Ερωτευόμαστε και κρυβόμαστε πίσω απ' το δάχτυλό μας

Ζούμε σε έναν κόσμο στον οποίο μπορεί να συναντήσουμε ανθρώπους που είτε να μη μας ταιριάζουν, είτε να νομίζουμε πως «μας αρέσουν» κι ύστερα να καταλάβουμε πως δε μας έλκουν τελικά. Όταν ξεκινά το φλερτ και τα μηνύματα δίνουν και παίρνουν ανεξάρτητα από το αν θα οδηγήσει κάπου αυτή η επαφή, γιατί παρατηρείται είσαι τόσο μετρημένος, μην και καταλάβει ο άλλος ότι τον γουστάρεις;! Μα αν δεν το καταλάβει πώς θα συνεχίσει την προσέγγιση; Χωρίς ανταπόκριση; Γιατί με το να δείχνεις cool στα μηνύματα θαρρείς και σου κάνει και χάρη που σου δείχνει ενδιαφέρον, το μόνο που καταφέρνεις είναι να τον κάνεις να νομίζει πως δεν καίγεσαι κιόλας -κι ας ξεροσταλιάζεις πάνω από το κινητό κι ας πετάγεσαι σε κάθε ήχο ειδοποίησης μηνύματος.

Ως γνωστόν, ο γραπτός λόγος είναι απρόσωπος και μάλιστα σε τέτοιο βαθμό που όταν επικοινωνείς μέσω μηνυμάτων δεν καταλαβαίνει ο άλλος πώς εννοείς ό,τι λες -κάτι το οποίο είναι λογικό- και ευκόλως μπορεί να εξάγει λάθος συμπεράσματα.

«Γεια, τι κάνεις;» σκάει στην οθόνη του κινητού σου μήνυμα από το πρόσωπο και η καρδιά χτυπάει τόσο δυνατά που νιώθεις τους χτύπους πιο έντονα και από εκείνους των δεικτών στο ρολόι σου! Και κάπου εδώ αρχίζουν να κάνουν την εμφάνισή τους πρώτα συμπτώματα της νόσου. Κοιτάς σαν κουτάβι με μάτια αποσβολωμένα το μήνυμα και το όνομα του παραλήπτη, ενώ ακολουθεί η ωραία εικόνα που τραβάς μάγουλα ενώ ξεστομίζεις τη φράση «πλάκα κάνεις, κάτι δε διαβάζω καλά. Ξύπνα!» κι ύστερα αφού σκάσει η χαμογελάρα ως τα αφτιά δίνεις σημεία ζωής, αλλά όχι και τόσο θερμά.

Γιατί βρε πουλάκι μου κρύβεις τη χαρά σου; Γιατί δεν αφήνεσαι να εκφραστείς ελεύθερα να δεις πού θα πάει; Αφού γουστάρεις, γιατί να το παίξεις δύσκολος χαρακτήρας;! Αυτά τα δήθεν, για να μη σε περάσει για εύκολο ή για ψαράκι που και καλά «τσίμπησες» βρίσκονται μονάχα στο μυαλό σου. Παιδιά, από κάτι τέτοιες σκέψεις του «αν» και του «μη» καταντήσαμε να μη δείχνουμε τι αισθανόμαστε εξαρχής,ούτε και κατά πόσο είναι αμοιβαίο κάνοντας την κατάσταση περίπλοκη. Οι σχέσεις στην πραγματικότητα είναι απλές. Οι άνθρωποι τις κάνουν πολύπλοκες.

Και ερχόμαστε τώρα στο σημαντικότερο σημείο αγαπητέ. Απαντάς σε κάθε καρδιοχτύπι που αισθάνεσαι καθώς μιλάτε με έναν τρόπο που δε φαίνεται ξεκάθαρα ο ενθουσιασμός σου και η επιθυμία σου. Τι θαρρείς πως θα καταφέρεις με αυτό; Φοβάσαι μη φας τα μούτρα σου και εκτεθείς; Ας εκτεθείς, που λέει και ο Λιανός, του εγωισμού δεν αντέχεται η παράνοια! Μπορεί να θέλεις λίγο χρόνο, να φοβάσαι λιγάκι. Όμως ρώτησε τον εαυτό σου, πρώτα κάνεις ποδήλατο και μετά μαθαίνεις ή πρώτα βάζεις τις βοηθητικές ρόδες, πέφτεις ουκ ολίγες φορές κι ύστερα μαθαίνεις να «ισορροπείς»;

Όταν «μας τα σκάει ο έρωτας» το ορθό είναι να το ζούμε. Βρες μου ένα λόγο να μην το κάνεις! Είναι ζωή ο έρωτας, μας αναζωογονεί. Στις μέρες μας η επικοινωνία των ανθρώπων συχνά δεν είναι ουσιαστική. Και γι’ αυτό οδηγεί σε πολλές περιπτώσεις σε λαθεμένες επιλογές και αν δεν ανοιχτούμε, μπορεί να χάσουμε κάτι όμορφο. Μια πιθανή ευτυχία που στη γωνία των σκέψεων μας δεν αφήσαμε να ανθίσει. Κι ενώ πίσω από την οθόνη λες πως θέλεις και στο πρόσωπο που σε ενδιαφέρει γράφει «ίσως, θα μπορούσε», συνεχίζεις να κρύβεσαι. Εσύ πώς θα το εξελάμβανες;

Όταν σου χτυπούν το κουδουνάκι, αφού φιλτράρεις την επιθυμία σου, μοιράσου την. Δώσε μια ευκαιρία στο έρωτα. Αν για τον «χ» ή «ψ» λόγο δε βγει, chill δε χάθηκε κι ο κόσμος! Άνθρωποι είμαστε και δε γίνεται να ταιριάζουμε με όλους, λογικό. Μαθαίνουμε όμως και το σημαντικό είναι αυτό. Με το να μαθαίνουμε να λέμε αυτό που αισθανόμαστε, βοηθάμε και τον άλλον που μας πλησιάζει να μας γνωρίσει καλύτερα, αλλά κι εμάς τους ίδιους να μην αναλώνουμε τους εαυτούς μας σε εσφαλμένες επιλογές και να επιλέγουμε πιο σωστά ανθρώπους με τους οποίους μπορεί «να μιλάμε την ίδια γλώσσα». Να λες αυτό που νιώθεις όπως ακριβώς θα ήθελες κι εσύ να στο πουν dear, όχι;