Τι θέλεις από μένα;

Ένα βράδυ θέλω μόνο μαζί σου. Δε χρειάζομαι κάτι άλλο για να ηρεμήσω. Ένα βράδυ. Για να πούμε όσα δεν τολμήσαμε ποτέ να πούμε. Και το θάρρος αυτό που δε βρίσκουμε, δεν έχει να κάνει με ανασφάλειες και δειλία, απλά με την αλήθεια ότι πολύ απλά όλο αυτό δε γίνεται να προχωρήσει και δεν έχει και κανένα νόημα.

Είναι απ’ τις περιπτώσεις που το «δεν μπορώ» είναι πιο δυνατό απ’ το «δε θέλω» κι όσο κι αν οι τρίτοι το κρίνουν αυτό και παπαγαλίζουν ότι το «δεν μπορώ» δεν υφίσταται σαν έννοια, εμείς ξέρουμε πολύ καλά ότι πολλές φορές κι όμως ένα «δεν μπορώ» μπορεί να σε καθορίσει και να καθοδηγήσει τις πράξεις σου. Γιατί υπάρχει η ηθική του να μην πληγώνεις έτσι απλά τρίτα άτομα μόνο και μόνο γιατί σου καρφώθηκε. Είναι θέμα απλού σεβασμού στους ανθρώπους μας. Σε καταλαβαίνω, μη νομίζεις.

Αλλά κατάλαβέ με και εσύ. Και σεβάσου λίγο κι εμένα, αλλά κυρίως τον εαυτό σου. Γιατί ειδικά αυτός είναι που έχεις να αντιμετωπίσεις κάθε μέρα κι αυτός είναι που πρέπει να τον κρατάς σε μια ισορροπία. Δεν ξέρω πώς κι αν τα καταφέρνεις, το μόνο που ξέρω είναι ότι δυστυχώς εγώ δεν μπορώ να το ελέγξω όλο αυτό. Και κυρίως δεν ξέρω γιατί μου το κάνεις αυτό, αλλά ξέρω πώς. Με ένα βλέμμα σου.

Μπορεί να είμαι υπερβολική, μπορεί να νομίζεις ότι είμαι μωρό, παιδάκι, ανώριμη, ηλίθια, το οτιδήποτε δεν είμαι δυστυχώς στο μυαλό σου. Ξέρω κι εγώ όμως ότι δε βγαίνει νόημα και δε θα βγει και ποτέ αν δεν κάτσουμε ο ένας απέναντι στον άλλο για να μου λύσεις όλες μου τις απορίες.

Το μόνο που θέλω είναι απαντήσεις. Δε θα σου ζητήσω τίποτα. Ούτε να αφήσεις κάτι ούτε να αλλάξεις τη ζωή σου. Μην τρομάζεις και μη φοβάσαι. Να κάνεις τα ερωτηματικά μου τελείες. Αυτό θέλω μόνο. Όσο δύσκολο και να μου είναι, δε θέλω να πονάω άλλο και να μην ξέρω γιατί. Πρέπει να μάθω γιατί. Γιατί με τυραννάει η σκέψη σου κάθε βράδυ πριν κοιμηθώ και κάθε πρωί όταν ξυπνάω.  Να αντιστέκομαι στον εαυτό μου και να διώχνω αυτό που νιώθω. Να προσπαθώ να σε πληρώνω με το ίδιο νόμισμα και να μην μπορώ. Ειλικρινά δεν μπορώ.

Για σένα μπορεί να έρχομαι δεύτερη, αλλά για μένα έρχεσαι πρώτος. Όσο καλά και να προσπαθώ να παίξω το ρόλο μου και να σου δείξω ότι δε με ενδιαφέρεις, δεν τα καταφέρνω, όπως βλέπεις. Πέφτει σιγά-σιγά  η αυλαία, τα φώτα σβήνουν κι εγώ ακόμα δεν έχω βρει τα λόγια μου. Ούτε κι εσύ βέβαια. Παίζουμε όλο το έργο μες στη σιωπή ανάμεσά μας κι οι συμπεριφορές μας μιλάνε για εμάς. Σαν να παίζουμε παντομίμα. Κι όποιος λύσει πρώτος το αίνιγμα του άλλου, χάνει. Γιατί για να κερδίζει σε μία τέτοια κατάσταση δε το βλέπω.

Να τα αφήσουμε όλα να τελειώσουν έτσι, με όλους χαμένους, ή να το λήξουμε με αυτή τη συζήτηση που χρωστάμε στους εαυτούς μας να κάνουμε; Μπορεί σε σένα όλα αυτά να μη βγάζουν καν νόημα, για σένα ίσως να είμαι απλά υπερβολική και φαντασιόπληκτη, αλλά είναι πολλά από αυτά που έκανες και θα μιλήσουν εναντίον σου, όσο προσπαθείς να με πείσεις για το αντίθετο.

Απ’ την αρχή μας θυμάμαι, με λεπτομέρειες, να ξέρεις. Δεν ξεφεύγεις απ’ τη μνήμη μιας ερωτευμένης. Όλα ξεκίνησαν τόσο ξαφνικά που γενικά έχω χάσει την αίσθηση του χρόνου κι ειδικά τα αβγά και τα πασχάλια. Κι ας θέλουμε να πείσουμε τους εαυτούς μας ότι δεν είναι τίποτα, βλέπω ότι κανείς απ’ τους δύο δεν ξέρει τι κάνει, τι λέει και πώς να χειριστεί τα πράγματα.  Και θερμή παράκληση: Εξήγησέ μου τι στο διάολο γίνεται.

Και στην τελική δε με νοιάζει πώς το βλέπεις και τι θέλεις. Εγώ ξέρω ότι θέλω την τελεία που μου χρωστάς, γιατί με το ερωτηματικό δεν κάνουμε δουλειά. Ναι, μεν, έχω μάθει να εμπιστεύομαι το ένστικτό μου και να οδηγούμε μ’ αυτό, να μου αρκούν οι απαντήσεις του, οι οποίες και συνήθως επιβεβαιώνονται, αλλά με σένα δεν αρκούμαι σ’ αυτό. Γιατί όλοι ξέρουμε πολύ καλά πως αν η τελεία κι η παύλα δεν υπογραφεί και σφραγιστεί από εκεί που πρέπει, πάντα θα μας κυνηγάει. Σαν χαμένη ελπίδα στο πίσω μέρος του κεφαλιού μας, που δεν μπορεί να βρει το δρόμο της λύτρωσής της. Πολύ ποιητικό μεν, αλλά δεν ξέρω ειλικρινά πώς αλλιώς να στο εξηγήσω. Βλέπεις;

Γαμώτο. Πρώτον το θέλω αυτό το βράδυ όσο τίποτα άλλο. Θα σου πω όσα δε θέλεις να ακούσεις -γιατί αν ήθελες δε θα ήμασταν τώρα έτσι. Και δεύτερον μετά από όλο αυτό το παραλήρημα, καταλαβαίνεις τι μου έχεις κάνει; Και θα κλείσω έτσι κι εγώ με ένα ερωτηματικό. Τι θέλεις από μένα;