Το κλάμα δεν είναι ντροπή

Το να κλαις, όσο περίεργο κι αν σου φαίνεται, είναι σημάδι δύναμης κι εκτός αυτού, κάνει καλό και στην υγεία σου. Μπορεί να το έχουμε στερεοτυπικά συνδεδεμένο στο μυαλό μας σαν κάτι ντροπιαστικό, που αποφεύγουμε να κάνουμε μπροστά σε άλλους γιατί δε θέλουμε να φανούμε αδύναμοι. Αντιθέτως όμως, το κλάμα μόνο ντροπιαστικό δεν είναι, ίσα-ίσα που έχει ψυχικά και σωματικά οφέλη, το επιβεβαιώνουν κι οι επιστήμονες.

Είναι η ανταπόκρισή μας στη μεγάλη γκάμα των συναισθημάτων μας. Είναι η φυσική αντίδραση του σώματός μας απέναντι στη χαρά, τη λύπη, το θυμό, τα νεύρα κι όποιο άλλο συναίσθημα είναι ικανό να μας ταράξει ή να μας συγκινήσει. Μας νοιάζει κάτι, μας ενοχλεί, μας τρομάζει; Αντίστοιχη θα ‘ναι κι η ανταπόκρισή μας στα ερεθίσματα.

Θα κλάψουμε αν μας συμβεί κάτι όμορφο που το θέλαμε πολύ, θα κλάψουμε απ’ τα νεύρα μας πάνω στην ένταση κι ένα μεγάλο τσακωμό, θα κλάψουμε όταν είμαστε θλιμμένοι για κάτι που συνέβη ή κάτι που ποτέ δεν έγινε όσο κι αν το επιθυμούσαμε. Μπροστά σε κάτι που μας ενδιαφέρει, σε κάτι που δίνουμε την προσοχή μας, σε μια φορτισμένη στιγμή λυγίζουμε. Κι είναι απόλυτα λογικό. Αν δεν ξεσπάσεις με κάποιον τρόπο πώς θα βγάλεις αυτό που σε τρώει από μέσα σου;

Τα «σκουπιδάκια» που μπαίνουν στα μάτια μας κάθε φορά που κάτι μας συγκινεί, δεν είναι ντροπή. Ούτε το να πεις ότι συγκινήθηκες είναι ντροπή. Οι άνθρωποι είμαστε άλλωστε τα μόνα ζώα που κλαίμε με αυτές τις σταγόνες που ονομάζουμε δάκρυα. Κι είναι αυτά που προέρχονται κυριολεκτικά και μεταφορικά από μέσα μας, οι τοξίνες που θέλουμε να αποβάλουμε, το στρες απ’ το οποίο θέλουμε να απαλλάξουμε τον εαυτό μας.

Κάποιες φορές ένα καλό κλάμα είναι το καλύτερο που μπορείς να κάνεις για να νιώσεις ανακούφιση. Είναι μια κάθαρση, σε φέρνει πιο κοντά  στο να ξεπεράσεις και να απαλλαγείς από αυτά που σε κυνηγάνε στο μυαλό σου. Δεν έχει να κάνει μόνο με τη θλίψη και την απογοήτευση, αλλά είναι μία υγιής αντίδραση, γιατί είναι ένας φυσικός τρόπος να μειωθεί το συναισθηματικό άγχος, που θα μπορούσε να έχει αρνητικές επιπτώσεις και στη φυσική και την ψυχική υγεία, λόγω του στρες, που αποδεδειγμένα υπάρχει κίνδυνος να δημιουργήσει παθήσεις απ’ το πουθενά.

Η διαρκής θλίψη κι η εξωτερίκευσή της μπορούν σαφώς να ‘χουν και βαθύτερα αίτια, να κρύβουν μια κατάθλιψη. Είναι λίγο λεπτές οι γραμμές. Το κλάμα ως ένα βαθμό κάνει καλό, αλλά αν συμβαίνει σε καθημερινή βάση, χωρίς συγκεκριμένο λόγο, χωρίς να μπορείς να το ελέγξεις, ίσως να πρέπει να μιλήσεις σε κάποιον ειδικό και για αρχή σε έναν δικό σου άνθρωπο.

Δεν είναι κακό να έχεις το κλάμα στο τσεπάκι όταν σου συμβαίνει κάτι που σε επηρεάζει. Είναι ο δικός σου τρόπος για να αντιμετωπίζεις και να ξεπερνάς κάτι. Ο κάθε άνθρωπος αντιδράει διαφορετικά, εσένα ο τρόπος σου είναι αυτός. Κάποιες φορές πρέπει να γινόμαστε λίγο πιο ευαίσθητοι, πιο τρωτοί κι ευάλωτοι για να συνδεθούμε καλύτερα με τον εαυτό μας και τα συναισθήματά μας, αλλά και με τους ανθρώπους γύρω μας.

Την επόμενη φορά που αισθανθείς πιεσμένος και παλεύεις να συγκρατήσεις τα δάκρυά σου, κάνε στον εαυτό σου μια χάρη κι αφέσου ελεύθερος. Κι αν δεν μπορείς να κλάψεις μπροστά σε άλλους, κάν’ το μπροστά σε κάποιον που αγαπάς, ή απομονώσει, ό,τι νιώσεις εσύ. Λίγες στιγμές μετά θα ‘σαι πιο ήρεμος, ανακουφισμένος. Το να επικοινωνείς, έστω και με κλάματα, τη συναισθηματική σου κατάσταση και να την αντιμετωπίζεις μόνο σε καλό θα σου βγει.