Ο έρωτας με έρωτα ξεχνιέται, δεν περνάει!

Μετά από μία μεγάλη απογοήτευση, έρχεται μία έντονη επιθυμία να επουλώσεις τις πληγές σου, να ξεχάσεις, να πας παρακάτω. Μπορεί να ‘ναι η πικρία ενός χωρισμού, ενός φινάλε που δεν αποφάσισες εσύ ή μιας απόρριψης από έναν άνθρωπο που δεν ανταποκρίθηκε στα συναισθήματά σου όπως θα ήθελες. Σίγουρα, θα έχεις την ανάγκη να θεραπεύσεις τον εαυτό σου και κλασική (μα όχι απαραίτητα κι αποτελεσματική) συνταγή είναι το παλιό «ο έρωτας με έρωτα περνάει».

Περνάς, λοιπόν, άμεσα στην επόμενη σχέση, μόνο που συνήθως δε συμβαίνει λόγω έρωτα, αλλά είναι μάλλον κάτι από στρατηγική και πολύ από εκδίκηση. Για να ικανοποιήσεις τον εγωισμό σου που πληγώθηκε, για να πληγώσεις ιδανικά εκείνον που δε σε εκτίμησε. Ψάχνεις τρόπους να ποτίσεις την αυτοπεποίθησή σου που κάπως μαράθηκε. Δεν θα κάνεις τη χάρη σ’ αυτόν που δε σε επέλεξε (πια) να σε βλέπει αγκαλιά με τη μοναξιά να μαραζώνεις. Θα προσφέρεις το φωτεινότερο χαμόγελό σου στον επόμενο, για να δει ο προηγούμενος τι έχασε -που, μεταξύ, μας μάλλον καθόλου δεν τον ενδιαφέρει.

Κι εσένα που, θεωρητικά τουλάχιστον, σε ενδιαφέρει να ‘σαι καλά; Πιστεύεις πως έτσι θα ‘σαι; Στατιστικά οι σχέσεις αυτές δεν πετυχαίνουν. Γιατί τις δημιουργείς για όλους τους λάθος λόγους, για τη μοναξιά σου, την ανασφάλειά σου, για να ζηλέψει ο πρώην και να σ’ εκτιμήσει το παραλίγο αμόρε. Δεν είσαι με κάποιον γιατί τον θες, αλλά για να τσιγκλήσεις κάποιον άλλο, ελπίζοντας να μετανιώσει που άφησε την ευκαιρία να ‘ναι εκείνος στη θέση του νυν αμόρε σου και να τρέξει πίσω σου. Το κάνεις για το παρελθόν σου, δηλαδή. Όχι για ‘σένα, ούτε γιατί ένιωσες κάτι για ‘κείνον τον άνθρωπο που συμφεροντολογικά έβαλες βιαστικά στη ζωή σου.

Οι σχέσεις αυτές δεν είναι τίποτα άλλο παρά μία τονωτική ένεση, με μπόλικη δόση αναισθητικού μέσα. Δε θα σου βγαίνει καν να προσπαθήσεις γι’ αυτό το «μαζί» ώστε να πετύχει. Θα φέρεσαι σαν να κάνεις αγγαρεία, θα απαιτείς, θα τα περιμένεις όλα έτοιμα και πάντα θα συγκρίνεις πρόσωπα και συναισθήματα, βγάζοντας τα παλιά καλύτερα.

Στην ουσία δεν εκδικείσαι κανέναν άλλο παρά μόνο τον εαυτό σου, όταν τρέχεις να κάνεις μια σχέση αμέσως μετά από μία απογοήτευση. Και το κερασάκι στην τούρτα είναι ότι πληγώνεις ταυτόχρονα και τον άνθρωπο που έχεις δίπλα σου. Εσύ θα ήθελες να ζεις στη σκιά του παρελθόντος του συντρόφου σου; Να ‘σουν τσιρότο στην πληγή που άνοιξε κάποιος άλλος; Αν όχι –που σίγουρα όχι– βάλε τον εαυτό σου σ’ αυτή τη θέση και μην το κάνεις σε κανέναν. Δεν επουλώνουμε τα τραύματά μας ανοίγοντας νέα σε άλλους, και μάλιστα αθώους άλλους.

Για να μπεις σε μία σχέση χρειάζεται να ‘χεις τα σωστά κριτήρια. Να την αποφασίσεις για το αληθινό ενδιαφέρον, για τον έρωτα και την αμοιβαιότητα των συναισθημάτων σας. Μόνο έτσι δουλεύει η συνύπαρξη δύο ανθρώπων. Αν δεν κάνεις ουσιαστική δουλειά με το μέσα σου και δεν ξεπεράσεις οτιδήποτε σε κρατάει πίσω, θα καταδικάζεις μονίμως καθετί καινούριο σε ένα, και καλά, λάθος timing. Γιατί δε θα ‘ναι ποτέ σωστή η στιγμή αν εσύ δεν την κάνεις σωστή.

Δεν είναι τραγικό να ‘σαι κολλημένος μ’ έναν πρώην (ή έναν σχεδόν) σύντροφο. Όλοι το έχουμε πάθει κι όλοι το ‘χουμε ξεπεράσει. Τραγικό είναι να πληγώνεις ανθρώπους με το δικό σου το κόλλημα. Πάρε όσο διάστημα χρειάζεσαι μακριά απ’ όλα (ο καθένας έχει τους χρόνους του), ζήσε το συναίσθημα, ζήσε την απώλεια και το πένθος ακόμα αν αυτό θα σε βοηθήσει να αδειάσεις απ’ την απογοήτευση, κι άσε τον εαυτό σου να το ξεπεράσει φυσικά και μόνος του ή με τη βοήθεια κάποιου ειδικού, όχι όμως χρησιμοποιώντας έναν κομπάρσο που λογιάζεται για πρωταγωνιστής. Μπορεί να λένε «ο έρωτας με έρωτα περνάει», αλλά αυτό που ακολουθεί δε θα ‘ναι ποτέ έρωτας αν ο παλιός δεν έχει σβήσει. Οπότε μάλλον ο έρωτας με έρωτα ξεχνιέται, γιατί δεν περνάει αν δε θέλεις εσύ να περάσει.

Άφησε τον χρόνο να κυλήσει και περίμενε την κατάλληλη στιγμή για να κάνεις μια καινούρια αρχή. Οι βιαστικές κινήσεις αποδεικνύονται πολύ πιο ψυχοφθόρες σε βάθος χρόνου, γιατί μετά θα ‘χεις ακόμα περισσότερες πληγές να κλείσεις, ακόμα περισσότερη ζημιά να διορθώσεις.

Μην πέσεις στην παγίδα!