Δεν ξεχνάμε, απλώς τ' αφήνουμε στην άκρη και προχωράμε

Νους. Μεγάλο πράγμα ο νους. Πόσα μπορεί να σε βάλει να σκεφτείς σε χρόνο ντε-τε και εκεί που το πρωί σηκώνεσαι να φτιάξεις καφέ, αντί να βάλεις τη ζάχαρη στο ντουλάπι, ανοίγεις το ψυγείο; Να μιλήσω για τα στριφογυρίσματα σαν σβούρα στο κρεβάτι που δε σε αφήνουν να κοιμηθείς το βράδυ; Ποιος έρωτας. Χειρότερο και από το να είσαι ερωτοχτυπημένος  είναι αυτό!

Το να σκέφτεσαι σαν άτομο δεν αποτελεί κίνδυνο. Όμως το να υπεραναλύεις γεγονότα και καταστάσεις από το χωροχρόνο του παρελθόντος σου και να τα στριμώχνεις στο παρόν σου αυτό μπορεί να είναι και ολέθριο! «Άντε καλέ, γιατί;», θα πει κάποιος, μια σκέψη μονάχα είναι. Ουδόλως φίλτατε. Όπως πολύ σωστά έχει γράψει ο Έλληνας φιλόσοφος Σωκράτης «το μυαλό είναι το παν. Γινόμαστε τελικά ό,τι σκεφτόμαστε περισσότερο». Αν αναλογιστεί κανείς πως με το νου μας λειτουργούμε καθημερινά με σκοπό να οργανώσουμε το πρόγραμμά της μέρας μέχρι και για το αν στο τέλος αυτής θα παραδοθούμε στον Μορφέα το βράδυ γαλήνιοι, φαντάζει απλοϊκό. Έλα όμως που δεν είναι.

Όταν το συναίσθημα συναντά τη λογική, οι νόμοι της καρδιάς και της ευαισθησίας υπερνικούν! Είθισται, ο άνθρωπος να γυρνάει στο παρελθόν του. Να ψάχνει τον ίδιο του τον εαυτό σε διάφορες στιγμές της ζωής του. Σε κάποιες από αυτές υπήρξε λάθος κριτής και έσφαλε, ενώ σε άλλες πληγώθηκε. Όταν ο άνθρωπος πληγώνεται κυρίως, είτε θυματοποιεί τον εαυτό του -δίχως πολλάκις να το αντιλαμβάνεται- είτε  προσπαθεί να βρει μια λύση, μια απάντηση μέσα του. Το φιλοσοφεί το πράγμα, που λέμε! Μια λεπτή γραμμή κρατά την ισορροπία αυτών των δυο.

Αν όπως λέει ο Σωκράτης, αυτό το οποίο σκεφτόμαστε γινόμαστε εν τέλει, αυτό σημαίνει πως αν δεν είμαστε κύριοι του εαυτού μας, ο νους μας μπορεί να μας κυριεύσει. Ο τρόπος με τον οποίο σκεφτόμαστε και «βλέπουμε» τη ζωή, έχει άμεση σχέση και με το πώς πορευόμαστε σε αυτή. Λέει, δε γίνεται να θες να λέγεσαι καλός άνθρωπος, αν σκέφτεσαι το κακό του πλησίον σου. Έτσι δεν είναι; Να σκέφτεσαι. Άρα περνάς και στη πράξη. Γιατί στο κάτω-κάτω η σκέψη, θεωρείται και κατά την Εκκλησία αμαρτία, γιατί αποτελεί και το μισό σφάλμα, την προεργασία.

Το ότι περνούν στο σκληρό δίσκο όλα όσα βιώνεις και αισθάνεσαι -διότι ας μην γελιόμαστε δεν ξεχνάμε ουσιαστικά, απλώς αφήνουμε κάποια πράγματα στην άκρη και προχωράμε- δε σημαίνει πως χρειάζεται και να τα επαναφέρεις ξανά «στη ζωή σου». Ανήκουν στο παρελθόν. Το ζήτημα και το μυστικό είναι να βρούμε εκείνα τα μηνύματα που μας δίνουν οι πρακτικές του τελευταίου και είτε να γινόμαστε καλύτεροι ως όντα, είτε πιο σοφοί.

Το παρελθόν πέρασε. Δεν επιστρέφει. Το θέμα είναι πώς το αντιμετωπίζουμε. Επομένως το να ζούμε σε αυτό με βάση τις σκέψεις μας μάς καθιστά αδύναμους να πάμε παρακάτω και να βελτιωθούμε. Σε έναν κόσμο που τα πάντα είναι ρευστά και οι ρυθμοί ζωής είναι γρήγοροι, σε πολλές των περιπτώσεων ο άνθρωπος «δεν προλαβαίνει» να νιώσει και να επεξεργαστεί όπως τουλάχιστον θα ήταν καλό! Με λίγα λόγια να ξεκουράσει κάπου-κάπου ψυχή τε και σώματι. Ακόμα κι αυτό όμως έχει να κάνει με το πώς επιλέγει κανείς να ζει τη ζωή του, αφού άλλωστε όλοι μας λαμβάνουμε πολλούς ρόλους και καλούμαστε να τους «παίξουμε» με επιτυχία.

Όταν πέφτει η αυλαία στο έργο της ζωής μας, στο χειροκρότημα, το ευχαριστήριο χαμόγελο δεν πηγάζει πάντα από ευτυχία. αλλά μπορεί να συνοδεύεται και από ένα δάκρυ λέγοντας πως «τα κατάφερες κι απόψε εαυτέ μου». Όταν κλείνει η πόρτα του προσωπικού σου χώρου, του σπιτιού, του δωματίου σου, εκεί μένεις μόνο εσύ. Πετάς τα ρούχα, βγάζεις και τη μάσκα που όλη μέρα πίσω από αυτήν κρυβόσουν και αφήνεσαι στον εαυτό σου. Κλείνεσαι σε αυτόν. Μελαγχολείς. Σκέψου λιγάκι τι πετυχαίνεις με αυτό. Η απάντηση είναι μια αλήθεια που δε θα σου αρέσει και τόσο. Με το νου μας μπορούμε να δημιουργήσουμε ορίζοντες δίχως σύνορα μα και τείχη πιο ψηλά και εκείνο του Βερολίνου! Αυτό που τροφοδοτείς αυτό και λαμβάνεις. Ένας κύκλος είναι, με τη διαφορά πως εσύ επιλέγεις τα προϊόντα ανακύκλωσης!

Επιλογή. Παρατήρησε καλά αυτόν τον όρο. Δεν είναι τυχαίο πως όταν πέφτουμε -είτε κυριολεκτικά είτε και μεταφορικά- δεν είναι δεδομένο πως θα σηκωθούμε μήτε πως θα είμαστε ίδιοι μετά την πτώση. Να σηκωθείς δεν είναι διόλου δύσκολο. Ας σου φαίνεται, στην πραγματικότητα δεν είναι. Μην αφήνεσαι στο χάος των σκέψεών σου. Με την πάροδο των χρόνων ανακαλύπτουμε κι άλλες πτυχές του εαυτού μας. Κοινώς, ωριμάζουμε. Είναι επιλογή σου επομένως πού θα ξαναγυρίσεις και πού όχι. Στο χέρι σου είναι και κανείς άλλος δε θα το κάνει για εσένα.