Χρειάζεσαι στη ζωή σου ένα Καρκινάκι

Καρκινάκια μας ανεβάζουν, καρκινάκια μας κατεβάζουν. Η χρήση του υποκοριστικού  γίνεται αυτόματα όταν πρόκειται να τους πεις ότι ανήκεις στο ζώδιο του Καρκίνου. Αν είσαι ένας από εμάς, σίγουρα έχεις αγανακτήσει να σου μιλάνε σαν να είσαι το μικρό τους αδερφάκι κι αν έχεις μπλέξει με Καρκίνο, σίγουρα μόνο μικρό παιδάκι δε βρήκες. Τη μαμά σου σε δεύτερη έκδοση μπορεί, αν και πιο αγαπησιάρικο και χουχουλιάρικο  ζώδιο από εμάς δε θα βρεις.

Μια λέξη θα πω για αρχή: Κυκλοθυμία. Ή που θα τα βάψουμε μαύρα και θα είμαστε σαν τη Μεγάλη Παρασκευή ή που θα είμαστε υπερβολικά χαρούμενοι, υπερβολικά αισιόδοξοι, υπερβολικά ερωτευμένοι. Είμαστε των άκρων, γενικά. Τη μία στιγμή μπορεί να μουρμουρίζουμε με το πιο γελοίο παράπονο μόνο και μόνο γιατί έχουμε νεύρα και την άλλη στιγμή να τριβόμαστε σαν γάτες πάνω σου.

Υπάρχει μόνο το μαύρο και το άσπρο, γκρι κι άλλα χρώματα δεν υπάρχουν για εμάς.  Άντε λίγο ροζ, για το παραμύθι που μας αρέσει να τρώμε. Γουστάρουμε να νιώθουμε, να σπάμε τα κεφάλι μας, να βιώνουμε το συναίσθημα στο τέρμα, αλλά είμαστε και λίγο της γκρίνιας, του παραπόνου και του πόνου, μιας και λίγο θυματάκια θέλουμε να το παίζουμε.

Να ελέγξουμε αυτά που νιώθουμε; Τι είναι αυτό; Ο συναισθηματικός κόσμος ενός Καρκίνου είναι χείμαρρος, κυριολεκτικά, που δεν κρατιέται με τίποτα, χαμός γίνεται. Άπαξ κι ερωτευτούμε, ό,τι θέλετε πείτε, εμείς δεν ξεκολλάμε με τίποτα. Ακόμα κι ο πρίγκιπας ή η νεράιδα του παραμυθιού να έρθουν μετά, εμείς εκεί, τον άνθρωπό μας δεν τον αλλάζουμε με κανέναν και τίποτα. Πολλοί μας φοβούνται ή πνίγονται απ’ το τόσο πολύ συναίσθημα, αλλά οι άνθρωποι που θα μείνουν δίπλα μας θα τα ζήσουν όλα στο ζενίθ και το ναδίρ τους. Είμαστε κι εμείς για γερά νεύρα ώρες-ώρες.

Και είμαστε και λίγο καλλιτέχνες κι αφηρημένοι.  Ζώδια του νερού, πηγαίνουμε συχνά με τα νερά των ανθρώπων γιατί ακριβώς μπορούμε να τους νιώσουμε καλύτερα από κάθε άλλο ζώδιο. Κι η διαίσθησή μας δεν πέφτει ποτέ έξω, μα ποτέ. Οι φίλοι μας Μαντάμ Ζαΐρα μας ανεβάζουν Μαντάμ Ζαΐρα μας κατεβάζουν.

Μιλάς με έναν Καρκίνο και σε κάνει να αισθάνεσαι ότι τον ξέρεις από πάντα. Μια αύρα εμπιστοσύνης και λιμανιού την εμπνέουμε, λογικά γι’ αυτό ή μας κρατάνε μακριά οι αλλεργικοί στο συναίσθημα, ή μας κρατάνε για πάντα οι άνθρωποι που θέλουν να έχουν πάντα ένα στήριγμα, κάποιον που θα είναι πάντα εκεί.

Ποιο είναι το συνώνυμο του Καρκίνου; Πείτε το, εδώ το έχετε. Ευαισθησία. Είμαστε ευαισθητούλια, ρε παιδάκι μου.  Εντάξει, δεν κλαίμε πάντα, μην το τραβάτε απ’ τα μαλλιά το θέμα, αλλά σκεφτόμαστε πολύ και μπορεί να μας πειράξει η παραμικρή λεπτομέρεια στο φέρσιμό σας, κάτι που ούτε καν σκεφτήκατε ότι έχετε κάνει. Οι σκέψεις μας ανεμοθύελλα στο κεφάλι μας, που μας παίρνουν και μας σηκώνουν, ειδικά όταν καταλάβουμε τι είναι αυτό που μας προστάζει η καρδιά να κάνουμε. Γενικά ψάχνουμε λόγους να το ζούμε, τώρα μη με ρωτήσετε ποιο, ούτε εμείς οι ίδιοι ξέρουμε πολλές φορές.

Παιδιά του καλοκαιριού και της θάλασσας. Και το  καλοκαίρι ισούται με έρωτα και πάθος. Μας ξεχωρίζεις απ’ το γεμάτο συναίσθημα βλέμμα και την εκφραστικότητά του, που είναι το σήμα κατατεθέν μας. Είμαστε αισθησιακοί χωρίς να γινόμαστε πρόστυχοι, σιγανοπαπαδιές, παιδί μου, σου έρχεται γενικά από εκεί που δεν το περιμένεις. Δεν το φωνάζουμε, δηλαδή, όπως οι κολλητοί μας οι Σκορπιοί, αλλά μην υποτιμάτε τη σεξουαλικότητα ενός Καρκίνου. Κι ας μας έχετε για ταπεινά χαμομηλάκια.

Κι απ’ την άλλη είμαστε σπιτόγατοι και σπιτονοικοκύρηδες. Θα κάνουμε τα πάντα για τους ανθρώπους μας και θα κυνηγήσουμε να φτιάξουμε την ιδανική οικογένεια. Γι’ αυτό –καλώς ή κακώς– θέτουμε υψηλά στάνταρ στις σχέσεις μας. Κι είμαστε πολύ επιλεκτικοί. Είμαστε αυτοί που ζουν πιο πολύ για το συναίσθημα και προτιμούν τα ένδοξα τέλη, παρά μια μέτρια «σίγουρη» σχέση.  Αλλά αν κάποιος από εμάς σου πει ότι δεν έχει την οικογένεια και τα παιδιά στα μελλοντικά του σχέδια, ψέματα θα σου πει, να ξέρεις.

Ο Καρκίνος δεν ξεχνάει εύκολα, αλλά δεν ξεχνιέται κι εύκολα. Θα ισχυριστεί  πως γεννήθηκε σε λάθος εποχή κι ίσως να μην έχει κι άδικο. Το «πολύ» κι η υπερβολή του πάνε κόντρα με τη χαλαρότητα και το «λίγο» των σχέσεων σήμερα. Να ξέρεις, αν αποφασίσεις να ζήσεις αυτή την υπερβολή, αυτόν τον κυκεώνα σκέψεων και συναισθημάτων, θα γεμίσεις  τη ζωή σου και το μέσα σου τόσο πολύ, που θα απορήσεις τι έκανες τόσο καιρό μακριά μας.

Το «μια φορά κι έναν καιρό» όχι απλά το ονειρευόμαστε, όχι απλά το επιδιώκουμε, αλλά γινόμαστε αυτό για τους ανθρώπους μας. Και θα γίνουμε το λιμάνι σου, μα είναι στο χέρι σου να κερδίσεις το «ζήσανε αυτοί καλά κι εμείς καλύτερα».