Όλοι εγωιστές είμαστε

Είσαι, είμαι κι είμαστε όλοι εγωιστές. Αυτό που άκουσες. Φοβόμαστε να εκτεθούμε, φοβόμαστε να δείξουμε κάτι από μας, απ’ το μέσα μας, με την πρόφαση ότι θα πληγωθούμε, θα μας απορρίψουν και δεν ξέρω κι εγώ τι άλλο. Κι απ’ την άλλη φοβόμαστε να παραδεχτούμε ότι οποιαδήποτε επιλογή στη ζωή μας θα είναι πάντα εγωιστική και θα έχει να κάνει με τον εαυτό μας, γιατί ό,τι και να κάνουμε θα επηρεάσει και κάποιον άλλον, θέλεις-δε θέλεις.

Κι αν σου φαίνομαι νευριασμένη, είμαι, με τον εαυτό μου. Γιατί δεν είχα καταλάβει πόσο εγωίστρια είμαι, πόσα πράγματα δεν έκανα γιατί δεν ήθελα να εκτεθώ και πόσα έκανα σκεπτόμενη μόνο τον εαυτό μου. Πόσα πράγματα από αυτά επηρέασαν άμεσα ή έμμεσα κάποιον άλλο. Αλλά έτσι λειτουργεί ο κόσμος κι απ’ την άλλη δεν καταλαβαίνω γιατί μπορεί να είναι αυτό κακό. Είτε κάνεις είτε δεν κάνεις, όποια απόφαση κι αν πάρεις πάλι θα είσαι εγωιστής. Γιατί απλά κάθε επιλογή που κάνεις απορρίπτει κάποια άλλη.

Κι είμαι νευριασμένη γιατί θεωρούσα ότι αυτό είναι κακό κι αισθανόμουν άσχημα τις φορές που κάτι έβαινε σε βάρος άλλων ανθρώπων. Έχουμε ταυτίσει τον εγωισμό με κάτι αρνητικό, αλλά ίσως και να μην είναι τελικά. Είναι λογικό να δεχόμαστε κάποιες καταστάσεις και να τα δίνουμε όλα εκεί που θέλουμε να τα δώσουμε κι όχι δεξιά κι αριστερά. Αλλά σε όλα τα πράγματα υπάρχουν διαβαθμίσεις κι όχι μόνο τα δύο άκρα. Κι αυτό το λέω γιατί καμιά υπερβάλλουμε και βαφτίζουμε κάτι καλό ή κακό, μαύρο ή άσπρο, ξεχνώντας τις αποχρώσεις του γκρι.

Μεγαλύτερο ψέμα δεν υπάρχει απ’ το «κάνω τα πάντα για τους άλλους». Δεν κάνεις τίποτα για τους άλλους. Όλα για τον εαυτό σου τα κάνεις. Και μην το πάρεις στραβά. Σκέψου το λίγο αυτό που σου λέω. Ό,τι και αν δίνεις στους ανθρώπους γύρω σου είναι κάτι από σένα, το κάνεις γιατί το θέλεις εσύ, όχι γιατί δεν είσαι εγωιστής. Ή το κάνεις για το συμφέρον σου. Ή γιατί έχεις την ανάγκη να σε αποδεχτούν μ’ αυτόν τον τρόπο. Ή για όλα αυτά μαζί. Πάλι είναι κάτι που πηγάζει απ’ το «εγώ» σου.

«Θα κάνω αυτό που θέλω, αυτό που νιώθω». Αλλά ουπς, κι αυτό εγωισμός είναι. Γι’ αυτό σου λέω, όλοι είμαστε εγωιστές και το θεωρώ φυσιολογικό. Η ζωή γύρω μας, από αυτή την άποψη, είναι αυτό που φτιάξαμε εμείς, αυτό που βλέπουμε είμαστε εμείς, αυτοί που συναναστρεφόμαστε είμαστε εμείς. Είτε κάνεις είτε δεν κάνεις κάτι, είτε αποφασίσεις το α ή το β, πάλι αυτό περιστρέφεται γύρω από σένα.

Όλοι έχουμε τον εγωισμό μέσα μας, ή μάλλον όλοι θα έπρεπε να χρησιμοποιούμε τον εγωισμό από μέσα μας. Γιατί υπάρχουν κι απ’ την άλλη κι αυτοί που αισθάνονται ενοχές όταν έρχονται στη θέση που πρέπει να τον χρησιμοποιήσουν. Και πάντα κάνουν ό,τι περνάει απ’ το χέρι τους για να είναι ευτυχισμένοι οι άλλοι και ποτέ αυτοί. Αλλά δεν είναι φυσιολογικό να θέλεις να τα έχεις καλά με άλλους, γιατί αυτό σημαίνει ότι δεν τα έχεις καλά με τον εαυτό σου. Ή δεν έχεις προσωπικότητα και «θέλω» αλλά μόνο «πρέπει».

Και το «πρέπει» είναι ο εγωισμός του «δε θέλω να δείξω τα θέλω μου και μένα κι αφήνω οι άλλοι να με πλάσουν όπως θέλουν». Εγωισμός στο ότι δε θα δώσουμε τίποτα ουσιαστικό πέρα απ’ την εικόνα μας κι απλά θα μείνουμε στα ρηχά νερά μας, μην τύχει και δουν λίγο απ’ το βάθος μας, δεν κάνει.

Αυτός ο εγωισμός, όμως, είναι η ανασφάλεια του «εγώ» που δε θέλει να φανεί το διαφορετικό που έχεις μέσα σου, είναι άμυνα -κι αυτή όμως εγωιστική. Δε θέλεις να σε αφήσεις να διαχωριστείς, να ξεχωρίσεις, πρέπει να είσαι ίδιος με τους άλλους, αλλά δεν είναι ελάττωμα να είσαι ξεχωριστός. Ελάττωμα είναι να προσποιείσαι ότι είσαι ίδιος.

Με τον εγωισμό όμως πέφτουμε και σε μία άλλη παγίδα. Ξεχνάμε να συγχωρούμε τους άλλους και συγχωρούμε μόνο τον εαυτό μας. Δε χωράει κανένας στον κόσμο μας, δε δικαιολογούμε κανέναν. Περιμένουμε τα πάντα απ’ τους άλλους, γιατί νιώθουμε ότι η ζωή κάτι μας χρωστάει. Αλλά μάντεψε; Κανείς δε σου χρωστάει τίποτα για να είσαι τόσο μαλάκας. Ναι, κοίτα τον εαυτό σου, αλλά νιώσε. Δεν μπορείς να φέρεις κανένας στα μέτρα του εαυτούλη σου. Αυτή είναι η μόνη συμβουλή που σου δίνω σήμερα.

Αυτό, για να μην ξεπερνάμε το μέτρο, ξεφτιλίζουμε τον εγωισμό και τα ισοπεδώνουμε όλα. Γιατί σε όλα σου και σε ό,τι υπάρχει γύρω στο υπάρχει κι η χρυσή τομή, μην ξεχνάς, γι’ αυτό δε θα ΄πρεπε να γουστάρεις ούτε εσύ τις απολυτότητες.

Κι είναι εντάξει να μη θέλεις να εκτεθείς, αλλά είναι εντάξει και να εκτίθεσαι. Κι είναι εντάξει να κάνεις τις επιλογές σου, δεν είναι όμως εντάξει να τις στρέφεις αρνητικά είτε προς εσένα είτε προς τους άλλους. Από ό,τι φαίνεται, εσύ είσαι η προτεραιότητά σου ούτε ή αλλιώς. Παλιοεγωίσταρε.