Το τέλειο το φτιάχνεις, δεν το βρίσκεις!

Τελειότητα∙ το παράδοξό της πως ενώ είναι κάτι πολύ συγκεκριμένο, είναι τελείως αλλιώτικη στον ορισμό της από άνθρωπο σε άνθρωπο. Αν ρωτήσεις, όμως, δέκα διαφορετικούς ανθρώπους για το πώς ορίζουν την ιδανική σχέση, οι οχτώ τουλάχιστον θα σου πουν ότι περιμένουν τον «τέλειο» σύντροφο, τον «ένα», αυτόν τον άνθρωπο με τον οποίο θα έχουν αβίαστα την «τέλεια» σχέση.

Η «τέλεια σχέση», φυσικά, δεν είναι για όλους η ίδια, αλλά έχει ένα βασικό πυρήνα. Απόλυτη επικοινωνία, δέσιμο κι αμοιβαίο συναίσθημα. Πιστεύει, όμως, κάποιος ειλικρινά ότι αυτά τα τρία αυτά συστατικά μιας σχέσης απλά υπάρχουν, δεν είναι, δηλαδή, στοιχεία τα οποία δουλεύονται;

Η αμοιβαία έλξη και το αμοιβαίο συναίσθημα προφανώς έρχονται απ’ την αρχή, είναι ο παράγοντας που έχει απ’ την αρχή η εξίσωση. Η έλξη υπάρχει, γι’ αυτό και δημιουργείς μια σχέση -έτσι θέλω, τουλάχιστον, να πιστεύω.  Όλα, όμως, ακόμα και το συναίσθημα, συντηρούνται και προκύπτουν απ’ το πόσο δουλεύεις με εσένα και με τη σχέση σου, με τον άνθρωπο απέναντί σου. Είναι μεταβλητοί παράγοντες, γιατί εξελίσσονται, αλλάζουν και μπορούν πάντοτε να γίνουν καλύτεροι ή χειρότεροι. Ακόμα και το αν και το πόσο σε ελκύει ένας άνθρωπος είναι κάτι το οποίο εσύ και το μυαλό σου το χειρίζεστε, κατά κάποιον τρόπο, ειδικά αργότερα, στην πορεία μίας σχέσης μες στον χρόνο.

Δεν μπορούμε να περιμένουμε το τέλειο ταίρι, τις ιδανικές συνθήκες, τη φοβερή επικοινωνία, μια σχέση που θα ‘χει εξαρχής τις καλύτερες προοπτικές, γιατί πολύ απλά εκτός από εγωιστικό (αναρωτηθήκαμε αν είμαστε εμείς οι τέλειοι σύντροφοι;) είναι κι ουτοπικό. Ίσως βρεις έναν άνθρωπο ξεχωριστό, ίσως νιώσεις μια αύρα αλλιώτικη, κάτι που να σε ηρεμεί ή να σε βγάζει έξω από τα νερά σου, ό,τι είναι αυτό που ζητάς και χρειάζεται. Και μπορεί να ‘ναι όντως υπέροχο, όμως δε θα ‘ναι τέλειο -όχι τουλάχιστον απ’ την αρχή του.

Όλοι κουβαλάμε πληγές κι απωθημένα απ’ το παρελθόν, μνήμες από ανθρώπους και καταστάσεις που μας έχουν στιγματίσει, τόσο έντονα ώστε να επηρεάζουν τη συμπεριφορά μας και στις επόμενες σχέσεις μας. Κι εσύ κι εκείνος που ψάχνεις για τον ρόλο του τέλειου. Όπως κι εσύ δεν είσαι ιδανικός, έχεις ευαίσθητα σημεία κι ιδιοτροπίες,  έτσι κι αυτός.

Έχουμε κάπως μπερδεμένα τα πράγματα στο μυαλό μας. Νομίζουμε ότι το τέλειο για μας ταίρι είναι αυτό που θα μας κυνηγήσει, θα μας διεκδικήσει και θα μας τα δώσει όλα απ’ την αρχή, ρίχνοντας τις άμυνές του. Ξενερώνουμε εύκολα με κάποιον επιφυλακτικό, προσεκτικό, συγκρατημένο στις λέξεις του. Μα ο καλός σύντροφος δεν είναι αυτός που θα σε κανακέψει και θα σε κακομάθει, αλλά αυτός που θα σ’ αγαπήσει, θα σε βοηθήσει να εξελιχθείς, που θα προσπαθεί για σας, που θα κάνει βήματα μπροστά μες στη σχέση σας, κρατώντας σου το χέρι.

Ψάχνοντας το «τέλειο» απαιτούμε έναν έτοιμο, κομμένο και ραμμένο στα μέτρα μας, άνθρωπο, που θα μας ταιριάξει απόλυτα. Ενώ θα ‘πρεπε να ψάχνουμε απλά κάποιον πρόθυμο να μοιραστεί τη διαδρομή μαζί μας. Το τέλειο φτιάχνεται, δεν είμαστε συμβατοί μόνο με έναν άνθρωπο, και σίγουρα όχι απαραίτητα με κάποιον που θα ικανοποιεί κάθε προσδοκία μας, ακόμα κι αν χρειαστεί να χάσει τον δικό του εαυτό. Τελειότητα είναι να λειτουργούμε με αμοιβαίες υποχωρήσεις και παραχωρήσεις.

Δεν μπορούμε να αναζητάμε κάποιον που θα μας καταλαβαίνει και θα τον καταλαβαίνουμε απ’ την πρώτη στιγμή. Είναι παράλογο, εφόσον δε γνωριζόμαστε καν. Δεν μπορούμε να βρούμε τον τρελό κινηματογραφικό έρωτα και την ασφαλή βολική αγάπη, την ίδια στιγμή.

Καταλαβαίνω το κόνσεπτ, να μη σπαταλήσει ο ένας τον χρόνο του άλλου, αλλά δεν πάει έτσι.  Προσπαθείς, προσπαθεί, δίνετε μια ευκαιρία. Αν δε βγήκε, δεν ήταν για να βγει. Αν βγήκε, δε σταματάτε να δουλεύετε μαζί πάνω σ’ αυτό που ονομάσατε «σχέση».  Σαφώς, δεν είμαστε ανοιχτοί με όλους κι όλα, δε σκορπάμε ευκαιρίες. Απλά δεν υπάρχει πάντα ένας και μόνο σωστός.

Υπάρχει ο δικός σου σωστός, τη δική σου σωστή στιγμή.