Είστε για καφέ, ένα ωραίο απόγευμα Σαββάτου που το περνάς με τα φιλαράκια σου κι ίσως και κάποιες καινούριες προσθήκες στην παρέα, αναλύοντας απ’ το Κυπριακό μέχρι και τα νέα κουτσομπολιά για ώρες ολόκληρες. Μετά το καφεδάκι, φυσικά, τραβιέται κι ένα κρασάκι, ξέρετε πώς πηγαίνουν αυτά τα πράγματα, και πίνε-πίνε έρχεται η συζήτηση στα πιο καυτά θέματα. Η γλώσσα λύνεται κι εσείς πιάνετε τα γκομενικά σας. Εκεί υπάρχει, λοιπόν, πάντα κάποιος που θα αρχίσει να λέει τον πόνο του και να ανοίγεται για τα προσωπικά του. Λογικά θα θέλει τη γνώμη σου, ψάχνει για μια συμβουλή, σκέφτεσαι, θα ζητάει μια παρηγοριά. Έλα, όμως, που τα φαινόμενα απατούν. Άβυσσος οι ψυχές κι οι προθέσεις των ανθρώπων.
Εκεί που περίμενες ότι εκείνος που ‘χεις απέναντί σου και σου μιλάει με κάθε λεπτομέρεια για τα προβλήματα της σχέσης του, θα χαρεί να ακούσει μια αντικειμενική άποψη, δεν προλαβαίνεις να τελειώσεις καλά-καλά την πρότασή σου και βλέπεις μία τελείως διαφορετική στάση, κάπως εκνευρισμένη, κάπως αμυντική.
Υπάρχουν κι αυτοί οι άνθρωποι που θα σου ανοιχτούν συναισθηματικά, αλλά δε θα ανεχτούν να τους κρίνεις και να εκφράσεις την άποψή σου για τα θέματά τους. Ναι μεν θα σου τα πουν τα δικά τους, μάλλον γιατί έχουν την ανάγκη να τα βγάλουν από μέσα τους, αλλά δεν αντέχουν και δε δέχονται να υποστηρίξεις οτιδήποτε άλλο εκτός από αυτό που θέλουν εκείνοι να ακούσουν.
Θυμώνουν, παρεξηγούνται, ξαφνικά απομακρύνονται, γιατί τόλμησες να δώσεις τη δική σου οπτική στα πράγματα. Μάλλον νιώθουν πως όλα γυρίζουν γύρω τους, ίσως να εθελοτυφλούν ή απλώς να επιθυμούν να μείνουν ναρκωμένοι χωρίς να τους ξυπνήσει καμία άβολη αλήθεια.
Καλά έκαναν που σου μίλησαν, δεν το μετανιώνουν, εσύ δεν έκανες καλά που δε συμφώνησες∙ αυτό τους λέει η μεγάλη τους ιδέα κι ο εγωισμός τους. Μα όλα αυτά οδηγούν σε ένα συμπέρασμα: πολύ χαμηλή αυτοεκτίμηση. Ζητάνε την επιβεβαίωση, να ακούσουν κι από άλλους πως κινούνται απόλυτα σωστά, ότι ξέρουν τι κάνουν, πως εκείνοι ξέρουν να φλερτάρουν, ξέρουν να φερθούν σε μία σχέση, και πως αν κάτι πηγαίνει στραβά, φταίνε οι άλλοι, εκείνοι δεν ευθύνονται πουθενά. Πρόσεχε, όμως, μην κάνεις το λάθος να τους θίξεις ούτε τους άλλους, αφού για να μένουν μαζί τους τούς θέλουν. Εκείνοι, εξάλλου, μπορούν να πουν ό,τι θέλουν, εσύ δεν έχεις το δικαίωμα. Κι άντε τώρα βγάλε άκρη.
Αν κάποιος θυμώσει μαζί σου επειδή απλά τους είπες τη γνώμη σου, ειλικρινά και καλοπροαίρετα, χωρίς καμία διάθεση για κακή κριτική και προσβολές, ενώ μόνος του σου έχει μιλήσει για τα προβλήματά του, μην τα βάλεις με τον εαυτό σου, εκείνος έχει θέμα. Δεν μπορείς να κάνεις κάποιον να καταλάβει αν δεν το θέλει ο ίδιος. Άσ’ τον να υψώνει τείχη για να κρύβει τις ανασφάλειές του.
Όταν συναντάς τέτοιους τύπους, μη σκας για το τι και πώς θα το πεις. Δεν τους ενδιαφέρει η συμβουλή σου, ούτε η συμπόνια σου. Τους ενδιαφέρει μόνο η υποστήριξη, εκείνοι που θα τους πιστέψουν και θα τους επαινέσουν. Όπως φαίνεται, δεν είναι για όλους η αλήθεια. Κάποιοι επιλέγουν να ζουν στη δική τους πραγματικότητα. Μην τους ξυπνάς. Κράτα τις αποστάσεις σου απλά. Από μακριά κι αγαπημένοι, γιατί αν εξακολουθήσεις να λες τη γνώμη σου, για το καλό τους, εκείνοι θα πουν πως τους ζηλεύεις. Πού να μπλέκεις; Να παλεύεις να αποδείξεις πως δεν είσαι ελέφαντας;
Η κριτική (εξαιρείται η κακεντρεχής) γίνεται μόνο για καλό -ακόμα κι αν είναι αρνητική. Κι αν κάποιος θέλει το κακό σου φαίνεται. Αν κάποιος θέλει το καλό σου, πάλι φαίνεται.
Συντάκτης: Σοφία Μπουμπάρη
Επιμέλεια κειμένου: Πωλίνα Πανέρη
Επιμέλεια κειμένου: Πωλίνα Πανέρη
