Τα «αν» είναι ο χειρότερος συνοδοιπόρος

Όλο μιλάμε για απωθημένα, για ζωές που δε ζήσαμε, για «αν» που δεν πραγματώθηκαν ποτέ. Ξεχνάμε όμως κάτι, το πιο βασικό. Όλη η ζωή μας είναι γεμάτη επιλογές που κάνουμε ενώ απορρίπτουμε κάποιες άλλες. Όλη η ζωή μας είναι γεμάτη με ερωτηματικά που δεν απαντήθηκαν κι ίσως δε θα απαντηθούν και ποτέ. Ίσως να πρέπει να προχωράμε με αυτά.

Προχωράς στη ζωή κι ακόμα και στο δρόμο που περπατάς μπορεί να έρθεις μπροστά σε ένα δίλημμα, που ίσως αποδειχτεί καθοριστικό για τη ζωή σου, ίσως για μια γνωριμία ή για κάτι που θα σου τύχει. Απ’ την πιο ασήμαντη υποσυνείδητη επιλογή που θα κάνεις, όπως για παράδειγμα το να πάρεις το λεωφορείο αντί για το αυτοκίνητο για να πας στη δουλειά ή αν θα πας για καφέ σήμερα έως τα πιο σημαντικά διλήμματα κι επιλογές, φυσικά, το παραμικρό μπορεί να επηρεάσει την πορεία σου, όσο δεν μπορείς να φανταστείς.

Εντάξει, οι επιλογές που έχουν να κάνουν με το συναίσθημα είναι σίγουρα πιο περίπλοκες, αλλά και πιο συνειδητές τις περισσότερες φορές. Υπάρχουν λόγοι που επιλέγεις όλα αυτά που κάνεις, τη στιγμή που τα κάνεις. Σπάνια θα επιλέξουμε να κάνουμε κάτι, χωρίς να το γουστάρουμε, χωρίς να θέλουμε συνειδητά να μπλεχτούμε σε μια σχέση, έναν έρωτα κι ας βλέπουμε ότι μπορεί να μας καταστρέψει.

Οι αφορμές που σου δίνει κάποιος, αλλά κι οι φοβίες σου, οι ανασφάλειές σου, όλα αυτά οδηγούν και καθορίζουν αυτά που κάνεις καθημερινά. Κάνεις αυτό που θεωρείς για σένα σωστό, ακόμα κι αν αποδειχτεί λάθος στο μέλλον. Οπότε γιατί να σε κρίνεις για κάτι που έκανες κάποτε; Τότε ήσουν αυτός ο άνθρωπος που επέλεξε ή δεν επέλεξε έναν δρόμο. Και αυτός ο άνθρωπος σε οδήγησε στον άνθρωπο που είσαι σήμερα.

Ξέρω, αυτή τη στιγμή ότι όσο και να θέλεις να αποδεχθείς το γεγονός αυτό, να δικαιολογήσεις τον εαυτό σου και τα λάθη σου, υπάρχει αυτό το ένα ερωτηματικό, που σε τρώει κι ανάθεμα την ώρα και τη στιγμή που δεν τόλμησες να το κάνεις τελεία. Πάντα υπάρχει κάτι που δεν μπορούμε να αποδεχτούμε και να δικαιολογήσουμε τον εαυτό μας γι’ αυτό. Είναι σαν μικρόβιο που έχει μπει στο μυαλό σου και το έχει κολλήσει να κάνει κύκλους από μια πιθανότητα που ίσως και να μην πλησιάζει ούτε στο εκατοστό την πραγματικότητα. Πώς να φύγεις, να ξεφύγεις, απ’ τα «αν», τα «γιατί», το «πώς»;

Ίσως το κλειδί να είναι η αποδοχή της κατάστασης, ίσως και να είναι να το κάνεις τελικά πραγματικότητα αυτό το «αν», με όποιο κόστος και συνέπειες. Να το κυνηγήσεις κι ας είναι αργά. Ίσως το reality check να σου κάνει καλό, ίσως κι όχι, θα φανεί στο χειροκρότημα.

Πάντως, όλα είναι επιλογές και το τι θα επιλέξεις να ζήσεις στη δική σου ζωή, είναι δική σου υπόθεση και μόνο, κανενός άλλου. Για σένα μπορεί να είναι καλύτερα να μην ξέρεις, να μην πάρεις καμία απάντηση, για μένα μπορεί να είναι το να ξέρω, να μου πουν την αλήθεια. Το θέμα είναι καθαρά υποκειμενικό κι εξαρτάται απ’ τα κότσια και τις δυνάμεις του καθενός μας.

Μη χάνεσαι, όμως, σε απραγματοποίητες καταστάσεις που δε σου έχουν προσφέρει τίποτα ουσιαστικό. Αν κάτι θέλεις τόσο πολύ να πραγματοποιηθεί, κυνήγα το πριν αρχίσει να στοιχειώνει το  μυαλό σου. Θα χρειαστείς σίγουρα ατελείωτες ώρες με σκέψεις επί σκέψεων, βράδια αξημέρωτα που θα σου δώσουν πολλούς λόγους για να πίνεις, συντροφιά με καψουροτράγουδα και τους φίλους σου. Όπως κάθε φάση, όμως, κι αυτή θα περάσει. Όλα αυτά, στην τελική, θα δεις ότι γίνονται μόνο για να καταλάβεις, όταν έρθει η ώρα, ότι όλα αυτά που είχες στο μυαλό σου δεν έχουν στο παραμικρό να κάνουν με όλα αυτά που πραγματικά συμβαίνουν.

Μη μένεις με τα απομνημονεύματα μιας αγάπης που δεν υφίσταται, ενός ανθρώπου που ήρθε κι έφυγε ή δεν ήρθε και ποτέ. Αν σε κυνηγάνε τα «αν» σου, κυνήγα τα κι εσύ ή απλά αποδέξου τα και συνέχισε.

Είναι σαν να παίζουμε σκάκι. Είμαστε οι παίχτες σε μια παρτίδα που οι κινήσεις μας είναι οι επιλογές μας. Πάντα φυσικά συγκρουόμαστε με τους άλλους παίκτες. Είτε χάσουμε είτε κερδίσουμε, σίγουρα κάθε παρτίδα μας δίνει κάτι που πρέπει να μάθουμε. Είτε σαν νικητές είτε σαν νικημένοι.