Εδώ και λίγες ώρες, την πικραμένη καρδιά μας ζαχαρώνει μια εικόνα που δεν είναι χίλιες λέξεις. Είναι η ίδια η ζωή. Τα αγόρια με τα φωτεινά πρόσωπα, που πήγαν στο γήπεδο και δηλώνουν τη δύναμη της φιλίας τους και την αγάπη τους για το μπάσκετ, άσχετα από ομάδες κι αθλητικά χρώματα. Τα παιδιά αυτά που κρατάνε το πανό, έχουν καταλάβει πολλά περισσότερα από εμάς που έχουμε διανύσει δεκαετίες και καμωνόμαστε ότι μπορούμε να δίνουμε και συμβουλές.
Μέσα στην καθημερινότητα που μας βομβαρδίζει με ασχήμια κι απογοήτευση, με μαύρες εικόνες και θάνατο, με θυμό κι αγανάκτηση, ήρθαν αυτά τα παιδιά για να μας θυμίσουν το νόημα της ύπαρξής μας, την δύναμη του αθλητισμού και τη σημασία του όρου «φίλος». Κοιτώντας στον αγωνιστικό χώρο με τα αθώα μάτια τους, μας δείχνουν τι σημαίνει να έχεις καθαρή ψυχή, να αγαπάς τον άλλο όπως κι αν είναι, ό,τι γούστα κι αν έχει. Μας διδάσκουν την αποδοχή, την άνευ όρων αγάπη στον φίλο, που έχει δικαίωμα να επιλέγει ό,τι θέλει στη ζωή του, χωρίς αυτό να επηρεάζει τη μεταξύ μας σχέση.
Γιατί φιλία σημαίνει σε αποδέχομαι και σε επιλέγω, όχι γιατί κάνεις αυτό που θέλω εγώ, αλλά γιατί κάνεις αυτό που θες, το χαίρεσαι και χαίρομαι κι εγώ μαζί σου. Γιατί είσαι συνεργός μου στο χαβαλέ κι ας υποστηρίζεις άλλη ομάδα στον αγώνα. Γιατί εκτιμώ την ηθική σου κι ας σιχαίνεσαι τον παίκτη που λατρεύω. Γιατί ξέρω ότι μπορώ να σε εμπιστευτώ κι ας μην ντύνεσαι όπως εγώ. Γιατί όταν όλοι οι άλλοι την κοπανάνε στα δύσκολα, εσύ μου κρατάς το χέρι.
Κάποτε ήμασταν κι εμείς παιδιά, με φίλους που αγαπούσαμε το ίδιο, που ό,τι και να γινόταν κατά τη διάρκεια της μέρας, το βράδυ ήμασταν πάλι κολλητοί και γελούσαμε σαν μην υπάρχει αύριο με ανόητες -φαινομενικά- αφορμές. Τι γίνεται, λοιπόν, στην πορεία και χάνουμε την αθωότητα αυτή; Τι συμβαίνει κι αρχίζουμε όλα να τα περνάμε από κόσκινο, να κρατάμε μανιάτικα, να κλείνουμε τηλέφωνα, να γυρνάμε το κεφάλι από την άλλη; Μπορεί να φταίνε οι εμπειρίες, μπορεί να φταίει η ατυχία για τους ανθρώπους που γνωρίζουμε και μας απογοητεύουν, μπορεί να φταίμε κι εμείς που παλεύουμε να πνίξουμε την αθωότητά μας, μην τύχει και μας πουν αδύναμους. Που πιστεύουμε ότι όταν τρίζουμε τα δόντια στον άλλο, τότε μόνο μας υπολογίζει. Κάτι, πάντως, γίνεται στην πορεία και η αθωότητα αυτή χάνεται.
Τέτοιες, όμως, εικόνες σαν τα παιδιά με το πανό μας ξυπνούν, μας αφυπνίζουν, μας θυμίζουν την ουσία του πυρήνα μας. Τη σημασία να είμαστε άνθρωποι μέσα σε ανθρώπους, να χαμογελάμε στον άλλο, ακόμα κι αν δε συμφωνούμε μαζί του για τις όποιες προτιμήσεις του. Τη δυνατότητα που έχουμε να ζούμε αρμονικά όλοι μαζί, αφού δεν έχουμε τίποτα στην τελική να χωρίσουμε. Τα παιδιά βλέπουν την αλήθεια και τη λένε, χωρίς πρόθεση να συμβουλεύσουν. Τη λένε γιατί δεν μπορούν να την κρατήσουν μέσα τους, θέλουν να τη μοιραστούν, να τη δείξουν και στον άλλο. Όχι για να το παίξουν έξυπνα, αλλά για να χαρούν και να χαρεί κι ο άλλος μαζί τους.
Τα παιδιά αυτά, δεν επιζητούσαν το να γίνουν viral, ήθελαν να πουν στον φίλο τους «σ’ αγαπώ ρε φίλε» και μετά να πάνε στο γήπεδο και το καθένα να υποστηρίζει άλλη ομάδα, φωνάζοντας τα δικά του συνθήματα. Στο τέλος του αγώνα, όμως, θα έφαγαν μαζί παγωτό κι ο ένας θα δοκίμασε αυτό που επέλεξε ο άλλος. Θα γύρισαν σπίτι και θα είπαν καληνύχτα, όποια ομάδα κι αν κέρδισε. Και την άλλη μέρα θα πήγαν σχολείο, θα σχολίασαν τον αγώνα, μπορεί και να διαφώνησαν για τις φάσεις και τα φάουλ, αλλά τα μάτια τους θα γυάλιζαν, όχι γιατί ο κόσμος είδε το πανό τους, αλλά γιατί ο κόσμος έμαθε πόσο δυνατή είναι η φιλία τους.
Συντάκτης: Σοφία Γουρνά
Επιμέλεια κειμένου: Γιοβάννα Κοντονικολάου
Επιμέλεια κειμένου: Γιοβάννα Κοντονικολάου
