Το κοινό στοιχείο όλων των σχέσεων, ανεξάρτητα απ’ το πώς δημιουργήθηκαν, σε ποιες συνθήκες και για ποιους λόγους συντηρούνται ή τελειώνουν, είναι σίγουρα κατά κάποιο τρόπο η κτητικότητα. Δεν υπάρχει λόγος να προσπαθήσουμε να το αναιρέσουμε. Όλοι σε ένα βαθμό έχουμε την επιθυμία να ‘ναι δικό μας αυτό που θέλουμε. Πόσο μάλλον στον εγωιστικό έρωτα υπάρχει μια αίσθηση αμοιβαίας ιδιοκτησίας. Στην ουσία αποφασίζετε να ανήκετε ο ένας στον άλλο, να είστε οι δυο σας και κανένας άλλος.
Δεν είναι κακό να παραδεχτείς ότι σε ένα μικρό βαθμό είσαι κτητικός. Ο έρωτας είναι έτσι απ’ τη φύση του, δε χωράει τρίτους, είναι μόνο για σένα κι υπάρχει μόνο για την πάρτη του. Κάτι όχι απαραίτητα καλό αλλά ούτε κι απαραίτητα κακό.
Αυτό καθ’ αυτό το αίσθημα του «ανήκειν» δεν καταστρέφει μια σχέση. Η υπερβολή είναι που τα διαλύει όλα, ακόμα κι εδώ. Η υπερβολική ζήλια, η μανία του να είσαι συνέχεια με αυτόν και κανέναν άλλο, το να προσπαθείς να επιβάλλεις και να επιβάλλεσαι, επειδή εκεί μόνο νιώθεις ότι μετράς. Αυτό μοιάζει με εγωιστική διαμάχη κυριαρχίας, όχι με έρωτα.
Στον αληθινό έρωτα και στην αυθεντική αγάπη θέλεις τον άλλο ελεύθερο δίπλα σου, χωρίς περιορισμούς, χωρίς όρους και προϋποθέσεις, να επιλέγει κάθε μέρα να είναι μαζί σου. Όχι επειδή έτσι είχατε κάποτε πει, όχι επειδή το έχει επιβάλλει ο χρόνος, αλλά επειδή το θέλει. Όμορφη είναι μία σχέση που δε σε δεσμεύει σαν συμβόλαιο, δε σε καταπιέζει σαν αγγαρεία, σου αφήνει το δικαίωμα να φύγεις οποιαδήποτε στιγμή αν το θελήσεις. Να ‘σαι γιατί θες να είσαι, όχι γιατί δεν μπορείς να φύγεις.
Η σχέση είναι απελευθέρωση, όχι φυλακή. Ο έρωτας δεν είναι ανασφάλεια, δεν είναι «είμαι μαζί του, γιατί δεν μπορώ να είμαι μόνος», είναι «είμαι μαζί του, γιατί ενώ μπορώ να είμαι όπου θέλω, εγώ επιλέγω κάθε μέρα να είμαι εδώ». Γιατί, όντως, έτσι είναι∙ θα μπορούσες να είσαι όπου θέλεις, με κάποιον άλλο άνθρωπο ή με τον εαυτό σου, αλλά είσαι εκεί επειδή το επέλεξες και το θέλεις. Ούτε από υποχρέωση, ούτε από ανάγκη, ούτε από συνήθεια επειδή έτσι τα έφερε η ζωή.
Στον έρωτα θέλεις ο άνθρωπός σου να εξελίσσεται, να επικοινωνεί με ανθρώπους, να μη χάνει κανένα κομμάτι του εαυτού του. Τον αφήνεις ελεύθερο να προχωράει ανεξάρτητα από εσένα. Εκεί, άλλωστε, φαίνεται κι αν θέλει κάποιος ειλικρινά να ‘ναι μαζί σου∙ όταν δε σε έχει ανάγκη. Μην είσαι εγωιστής και πιστεύεις ότι μπορείς εσύ να του τα καλύψεις όλα, ούτε να θες ο άλλος να σ’ έχει ανάγκη. Αυτό –εκτός από πρακτικά αδύνατο– ακόμη κι αν το καταφέρεις θα σου προσφέρει δίπλα σου έναν άνθρωπο εξαρτημένο, χωρίς βούληση, χωρίς γνώμη, άδειο και μάλλον όχι ευτυχισμένο.
Στον έρωτα δεν είσαι με κανέναν επειδή τον λυπάσαι, επειδή απλά έτσι είχατε κάποτε συμφωνήσει, επειδή τον έχεις ανάγκη, κι άλλες ιστορίες για αγρίους. Έτσι κακό στον εαυτό σου κάνεις. Στη σχέση σου να νιώθεις ελεύθερος.
Να θαυμάζεις κάθε μέρα όλο και περισσότερο τον άνθρωπο που έχεις δίπλα σου για όλα αυτά που είναι και για όλα αυτά που κάνει, ακόμα κι αν δεν είσαι κομμάτι τους. Κάθε μέρα να επιλέγεις αυτή τη σχέση, κάθε μέρα να επιλέγεις τον άνθρωπο δίπλα σου. Άσε την αγάπη ελεύθερη. Αν είναι δική σου, πάντα θα επιστρέφει σε σένα.
Συντάκτης: Σοφία Μπουμπάρη
Επιμέλεια κειμένου: Πωλίνα Πανέρη
Επιμέλεια κειμένου: Πωλίνα Πανέρη
