τον θεοποιείς, νομίζοντας ότι είναι ο ένας κι ο μοναδικός. Κι ας μην ταιριάζατε καθόλου, κι ας πληγωθήκατε, κι ας υπήρχαν σοβαροί λόγοι που το λήξατε. Εσύ εκεί, βυθισμένος στη δική σου ανασφάλεια, ότι δεν υπάρχει κάτι καλύτερο ή ακόμα χειρότερα ότι δεν αξίζεις κάτι καλύτερο. Bullshit, με το συμπάθιο.

Κάποιοι παραμένουν κολλημένοι με τις στιγμές του παρελθόντος τους. Ειδικά όταν είναι πλέον μόνοι, αναπολούν τη συντροφικότητα, σκέφτονται πόσο ωραία είναι να είσαι με κάποιον, όσα κάνει ένα ζευγάρι μαζί και κατ’ επέκταση αναπολούν τις δικές τους παλιές σχέσεις, εξιδανικεύοντάς τις. Ασχέτως που αν κάνουν ξανά σχέση θα αναπολούν τις στιγμές που ήταν μόνοι. Γιατί έτσι είμαστε οι άνθρωποι, αχάριστοι κι ανικανοποίητοι, ποτέ ευχαριστημένοι μ’ αυτά που έχουμε.

Το να μιλάς για πρώην, με άλλους ή κι από μέσα σου, είναι κακό χούι, που πρέπει να κόβεις όσο είναι νωρίς, πριν γίνει συνήθεια που την βαπτίσεις καψούρα. Δε θα σου τελειώσει κανένα συναίσθημα αν το αναλύεις ξανά και ξανά.   Θα σου τελειώσει όταν πάρεις την απόφαση να προχωρήσεις μπροστά κι όταν νιώσεις καλά με τον εαυτό σου και τη ζωή σου, με όσα έχεις κι όχι όσα κάποτε είχες κι άφησες ή σε άφησαν.