Είναι αναρίθμητα τα θετικά στο να έχει ένας άνθρωπος ένα χόμπι, κάτι που να τον ξεκουράζει στον ελεύθερο χρόνο του, και που τον διασκεδάζει. Μια ασχολία που μόνο καλό κάνει στον χαρακτήρα του και αυτό από μόνο του σίγουρα προσθέτει στη σχέση του, δεν αφαιρεί τίποτα. Για τον σύντροφό του μπορεί να σημαίνει αυτό και λίγο χρόνο τον οποίο θα μπορούσε να εκμεταλλευτεί ανάλογα· για τον εαυτό του. Οπότε γιατί να σε ενοχλεί εσένα το ότι ο άνθρωπος σου έχει μία ασχολία, μία συνήθεια, ένα θέλω ανεξάρτητο για να νιώθει καλύτερα και να βελτιώνεται εσωτερικά ή και εξωτερικά; Γιατί δεν περιλαμβάνει εσένα;
Παρόλα αυτά τον τρώει η γκρίνια τον καημένο τον Γιώργο γιατί θέλει -πάλι;!- να πάει στο γήπεδο ή η Μαρία ακούει τα εξ αμάξης γιατί θέλει να κάνει pole dancing στη νέα σχολή χορού. Αδικαιολόγητα όμως, δε νομίζετε; Μπορεί όντως κάτι τέτοιο να επηρεάσει τη σχέση σου αρνητικά; Μόνο αν εσύ θέλεις να κρατήσεις τον άλλο πίσω. Γιατί μόνο και μόνο η προοπτική μιας τέτοιας συμπεριφοράς από τον σύντροφό σου σε προκαταβάλει αρνητικά για κάθε προσωπική ασχολία, είτε παλιά είτε νέα.
Δε μιλάμε όμως για τραβηγμένες περιπτώσεις εδώ, να είμαστε ξεκάθαροι. Άλλο αν ο άλλος είναι πωρωμένος και σπαταλά ό,τι ελεύθερο χρόνο έχει μ’ αυτό μόνο και καθόλου με σένα, και άλλο αν απλά κάποιες μέρες της εβδομάδας κάνει κάτι που του αρέσει. Στην πρώτη περίπτωση ξεφεύγει απ’ το όριο, δεν ασχολείται με τίποτα άλλο στη ζωή του, και δικαιολογημένη και η δυσαρέσκεια. Έχεις σκεφτεί το γεγονός ότι, αν όντως εθίζεται τόσο πολύ, σημαίνει ότι του λείπει κάτι σε κάποιον άλλο τομέα; Ότι κάτι δεν τον ευχαριστεί στη ζωή του και ότι θέλει να τη γεμίσει αλλιώς; Ενδεχομένως να σε έχει προβληματίσει κι αυτό. Όμως ένα χόμπι, με ένα φυσιολογικό πρόγραμμα, δεν πέφτει στην κατηγορία αυτή.
Τώρα αν απλά θέλει να αφιερωθεί σ’ αυτό κάποιες μέρες ή κάποιες ώρες, γιατί να σε ενοχλεί εφόσον τον κάνει καλύτερο άνθρωπο; Θα σου άρεσε να σου κάνει και εσένα κάτι αντίστοιχο αν έχεις ένα πάθος ή μία ασχολία; Σκόπιμα να σε κρατάει πίσω αντί να σε χαίρεται που εξελίσσεσαι; Να σου κόβει απότομα τα θέλω σου για καπρίτσιο του και μόνο; Αυτή είναι και η ουσία σε μία σχέση άλλωστε. Να βοηθάς τον άνθρωπό σου να προχωρά μπροστά, όχι να αλυσοδένεις για να μένει πίσω.
Θέλει η κοπέλα σου να βγαίνει για ποτό κάθε εβδομάδα με τις φίλες της; Δεν υπάρχει λόγος να της γκρινιάξεις. Αντίστοιχα, θέλει ο φίλος σου να βγει για μπαρότσαρκα με την παρέα του; Στο καλό να πάει και να περάσει καλά. Η ουσία είναι να εμπιστευόμαστε τους ανθρώπους μας στα γιατί στο κάτω-κάτω είμαστε μαζί γιατί μας αρέσει αυτό που είναι ο άλλος. Γιατί να θέλουμε να αλλάξουμε μια συνήθεια του, μια δραστηριότητα που κάνει, η οποία και, σε τελική ανάλυση, έχει συμβάλλει στον σχηματισμό ενός χαρακτήρα που αγαπάμε; Γιατί να θέλεις να τον αλλάξεις, αυτόν δεν ερωτεύτηκες εξ αρχής;
Οι άνθρωποι μπορεί να μπορούμε να κάνουμε πολλά πράγματα, μπορούμε να επιλέξουμε από ένα τεράστιο φάσμα δραστηριοτήτων, εξόδων ή χόμπι που προσφέρονται στη ζωή, αλλά εν τέλει η επιλογή μας είναι που μας ξεχωρίζει από τους υπόλοιπους. Όπως λοιπόν εσύ ικανοποιείς τα θέλω τα δικά σου, άσε και το σύντροφό σου να ικανοποιεί τα δικά του. Είτε είναι να παίζει μπάσκετ κάθε Κυριακή, είτε είναι να κάνει Πιλάτες τα Σάββατα, είτε είναι ένα Παρασκευιάτικο κοκτέιλ, κλπ.
Τελικά ίσως και να είναι η ζήλια αυτή που κρατάει ακόμα και εμάς τους ίδιους πίσω. Γιατί να ζηλεύεις κάτι που δε σε περιλαμβάνει; Δεν εμπιστεύεσαι το σύντροφο σου; Και αν δεν τον εμπιστεύεσαι πως είσαι μαζί του; Το «εμείς» χτίζεται από δύο διαφορετικά «εγώ». Το εμείς αποτελείται από δύο διαφορετικά άτομα, δε γίνεστε ένα επειδή ξαφνικά είστε εμείς. Ακόμα δύο είστε. Μην επιλέγεις λοιπόν τη στασιμότητα επειδή βρέθηκες σε μία σχέση. Άσε τον άλλο να γίνεται καλύτερος και γίνε και εσύ μαζί του.
Συντάκτης: Σοφία Μπουμπάρη
