Κάτσε κι εσύ να κλαις πάνω από χυμένο γάλα!

Η ζωή είναι ένας κύκλος, με φάσεις χαράς και λύπης, απογοητεύσεις και νίκες, κέρδη και ζημιές. Όλοι περνούν από αυτά τα διαδοχικά στάδια, βουτώντας στον βυθό και βγαίνοντας πάλι στην επιφάνεια. Μάλλον, όχι όλοι. Υπάρχουν κι άνθρωποι που κλαίνε συνεχώς πάνω από τις αποτυχίες τους, «τα χυμένα γάλατα». Κάποιοι, κατηγορούν τους πάντες και την ίδια τη ζωή ή τον Θεό για την κακοτυχία τους, περιμένουν θεία δίκη, απαιτούν να κάνει το κάρμα τη δουλειά του. Κι όλα αυτά από τον καναπέ τους. Υπάρχουν κι άλλοι, που μεμψιμοιρούν και δέχονται αβίαστα και στωικά τη συμφορά που τους βρήκε, κρίνοντας ότι έτσι είναι η μοίρα, αυτό έπρεπε να γίνει κι οφείλουν να το υποστούν. Χωρίς παράπονο, χωρίς γιατί. Υπάρχουν, όμως, κι εκείνοι που ψάχνουν να βρουν το κρυμμένο μήνυμα, την ευκαιρία μέσα από το κακό, την ηλιαχτίδα στο υπόγειο που κλείστηκαν.

«Χυμένα γάλατα» όλοι έχουμε δει. Αλλά η ουσία του προβλήματος βρίσκεται στο τι κάνεις για να διαχειριστείς την κατάσταση αυτή. Το εύκολο είναι να πέσει κανείς στην παγίδα της αυτολύπησης ή να ρίξει το ανάθεμα στους άλλους. Η ζωή, όμως, είναι δική σου και περιμένει από εσένα να τη ζήσεις. Χρειάζεται δύναμη να σφίξεις τα δόντια και να πεις «πάμε από την αρχή»- αυτό είναι δεδομένο. Χρειάζεται κόπος για να πνίγεις τον λυγμό σου κάθε βράδυ και να προσδοκάς κάτι νέο. Δεν έχεις, όμως, άλλη λύση, αν θες να συμμετάσχεις στην τρέλα που λέγεται ζωή.

Η ζωή είναι γεμάτη ευκαιρίες και νέες πόρτες που περιμένουν να τις ανοίξεις. Νέους ανθρώπους που αναζητούν την παρουσία σου, που περιμένουν να σου πιάσουν το χέρι. Κανείς δεν τα βρήκε όλα εύκολα, όσο κι αν σου φαίνεται δύσκολο να το πιστέψεις. Δεν ξέρουμε τι δαίμονες τυραννάν’ τον καθένα από εμάς τις νύχτες, τρίζοντας τα δόντια. Όσο μένεις βαλτωμένος, ανακυκλώνεις τη μαυρίλα και την πίκρα που σου τραγανίζουν λίγο λίγο την ψυχή, μέχρι αυτή να φύγει. Γιατί να τους κάνεις την χάρη; Μας δόθηκε ένα δώρο, μια ζωή, και κάτι μπορούμε να την κάνουμε. Για να την αξιοποιήσουμε, όμως, πρέπει πρώτα να βρούμε τις ευκαιρίες που διαθέτει. Κι αυτό δε θα συμβεί αν μένουμε περιχαρακωμένοι στην αποτυχία μας, γλείφοντας τις πληγές μας και κλαίγοντας πάνω από τα «χυμένα γάλατα». Χάνουμε χρόνο με τον τρόπο αυτό κι είναι το μόνο που δεν ξανακερδίζουμε.

Υπάρχει πολύ γάλα ακόμα που μπορεί να μαζευτεί, υπάρχουν άνθρωποι ικανοί και πρόθυμοι να μας στηρίξουν. Αλλά πρέπει να κάνουμε την κίνηση εμείς· δεν είναι υποχρεωμένος ο άλλος να ξέρει τι περνάμε. Άλλωστε, συχνά, κρύβουμε από άμυνα αυτό που νιώθουμε. Η εκτόνωση ενός συναισθήματος λυτρώνει, αλλά δεν αρκεί για τη γιατρειά. Χρειάζεται προσπάθεια κι επιμονή, συνεχής αγώνας και καταπόνηση για να λάμψουμε ξανά. Η ζωή δεν είναι εύκολη κι όποιος το υποστηρίζει αυτό, είναι, είτε αφελής, είτε ψεύτης. Κι αυτή ακριβώς είναι η ομορφιά της, ότι μας γυμνάζει, ότι μας δίνει τη δυνατότητα να δείξουμε τι αξίζουμε και τι απόθεμα δύναμης κατέχουμε, καθένας με τα χαρίσματά του και τις αδυναμίες του.

Είναι άδικο για μας τους ίδιους να σπαταλάμε τη ζωή μας στη μιζέρια και την αυτολύπηση, όταν μπορούμε να βιώσουμε τη χαρά, τη σύνδεση και την ευτυχία. Όταν μπορούμε να πάμε μια βόλτα στην παραλία και να χαζέψουμε τον ήλιο να δύει, φέρνοντας την ελπίδα της νέας μέρας κι όχι την απογοήτευση της νύχτας. Ας αποφασίσουμε να ταΐσουμε τον καλό λύκο, αυτόν που μας δημιουργεί τα θετικά συναισθήματα. την έξαψη, που μας διδάσκει τη συμπόνια και την αγάπη για το περιβάλλον μας κι ας γυρίσουμε την πλάτη στον κακό. Αυτός είναι που έχυσε τα γάλατα, κακό του κεφαλιού του.