Τα δώρα χωρίς λόγο είναι τα καλύτερα

Σε ποιον αρέσουν οι εκπλήξεις; Σε όλους, φυσικά -εντάξει, σχεδόν σε όλους, εξαιρούνται οι καρδιακοί.  Ένας ευχάριστος αιφνιδιασμός από κάποιον αγαπημένο –ή συγκεκριμένα, απ’ τον πιο αγαπημένο– σε μια κατά τα άλλα συνηθισμένη μέρα, χωρίς ιδιαίτερο λόγο, μας γεμίζει χαρά, αγάπη κι ευγνωμοσύνη για τους ανθρώπους που έχουμε επιλέξει να έχουμε δίπλα μας.

Τα δώρα στις γιορτές, τα γενέθλια, τις επετείους, στις ημέρες του Αγίου Βαλεντίνου, της μητέρας, της γυναίκας, του πατέρα και σε τόσες άλλες ειδικές περιστάσεις φωνάζουν κι αυτά αγάπη και νοιάξιμο, μόνο που συνήθως κάπως τα αγνοούμε μέσα στην προβλέψιμότητά τους. Κάπως στημένα και τυπικά μας κάνουν να αναρωτιόμαστε αν πρόκειται για αγνό ενδιαφέρον ή και λίγη υποχρέωση. Κάπως έτσι, τα θεωρούμε δεδομένα και χάνουν λίγη απ’ τη μαγεία τους.

Βλέπεις, εκτός από ανθρώπους και καταστάσεις, από ό,τι φαίνεται, παίρνουμε δεδομένες και τις κινήσεις τους. Θεωρώντας αυτονόητο το ότι υπάρχει ένας συγκεκριμένος τρόπος, σε μία συγκεκριμένη μέρα, που πρέπει να μας αποδείξουν κάτι.  Τι όμως; Το ότι μας αγαπάνε και το ότι μας νοιάζονται;  Είναι αυτονόητο αυτό;

Εννοείται δεν υποτιμάμε τη σημασία ενός δώρου, όσο προβλέψιμη κι αν είναι η στιγμή της προσφοράς του. Έχει κι αυτό τα δικά του νοήματα. Όλα αυτά τα λέω γιατί πολλές φορές βλέπουμε το δέντρο κι όχι το δάσος.  Οι άνθρωποι ξεχνάμε ότι τίποτα δεν είναι δεδομένο, απ’ το πιο μικρό, όπως ένα δώρο στα γενέθλιά μας έως και το πιο μεγάλο, όπως η καθημερινή παρουσία κάποιου αγαπημένου δίπλα μας, στα εύκολα και τα δύσκολα. Γι’ αυτό το λόγο κάπου εδώ έρχονται οι εκπλήξεις, για να μας τα υπενθυμίσουν όλα αυτά. Για να μας αποδεικνύουν ότι οι άνθρωποί μας είναι εκεί, ακόμα κι όταν το ξεχνάμε -κι όταν δεν το περιμένουμε κάνουν αισθητή την παρουσία τους και την αγάπη τους.

Γι’ αυτό και τα δώρα που δεν περιμένεις να σου έρθουν είναι τα καλύτερα. Γιατί χτυπάνε ξαφνικά σαν ξυπνητήρι. Σε αφυπνίζουν υπενθυμίζοντάς σου πως: «Είμαι εδώ, όχι μόνο όταν με χρειάζεσαι, αλλά πάντα», «Σ’ αγαπάω και σε νοιάζομαι όχι μόνο μία μέρα το χρόνο, αλλά κάθε μέρα», «Σε εκτιμάω για όλα αυτά που είσαι στην καθημερινότητα και στη ρουτίνα σου». Πόσες σημασίες, πόσα λόγια κρύβει μία μικρή έκπληξη, ένα μικρό δώρο, μία αγκαλιά, ένα φιλί στα ξαφνικά, εκεί που δεν το έβλεπες καν να έρχεται;

Είναι όμορφο να τα λες όλα αυτά με τα λόγια, αλλά η συμπεριφορά είναι η απτή απόδειξη των συναισθημάτων σου. Το μαγνητάκι που θα του φέρεις απ’ το ταξίδι σου γιατί τον σκέφτηκες, το λουλούδι από έναν πλανόδιο πωλητή που πέτυχες όταν γύριζες απ’ τη δουλειά κι ήθελες να της το προσφέρεις, η σοκολάτα που πρόσεξες στο ράφι του σουπερμάρκετ κι είναι η αγαπημένη του. Σκέψου. Δεν είναι η αντικειμενική αξία των παραπάνω αντικειμένων, αλλά η αξία που τους δίνει η σκέψη και το ενδιαφέρον πίσω απ’ το δώρο.

Γι’ αυτό νιώθουμε όμορφα όταν παίρνουμε δώρα απ’ το πουθενά.  Και φυσικά όταν δίνουμε δώρα απ’ το πουθενά. Γιατί λέμε αυτό που σκεφτόμαστε χωρίς να χρειάζονται λέξεις. Γιατί ακούμε τις σκέψεις, χωρίς να βγει μιλιά.

Δεν είναι τίποτα δεδομένο. Εκτός απ’ το δικαίωμα στην αγάπη, έχουμε και την υποχρέωση να την κρατήσουμε, ας μην το ξεχνάμε.