Ο τρόπος που φεύγεις λέει πολλά

Κι έρχεται κάποτε η στιγμή που το «έργο» ρίχνει αυλαία. Ένας κύκλος είναι όλη η ζωή και μαζί μ’ αυτή κύκλο κάνουν και κάποιες σχέσεις που αναπόφευκτα θα λήξουν. Θες να έφταιξε η κολόνια που σου έκανε δώρο στα γενέθλια, θες κάτι άλλο που σας απομάκρυνε οριστικά και αμετάκλητα; Όποια κι αν ήταν η αιτία που χώρισαν οι δρόμοι σας, το σίγουρο είναι πως τόσο εκείνος που επιλέγει να φύγει πρώτο, όσο κι ο άλλος που αναγκάζεται να πορευτεί προς αντίθετη κατεύθυνση, αποχωρούν απ’ το «μαζί». Όμως ο τρόπος που φεύγει κανείς, εκείνο η τελευταία αίσθηση που αφήνει στον άλλον, πάντοτε «μένει» ανεξίτηλα χαραγμένη.

Λένε πως για ό,τι κι αν συμβεί σε ένα ζευγάρι, φέρουν και οι δυο μερίδιο ευθύνης. Κάπου εδώ αξίζει να αναφερθεί το μάθημα της Χημείας που διδαχτήκαμε στα σχολικά μας έτη. Μάθαμε τι είναι δράση και πώς το πείραμα μάς οδηγεί σε συμπεράσματα σύμφωνα πάντα με την αντίδραση των χημικών ενώσεων. Όταν λοιπόν συμβαίνει κάτι από τη μια πλευρά, είτε αντιδρά είτε όχι η άλλη, κυλούν ανάλογα και τα πράγματα. Ακόμα κι αν ενδεχομένως υφίστανται και άλλοι παράγοντες -οι λεγόμενοι «τρίτοι» της υπόθεσης-, πάλι το ζευγάρι ορίζει τη συνέχεια, αλλά και το φινάλε, αφού όταν μπλέκονται άλλοι στις υποθέσεις του ζευγαριού κάποιος τους έδωσε δικαίωμα για κάτι τέτοιο!

Πολλά μπορεί να έφταιξαν, μπορεί να μεσολάβησε ακόμα και απιστία. Ό,τι κι αν συνέβη, δεν έχει ιδιαίτερη σημασία. Μήτε γυρίζει πίσω ο χρόνος, ούτε κι «όπως πριν» θα είναι τα πράγματα. Και σε αυτό το σημείο έρχονται οι μουσαφίρηδες -ο πόνος, η απογοήτευση, η απορία, ο θυμός. Όλη η καλή παρέα δηλαδή. Αυτά τα συναισθήματα δε μας αφήνουν να δούμε καθαρά. Μας τυφλώνουν, δίχως να μπορούμε να σκεφτούμε πού φταίμε κι εμείς. Λέγονται βαριές κουβέντες και ακολουθούν και ανάλογες πράξεις ανάλογα με το χαρακτήρα του καθενός! Κι όμως τα μισά τουλάχιστον απ’ όσα λες τη στιγμή που σε κυριεύει ο θυμός, δεν τα εννοείς. Πριν αποχωρήσεις, πριν βιαστείς να κατηγορήσεις ή και να προσβάλλεις εκείνον που κάποτε δε θα του ύψωνες τη φωνή σου, στάσου. Φύγε και πάρε το χρόνο σου. Ό,τι κι αν προηγήθηκε, το παρελθόν σου με αυτό το πρόσωπο δεν παύει να υπάρχει -θα το θυμάσαι ακόμα και αμυδρά όσο ο χρόνος θα περνά-, μα το «αντίο» θα το θυμάσαι πάντα.

Ο τρόπος που φεύγεις, άσχετα με το πρόσωπο που έχεις απέναντί σου «λέει» πολλά για σένα. Ίσως για τον άλλο να μη σημαίνει τίποτα τη στιγμή του αποχωρισμού, σίγουρα όμως σε βάθος χρόνου η στάση σου θα αξιολογηθεί! Όπως κι αν φύγει ο άλλος, το θέμα είναι πώς θα χειριστείς εσύ τη συγκεκριμένη κατάσταση. Σκέψου. Το χρονικό διάστημα που ήσασταν μαζί, μοιραστήκατε τόσα πράγματα και κάνατε όνειρα για το μέλλον που πλέον δεν υπάρχουν. Μπροστά σου βλέπεις έναν ξένο που σε αποχαιρετά και αντιλαμβάνεσαι πως σίγουρα έχεις κι εσύ μερίδιο ευθύνης γι’ αυτή την εξέλιξη. Δεν έχει όμως σημασία. Σημασία έχει μονάχα να πεις αυτά που πραγματικά αισθάνεσαι -όμορφα ή δυσάρεστα. Δε χρειάζονται πολλές κουβέντες στους τίτλους τέλους.

Όλα στη ζωή είναι κύκλος και όλα επιστρέφουν. Μπορεί να αδικήθηκες, ίσως να ‘φταιξες κι εσύ κάπου. Ο χρόνος γιατρεύει τις πληγές, ωριμάζει τον άνθρωπο. Τι κι αν έφυγες με βροχή από προσβολές και φθόνο, τι κι αν παρέμεινες βουβό άγαλμα σε ό,τι άκουσες; Όλα αυτά μένουν. Το βάδισμά σου καθώς απομακρύνεσαι, το βλέμμα σου, οι λέξεις που θα βγουν απ’ τα χείλη σου. Όλα χαράζονται στη μνήμη και των δύο.

Ασχέτως αν εκτιμάται η προσφορά μας ή τα λόγια μας, εμείς πρέπει να ενεργούμε με τέτοιο τρόπο ώστε να τα έχουμε καλά με τον εαυτό μας. Δεν μπορείς να ξεγελάσεις τον ίδιο σου τον εαυτό -είναι ο σκληρότερος κριτής σου! Το ζητούμενο δεν είναι να απαντάς με επίθεση στην επίθεση που δέχεσαι. Απεναντίας -όσο δύσκολο κι αν είναι- καλύτερα να παραμένεις ψύχραιμος. Στο κάτω-κάτω της γραφής, μέχρι και την τελευταία στιγμή ας είσαι ο εαυτός σου. Σίγουρα δεν είναι εύκολο, αλλά δε χάνεις και κάτι αν το σκεφτείς. Πάντα εκτιμάται το καλό. Δεν είναι απαραίτητο να επιδεικνύεις ότι έχεις δυναμικό χαρακτήρα -με ό,τι αυτό συνεπάγεται(!)- επειδή τα συναισθήματα σου είναι κουβάρι και δεν ξέρεις από πού να αρχίσεις και πού να τελειώσεις. Το θέμα είναι εσύ να νιώθεις καλά με σένα και αυτό που λες -ακόμα και σε ένα χωρισμό-να μην προέρχεται από εκδηλώσεις θυμού. Ο θυμός θα φύγει κάποτε, μα τα συναισθήματα που προκάλεσαν οι λέξεις σου θα μείνουν!