Όλοι είμαστε φωτογράφοι των στιγμών μας

Μια εικόνα είναι ίση με χίλιες λέξεις. Φράση που έχει ειπωθεί πολλές φορές και όμως είναι τόσο ακριβής, γιατί κακά τα ψέματα μία εικόνα, μία φωτογραφία σου λέει πολλά περισσότερα από όλα όσα τα λόγια μπορούν να σου πουν. Γιατί μία σκέψη, μία ανάμνηση που συνοδεύεται μ’ αυτή σου μένει πολύ καλύτερα στη μνήμη και έχεις έτσι επίσης μία οπτική επαφή μ’ αυτό που θέλεις να κρατήσεις στο μυαλό σου.

Δεν είναι τυχαίο, ότι τις περισσότερες στιγμές που θυμόμαστε τις έχουμε συνδέσει με τις φωτογραφίες μας. Ή όταν θέλουμε να αφηγηθούμε μία ιστορία, πάντα ανατρέχουμε στο κινητό μας για να βρούμε την κατάλληλη φωτογραφία και να δείξουμε στον άλλο και οπτικά τη στιγμή που θέλουμε να του δείξουμε, για να καταλάβει καλύτερα αυτό που θέλουμε να του πούμε. Πως θα κάνεις καλύτερα εικόνα, αν δεν δείξεις ή δε δεις την κατάλληλη φωτογραφία, το κατάλληλο «κλικ» που θα γίνει ο μπούσουλας για την υπόλοιπη αφήγηση και τις λεπτομέρειες εκείνης της νύχτας, της εκδρομής ή μίας μέρας που σε σημάδεψε;

Πόσες φορές σε έχουν ρωτήσει αν θυμάσαι κάτι, μία εκδρομή ή μία γιορτή, από όταν ήσουν μικρός και εσύ απαντάς ότι δεν είσαι σίγουρος αν έχεις την ανάμνηση, αλλά σίγουρα θυμάσαι τις φωτογραφίες; Πολλές, σίγουρα. Και εμένα επίσης. Οι φωτογραφίες λοιπόν αυτές έχουν αιχμαλωτίσει τις στιγμές και έχουν σταματήσει το χρόνο εκείνου του δευτερολέπτου που βγήκες στο φακό και είναι αυτές που θα είναι η αφορμή κάθε αφήγησης για τα παιδικά σου χρόνια.

Γι’ αυτό μας αρέσει να βγάζουμε και να βγαίνουμε φωτογραφίες. Για να κρατάμε στην «αιωνιότητα» τη στιγμή, έστω ένα δέκατο του δευτερολέπτου από μία κατάσταση που θέλουμε να θυμόμαστε για την υπόλοιπη ζωή μας.  Κάθε φωτογραφία έχει μία ιστορία να πει, κάθε φωτογραφία είναι μία ιστορία που δε μπορούμε να εκφράσουμε τόσο καλά με τις λέξεις. Και είμαστε όλοι φωτογράφοι των στιγμών, της ζωής μας, του εαυτού μας, των ανθρώπων μας. Και κάθε φωτογραφία είναι εκεί για να μας θυμίζει το λόγο που την τραβήξαμε.

Και από την άλλη μία φωτογραφία, έχει και μία ακόμα ακόμη ιδιότητα. Να κάνει ακόμα και το πιο βαρετό μέρος, το πιο βαρετό τοπίο όμορφο. Την πιο κακή στιγμή μας ωραία. Γιατί έχει και την τέχνη της. Όπως και η ζωή, έτσι και η φωτογραφία έχει τη γεύση που της δίνεις. Πάντα υπάρχει στο σκοτάδι μία ρωγμή φωτός, πάντα στο πιο χαώδες και άσχημο τοπίο, κατάσταση, στιγμή μας, υπάρχει κάτι που θα αξίζει να θυμάσαι. Γιατί αξίζει να φωτογραφίζουμε αυτό που μας κάνει μία στιγμή να νιώθουμε, όχι για να δείξουμε το πώς μία στιγμή φαίνεται.

Πλέον δεν είναι τυχαίο που η πλειοψηφία των ανθρώπων σήμερα ασχολούνται με τη φωτογραφία. Είτε επαγγελματικά είτε ερασιτεχνικά.  Όλοι φωτογραφίζουμε καθημερινά τις στιγμές μας. Είτε για εμάς, είτε για να τις μοιραστούμε με τον κύκλο μας στα social media,  είτε για να τις στείλουμε στους ανθρώπους μας. Βέβαια καλό είναι να μην πάμε στο άλλο άκρο της ανταγωνιστικότητας στο ίνσταγκραμ για παράδειγμα, για το ποιος θα ανεβάσει την πιο εμπνευσμένη φωτογραφία με τα περισσότερα like, ή στο άκρο του oversharing στο facebook γιατί μετά και η στιγμή χάνει το νόημα της. Το νόημα ότι ενώ είναι κάτι δικό σου, που το κάνεις για σένα, καταλήγεις να το κάνεις για τους άλλους, για να δειχθείς, για να δείξεις ότι περνάς πιο ωραία από όλους, ή δεν ξέρω και εγώ ποιος άλλος λόγος υπάρχει.

Είναι όμορφο να βγάζεις αληθινές φωτογραφίες που δείχνουν κάτι από την προσωπικότητά σου και να τις μοιράζεσαι, αλλά πάντα με ένα μέτρο. Και το μέτρο είναι το ότι κάνεις, να το κάνεις για τον εαυτό σου και να είναι αληθινό από μέσα σου. Όχι να πηγαίνεις κάπου και το πρώτο πράγμα που σκέφτεσαι να είναι να το κάνεις το check-in σου, το story για να δουν οι άλλοι ή κάποιος τι κάνεις και που είσαι. Να βγάζεις μια φωτογραφία από κάτι που πραγματικά σου αρέσει, πραγματικά σε εμπνέει, πραγματικά είναι δικό σου κομμάτι.

Αυτά που βλέπουν τα μάτια μας και θέλουν να τα ξαναδούν, αυτά που εμπνέουν κομμάτια δικά μας, αυτά που εμπνέουν το μέσα μας, θα βρίσκονται στις φωτογραφίες μας. Γι’ αυτό ας φροντίσουμε να δημιουργούμε όμορφες αναμνήσεις με όμορφες φωτογραφίες. Φωτογραφίστε αυτά που αγαπάτε.