Ο κολλητός δεν παρεξηγεί το «Θέλω να μείνω μόνος»

Όσο κοινωνικοί κι αν μπορεί να είμαστε, όλοι λίγο-πολύ χρειαζόμαστε και το χώρο μας. Δεν έχει σημασία αν έχεις κάποιο δεσμό, αν έχεις υποχρεώσεις, αν έχεις φίλους πολλούς, καλούς ή οτιδήποτε άλλο που να γεμίζει τη ζωή σου με πρόσωπα και στιγμές. Τώρα μιλάμε για εσένα.

Όλα στη ζωή μας είναι ένας συνδυασμός. Ένας συνδυασμός από ανθρώπους και χρόνο μαζί τους, καθώς και από όλα εκείνα που οφείλουμε να πράξουμε, αφού πέρα από προσωπικότητες είμαστε και μέλη μιας κοινωνίας και εκείνη με τη σειρά της έχει και τους δικούς της κανόνες συμμετοχής. Έτσι λοιπόν μοιράζουμε τη ζωή μας. Λίγο στον σύντροφό μας, λίγο στους φίλους μας, στη δουλειά μας και ύστερα για το τέλος αφήνουμε και εμάς τους ίδιους. Ωραίος ο χαμούλης στα μπαρ και στα κλαμπ με την παλιοπαρέα, εξαιρετικά και τα απογεύματα για καφεδάκι ή και για σινεμά, καλές και οι συγκεντρώσεις, οι μουσικές και οι κουβέντες. Υπάρχουν όμως κι εκείνες οι στιγμές που θέλεις απλώς να μείνεις μόνος. Τελείως, χωρίς κανέναν, ούτε καν το κολλητάρι σου μαζί. Μόνος. Εσύ και ο καθρέπτης σου. Ο εαυτός σου. Κάτι σαν απομόνωση.

Φαντάσου το απλά. Στο σπίτι σου, δίχως πολλά φώτα, με ένα ποτήρι βότκα στο χέρι και εκείνον τον παράξενα διαπεραστικό ήχο της απόλυτης ησυχίας. Στον καναπέ σου, αφημένος στις σκέψεις σου. Ίσως με ένα αγαπημένο σου βιβλίο αφημένο στο τραπεζάκι μπροστά σου. Το χρειαζόμαστε κι αυτό. Λίγο χρόνο να συνειδητοποιήσουμε το κάθε λεπτό, που τόσο γρήγορα περνά όταν απλώς δεν κάνουμε τίποτα. Κι ας μας μοιάζει σαν να μην αλλάζει καθόλου. Χρόνο λοιπόν, να κάνουμε τον απολογισμό μας, να τα πούμε ένα χεράκι με τον εαυτό μας. Κάναμε καλύτερο τον κόσμο σήμερα; Χαρίσαμε χαμόγελα και αγάπη στους αγαπημένους μας; Μα και κάτι ακόμα πιο σημαντικό, μας αγαπήσαμε σήμερα;

Όλοι μας έχουμε κάποια πρόσωπα ιδιαίτερα για εμάς που αποκαλούμε φίλους. Αν λοιπόν οι πραγματικοί μας φίλοι υπάρχουν και τους έχουμε κοντά μας, δε χρειάζονται μήτε πολλές συστάσεις μήτε και εξηγήσεις από εμάς σε εκείνους. Όταν θα χανόμαστε κάπου-κάπου δίχως να υπάρχει κάποια συγκεκριμένη δικαιολογία, δε θα διαμαρτυρηθούν πως τους παρατάμε, πως δεν τους σκεφτόμαστε. Δε θα μας φέρουν στη δύσκολη θέση της πίεσης και της λογομαχίας. Ο αληθινός φίλος έχει κατανόηση και με το δικό του τρόπο, ενσυναίσθηση. Δεν είναι εγωιστής, επιθυμεί το καλό σου συμβουλεύοντάς σε να σε φροντίζεις!

Άλλες φορές έχουμε ανάγκη αυτόν το χρόνο απλώς για χαλάρωση και άλλοτε τον θέλουμε για να μπορέσουμε να συνειδητοποιήσουμε πράγματα που έχουνε αλλάξει. Ο καθένας μας ξεχωριστά έχει το δικό του εσωτερικό ρολόι αφύπνισης. Παίρνει το χρόνο του να ωριμάσει,να ξεπεράσει μια κατάσταση, ένα χωρισμό, μια απώλεια, μια αποτυχία, να αντιληφθεί ορισμένα πράγματα που συμβαίνουν στις ανθρώπινες σχέσεις γύρω του, στους στόχους που θέτουμε και στις εκάστοτε συνθήκες που αντιμετωπίζουμε. Έτσι λοιπόν, όσο κοντά και αν αισθανόμαστε με το φίλο ή την παρέα μας, ακόμα και με τον σύντροφό μας, πάντοτε θα χρειαζόμαστε κάποιο χρόνο μόνοι μας. Γιατί πρώτα και μόνο εμείς θα βρούμε τη λύση που αναζητάμε και ο τρόπος με τον οποίο θα προχωρήσουμε μπροστά ή θα πάρουμε μια απόφαση, δεν μπορεί να αντικατασταθεί από κανέναν άλλον εκτός από εμάς.

Συνεπώς, θα ήταν μια λανθασμένη και προβληματική συνθήκη να μην υπήρχε υποστήριξη από το φιλικό μας περιβάλλον σε τέτοιες στιγμές. Σε στιγμές που έχουμε ανάγκη και επιθυμούμε τη μοναχικότητά μας. Δεν είναι όλες οι ώρες ούτε ευχάριστες ούτε και περιλαμβάνουν πάντα κι άλλους ανθρώπους. Υπάρχουν διαστήματα που δε θέλουμε να δούμε κανένα, να μη μιλήσουμε σε άνθρωπο. Αν ένας αληθινός φίλος δεν μπορεί να το σεβαστεί και να μας δώσει το χρόνο που θέλουμε για να νιώσουμε καλά, τότε μήπως θα πρέπει να πάρουμε και λίγο έξτρα χρόνο να ξανασκεφτούμε για εκείνον και τη συναναστροφή μας μαζί του;