Η ιστορία πίσω από το στοιχειωμένο «Κόκκινο Σχολείο» στην Καλλιθέα

Ανά τον κόσμο, υπάρχουν κτίρια τα οποία έχουν συνδεθεί με μύθους και δοξασίες που τα χαρακτηρίζουν από ένδοξα, έως στοιχειωμένα. Οικήματα που κάποτε φιλοξένησαν ζωές ανθρώπων και που, με την πάροδο των ετών, καταλήγουν να προκαλούν τρόμο κι αποστροφή, συνοδευόμενα από θεωρίες ότι αποτελούν πύλες του κακού ή κρυψώνες φαντασμάτων. Στην Ελλάδα, ένα από τα κτίρια που για κάποιους θεωρείται στοιχειωμένο είναι αυτό που βρίσκεται στην Καλλιθέα Αττικής, κτίριο που στο παρελθόν λειτουργούσε ως σχολή τυφλών για παιδιά κι είναι γνωστό και ως το «Κόκκινο Σχολείο».

Ο Οίκος Τυφλών της Καλλιθέας ιδρύθηκε στις αρχές του προηγούμενου αιώνα, μετά από πρωτοβουλία του λογοτέχνη Δημητρίου Βικέλα και του ποιητή Γεωργίου Δροσίνη, για να υποστηρίξει τυφλά παιδιά. Τη διεύθυνση της σχολής ανέλαβε η Ειρήνη Λασκαρίδου την περίοδο 1909-1938, μια γυναίκα που είχε λάβει σημαντική κατάρτιση στην εκπαίδευση παιδιών με προβλήματα όρασης κι η οποία αφιέρωσε τη ζωή της για να τα βοηθήσει να μορφωθούν.

Η ίδια, διαμόρφωσε σύστημα εκπαίδευσης γραμμάτων, μουσικής και χειροτεχνίας για τυφλούς, ενώ χρησιμοποίησε και την παγκόσμια μέθοδο Μπράιγ στην ελληνική γλώσσα για να συγγράψει τα πρώτα βιβλία για τυφλούς. Το έργο της υποστηρίχθηκε από τους αδελφούς Αμπέτ, οι οποίοι ήταν Σύριοι έμποροι και τραπεζίτες. Αφού οι Αμπέτ απέκτησαν την ελληνική υπηκοότητα, αγόρασαν το μεγάλο οικόπεδο της οδού Θησέως 210 το 1910, προκειμένου να στεγαστεί ο Οίκος Τυφλών, υπό τη διεύθυνση της Λασκαρίδου. Τα τυφλά παιδιά που φιλοξενούνταν εκεί, προέρχονταν από όλη την Ελλάδα κι εκτός από τη στοιχειώδη εκπαίδευση, είχαν τη δυνατότητα συμμετοχής σε μαθήματα υφαντικής, κεραμικής, πλεκτικής και μουσικής, με στόχο την επαγγελματική αποκατάστασή τους, όταν θα αποφοιτούσαν από τη σχολή. Επιπρόσθετα, από το 1922 ξεκίνησε να λειτουργεί και ξενώνας, στη συμβολή των οδών Περικλέους και Μεταμορφώσεως, απέναντι από το κυρίως κτίριο.

Πρόκειται για οίκημα εξαιρετικής αρχιτεκτονικής, σχεδιασμένο από τον Αριστομένη Βάλβη, με στοιχεία νεομπαρόκ. Συνιστά ένα από τα πιο αξιόλογα δείγματα κτιρίων της εποχής του, μοναδικό στο είδος του και το μόνο σωζόμενο έργο του Βάλβη στην Αθήνα. Μετά το κλείσιμο της Σχολής Τυφλών και με το πέρας του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου στο κτίριο στεγάστηκε η Δημόσια Εμπορική Σχολή Καλλιθέας κι αργότερα, το 4ο Δημοτικό Σχολείο Καλλιθέας, το οποίο λόγω του χρώματός του, έμεινε γνωστότερο ως «Κόκκινο Σχολείο». Αργότερα, όμως, όταν πια εγκαταλείφθηκε το εξαιρετικό αυτό κτίριο συνδέθηκε με μεταφυσική δραστηριότητα, αφού υπήρξαν πολλές μαρτυρίες κατοίκων της περιοχής ότι, συχνά, τα βράδια ακούγονταν παιδικά κλάματα ή και γέλια που πιστεύεται ότι προέρχονταν από φαντάσματα των παιδιών που έζησαν εκεί έναν ολόκληρο αιώνα πριν.

Κάποιοι, μάλιστα, είχαν αναφέρει ότι εμφανίζονται παιδικές μορφές στα παράθυρα του κτιρίου που κοιτούσαν προς τον δρόμο. Για πολλά χρόνια, κανείς δεν είχε τολμήσει να επισκεφθεί νύχτα το εσωτερικό του εγκαταλελειμμένου κτιρίου, με τις εικασίες για την εμφάνιση φαντασμάτων να οργιάζουν και να επεκτείνονται. Οι ιστορίες τρόμου και μυστηρίου, όμως, που ακολουθούσαν το «Κόκκινο Σχολείο» δεν υπήρξαν αρκετές ώστε να αυτό να παραμείνει για πάντα ανεκμετάλλευτο. Πρόσφατα, το εν λόγω κτίριο ανακατασκευάστηκε για να φιλοξενήσει το Δημοτικό Ωδείο «Οδυσσέας Δημητριάδης».

Λένε, ότι οι ψυχές των ανθρώπων κατοικούν στα μέρη που εκείνοι έζησαν, ακόμα κι όταν αυτοί πεθάνουν. Τα κτίρια, συνεχίζουν και πάντα φέρουν την ενέργεια όσων τα κατοίκησαν, επηρεάζοντας τη ζωή των επόμενων ανθρώπων που φιλοξενούν. Εάν αυτό ισχύει, τότε το «Κόκκινο Σχολείο» είναι σίγουρα προικισμένο με τη θετική ενέργεια των δασκάλων και των παιδιών που έδρασαν σε αυτό πολλά χρόνια πριν κι απέχει πολύ από το να αποτελεί πηγή τρόμου κι αρνητικών συναισθημάτων.

Πηγή φωτογραφίας