Πόσο ιδιαίτερο να κάνεις τέχνη με τον άνθρωπό σου

Μαζί στη δουλειά, μαζί και στο γραφείο. Πολλές φορές συναντάμε ζευγάρια στη ζωή, που μοιράζονται περισσότερες ώρες στην καθημερινότητά τους απ’ το συνηθισμένο μέσο όρο, γιατί εκτός απ’ το σπίτι, είναι μαζί και στο γραφείο ή στον εργασιακό τους χώρο τέλος πάντων. Κάποιοι όταν ακούν κάτι τέτοιο, μπορεί να φτύνουν τον κόρφο τους, -να είμαι είκοσι τέσσερις ώρες το εικοσιτετράωρο με το σύντροφο μου;-, ενώ κάποιοι άλλοι να πετάνε τη σκούφια τους. Το σίγουρο είναι ότι κάτι τέτοιο έχει και τις ευκολίες έχει και τις δυσκολίες του. Και σίγουρα δεν είναι κάτι που δεν μπορείς να καταφέρεις με επιτυχία.

Κι ακριβώς το ίδιο ισχύει όταν ο κοινός χώρος που δουλεύεις με το σύντροφό σου είναι καλλιτεχνικός. Στη συγκεκριμένη περίπτωση, το λες και ρομαντικό -κυρίως αν είσαι απέξω και το βλέπεις. Το να δημιουργείτε κάτι όμορφο μαζί ως ζευγάρι, είτε είναι μουσική, θέατρο, κινηματογράφος, συγγραφή είτε οποιουδήποτε είδους καλλιτεχνικό περιεχόμενο, όσο να πεις ακούγεται και φαίνεται μια ενασχόληση που δένει κι ενώνει το ζευγάρι. Αν και κακά τα ψέματα, πολλές φορές μπορεί να καταλήξει και σε φιάσκο.

Συνήθως, ακόμη και σε καλλιτεχνικό πλαίσιο, ισχύουν αυτά που ισχύουν και σε μια κανονική δουλειά όταν είναι μαζί ένα ζευγάρι. Είναι ωραίο που έχεις τόσα πράγματα να πεις, αλλά μπορεί να γίνει αιτία κι αφορμή για μεγάλους τσακωμούς. Κι όχι η λύση δεν είναι να διαχωρίσεις το σπίτι απ’ τη δουλειά, αλλά το αντίθετο. Να καταλάβεις ότι είναι και τα δύο μέσα στην καθημερινότητά σας και να τα κάνετε να λειτουργούν. Και πάνω απ’ όλα να μιλάτε γι’ αυτά.

Εν πάση περιπτώσει, έχει τα ωραία του (και είναι πολλά), όταν έχεις ένα καλλιτεχνικό στόχο μαζί με τον άνθρωπό σου. Δημιουργείς όμορφο περιεχόμενο –κάτι που απορρέει από έναν έρωτα πώς γίνεται να μην είναι ωραίο;– είτε είναι για την πάρτη σας είτε για μεγαλύτερο κοινό, δεν έχει και τόση σημασία, αφού είναι το δικό σας «παιδί». Αλλά, υπάρχει ένα μεγάλο αλλά.

Στη δεύτερη περίπτωση και για τα ζευγάρια που είναι γνωστοί άνθρωποι στον καλλιτεχνικό χώρο, το κοινό συχνά ξεχνάει το πιο βασικό. Ότι κανείς δε ζει σε παραμύθι. Το κοινό ταυτίζεται, μεγαλοποιεί αυτό που βλέπει και το ανάγει σε παραμύθι. Δε θα ξεχάσουμε ποτέ την ιστορία της Αλίκης Βουγιουκλάκη με τον Δημήτρη Παπαμιχαήλ. Κι έτσι μπορεί να ξεφύγουν κι οι ίδιοι απ’ την τέχνη τους και να υπερισχύσει το όνομά τους.

Δυο άνθρωποι που δουλεύουν μαζί, που δημιουργούν μαζί, αποκτούν άλλη σύνδεση μεταξύ τους, πιο ουσιαστική. Κυρίως όταν είναι ουσιαστική κι η τέχνη τους. Μια σύνδεση που μπορούν να καταλάβουν αυτοί που τους βλέπουν απέξω, μέσα απ’ αυτό που δημιουργούν και απ’ το πόσο αρμονικά δένει.

Φαίνεται η χημεία, κι ο έρωτας είναι κάτι που ξεχειλίζει, όχι απλά δεν κρύβεται που λένε, αλλά σ’ ένα ζευγάρι που ξέρει πώς να βγάλει ο ένας τον καλύτερο εαυτό του άλλου, είτε στο σανίδι, είτε στη σκηνή, είτε σ’ ένα μουσικό κομμάτι που θα δημιουργήσουν μαζί, είναι ηλίου φαεινότερο.

Καταλαβαίνει ο ένας τον άλλο στο λεπτό, ξέρει τι του αρέσει πριν μιλήσει, γιατί έχει απαιτηθεί πολλή υπομονή και ώρες, για να φτάσουν σ’ αυτό το σημείο να μπορούν να διαβάσουν ο ένας το μυαλό του άλλου. Υπομονή, γιατί μια ιδέα, μια έμπνευση για να εκφραστεί, εκφράζεται με διαφορετικό τρόπο σε κάθε άνθρωπο. Έτσι ξέρεις πώς μπορεί να δουλέψει ο ένας με τον άλλο, ο ένας πάνω στον άλλο. Ξέρουν τις ώρες τους, το στιλ τους, πώς γίνεται το τέλειο πάντρεμα των ταλέντων τους, πώς βγάζει ο ένας την ομορφότερη πλευρά του άλλου. Κι αυτό γίνεται φυσικά όταν δεν υπάρχει ο ανταγωνισμός μεταξύ τους.

Γεννιέται κάτι μέσα από έναν έρωτα δύο καλλιτεχνών, ένα «παιδί» αν θέλετε που θα το έχουν πάντα κοινό, που έρχεται κατευθείαν απ’ το μέσα τους. Μια τέχνη, που ίσως πολλές φορές ν’ αγγίζει και περισσότερο. Γιατί ο έρωτας γεννά τα πιο όμορφα παιδιά.