Οι κορυφαίες συναντήσεις των συμπέθερων

«Ό,τι θέλει ο συμπέθερος κι η συμπεθέρα, να μην τους χαλάσουμε χατίρι!». Και κάπως έτσι, μ’ αυτή τη φράση καταλαβαίνετε τι γίνεται όταν ένα σπίτι είναι στην αναμονή των συμπέθερων. Από φαγητά κι ετοιμασίες άλλο τίποτα, οπωσδήποτε πρέπει να ‘ναι όλα τακτοποιημένα, όλα στην εν τέλεια για την πεθερά, να δει τι νύφη/γαμπρό έκανε, από τι καλή οικογένεια προέρχεται και φυσικά να μην ξεχάσετε να έχετε κι ένα γλυκό να κεράσετε τους ανθρώπους. Το παραλήρημα του αιώνα -ή μάλλον το παραλήρημα της μάνας σου κυρίως.

Πάντα υπάρχει και κάποιος πιο λογικός ή ψύχραιμος στο σπίτι που θα γελάει με τον όλο πανικό. Τα αδέρφια σου, ο μπαμπάς σου; Όλοι αυτοί μαζί; Σίγουρα, είναι εκεί για να απογειώσουν τις στιγμές οικογενειακής τρέλας στα μεγάλα τραπέζια και στις μεγάλες γιορτές, κατά τη διάρκεια μίας απλής επίσκεψης –καθόλου απλή στην πραγματικότητα–  των συγγενών του/της συντρόφου σου. Ίσως, μάλιστα, οι γονείς του ανθρώπου σου να ζουν κάποια χιλιόμετρα μακριά κι έτσι να μη συναντιέστε τόσο συχνά –μια ανακούφιση κι αυτό–, κάτι που, αυτομάτως, όμως, κάνει πιο επίσημο κάθε κοινό τραπέζι.

Στην περίπτωση της πρώτης γνωριμίας τώρα, για να τα παίρνουμε τα πράγματα απ’ την αρχή, το ζευγάρι χρειάζεται να ‘ναι ετοιμοπόλεμο. Να μην αφήσει τη συνάντηση αυτή για μια βδομάδα πριν το γάμο ή τη συγκατοίκηση και φυσικά να κανονίσει να βρεθούν σε ουδέτερο έδαφος, όχι σε σπίτι, κάπου έξω, για να αποφύγουν τις πολλές εκρήξεις αλλά και τη στρατιωτική πειθαρχεία των προετοιμασιών. Σε κάτι τέτοιες περιπτώσεις είναι που η μάνα καθαρίζει με μπατονέτα μέχρι και τον αρμό απ’ τα πλακάκια και μαγειρεύει τρεις μέρες σερί χωρίς διάλειμμα. Άπαπα!

Όχι πως δε θα συμβούν κι αυτά βέβαια. Γιατί ακόμα κι αν πρώτη γνωριμία γίνει κάπου έξω, όσο το ζευγάρι είναι μαζί, οι συμπέθεροι θα κάνουν γιορτές μαζί, κι αν ταιριάξουν θα κανονίζουν κι επισκέψεις στα σπίτια τους, ακόμα κι αν δεν μπορούν να ‘ρθουν και τα παιδιά τους. Μα όση οικειότητα κι αν αναπτυχθεί, το άγχος κι ο πανικός των προετοιμασιών, λες και σκάνε για επιθεώρηση, δε φεύγει.

Ναι, μεν, η αμηχανία και το άγχος της πρώτης φοράς θα ‘χουν μειωθεί, αλλά οι επεισοδιακές συναντήσεις δε σταματούν εκεί. Άλλωστε, οικογενειακές μαζώξεις χωρίς παρεξηγήσεις μάλλον δεν υπάρχουν. Όλο και κάποιος θα πει κάτι παραπάνω, θα παινέψει το παιδί του κι ο άλλος θα το λάβει σαν μπηχτή για το δικό του, και κάπως θα αρχίσει ο καβγάς. Μέχρι να επέμβει το ζευγάρι σαν την πυροσβεστική και να σώσει την κατάσταση. Βασικά, μέχρι την επόμενη φορά…

Θα ‘ρθουν τα Χριστούγεννα, το Πάσχα, καμιά ονομαστική γιορτή, κάποια γενέθλια, ίσως εγγονιού (αν υπάρχει) και ξανά προς τη δόξα τραβάμε. Το θέμα είναι, όμως, πως πέρα από όλη αυτή την αναμπουμπούλα της προετοιμασίας και την τρέλα που επικρατεί και στα σόγια για το πώς φαίνονται το ένα στο άλλο, κρύβεται κάτι πολύ γλυκό∙ ένα νοιάξιμο, ένα τρυφερό ενδιαφέρον και μπόλικη αγάπη, που τους κάνει να θέλουν να δείχνουν το καλύτερο πρόσωπό τους για χατίρι του παιδιού τους.

Παρά τις γκρίνιες, τις φωνές και τις εντάσεις, απ’ τη στιγμή που αυτοί οι δύο άνθρωποι ερωτεύτηκαν κι αποφάσισαν να ζήσουν μαζί, έγιναν κι όλοι οι δικοί τους μία οικογένεια. Μία οικογένεια που θα ‘χει και τις κακές στιγμές της λόγω τριβής και διαφορετικότητας, μα στη βάση της θα αγαπιέται και θα θέλει να βλέπει τα παιδιά της ευτυχισμένα.

«Ό,τι θέλει ο συμπέθερος κι η συμπεθέρα, να μην τους χαλάσουμε χατίρι!», λοιπόν, που στην ουσία σημαίνει: «Ό,τι θέλουν κι αγαπούν τα παιδιά μας, θα κάνουμε τα πάντα για να ‘ναι ευτυχισμένα».