Όλοι έχουμε έναν βιβλιοφάγο στην παρέα μας

Ανάμεσα σε κάθε παρέα ξεχωρίζει μια μορφή. Μέσα στα τόσα στιγμιότυπα από φωτογραφίες και βίντεο από όταν ήσασταν όλοι μαζί, διακρίνεις μια συγκεκριμένη φάτσα! Εκείνος ο φίλος που είναι αισθητή η απουσία του όταν λείπει και δεν περνάει απαρατήρητος όταν μιλάει. Θα τον δεις σοβαρό, ίσως στην αρχή.  Άπαξ όμως και «ταιριάξουν τα χνώτα σας» θα λυθείτε στα γέλια και θα ‘ναι πάντα εκεί για σένα -αυτό δεν είναι προτέρημα πολλών. Δεν ανοίγονται εύκολα οι άνθρωποι.

Έχεις πολλά να ανακαλύψεις στον συγκεκριμένο τύπο. Συνήθως σε μια παρέα όλοι είναι «ένας κι ένας», καθένας διαφορετικός. Δεν έχουν όλοι κοινά ενδιαφέροντα και ανησυχίες. Εδώ που τα λέμε, με πόσα μπορεί μπορεί να καταπιάνεται ένας άνθρωπος και μάλιστα με πάθος; Κι όμως, μπορεί. Όλοι στην ενήλικη ζωή έχουν πολλούς ρόλους, από αυτόν του εργαζόμενου, του φίλου, του εραστή, του γονιού έως του ψυχαναλυτή, οπότε λογικό οι ασχολίες και τα ενδιαφέροντά μας να ποικίλουν. Με την προϋπόθεση βέβαια να μας γεμίζουν εσωτερικά.

Όμοια κι εδώ αυτό συμβαίνει. Το φιλαράκι μας, λοιπόν, αποτελεί «την ψυχή της παρέας» και διαπνέεται από αυθορμητισμό. Ο λόγος του είναι μεστός, όμοιος με ενός ρήτορα. Έχει πολλά να πει και να αναλύσει σε κάποια συζήτηση και η όρεξή του φαίνεται στα μάτια του. Δε θα βγάλεις και ιδιαίτερα άκρη, διότι εκτός των άλλων το εύρος του γνωστικού του πεδίου δεν αφήνει και πολλά περιθώρια αμφισβήτησης. Ίσως να φταίει και ο χαρακτήρας του, πάντως σίγουρα η επίδραση από τη μελέτη και την αναζήτηση είναι εμφανής. Πολλοί διαβάζουν διάφορα βιβλία, όμως αυτός δεν περνά απλώς την ώρα του μαζί τους, του αρέσει η γνώση και  «κρατά» πολλά από τα στοιχεία των βιβλίων που του κέντρισαν το ενδιαφέρον.

Ο έρωτας, η ζωή η ίδια, ο άνθρωπος και το στίγμα που αφήνει πάνω στη γη είναι μερικά απλά μα ταυτόχρονα και πολύπλοκα θέματα αναζήτησης. Γι’ αυτό κι είναι πολύ πιθανό να ακούσεις κι έναν μονόλογο-προς θεού, όχι σαν αυτόν της Αντιγόνης του Σοφοκλή. Είναι από τα άτομα που πρεσβεύουν πως η πνευματική καλλιέργεια αποτελεί τεράστιο προσόν και εφόδιο στην εξέλιξη του ανθρώπου. Χμ, δεν έχει κι άδικο. Πόσα μπορεί να κάνει ο άνθρωπος χωρίς κριτική σκέψη, έτσι δεν είναι;

Τα βιβλία αποτελούν θησαυρό για τον άνθρωπο, σίγουρα θα σε πείσει για αυτό. Ενώ την ίδια στιγμή θα σου δημιουργήσει έναν προβληματισμό, κάτι να σκεφτείς. Πολλές φορές, χάνεται από τα τηλέφωνα και τις διασυνδέσεις. Μπορεί άνετα να απομονωθεί. Να γυρίζει αδιάκοπα τις σελίδες βιβλίων και να απολαμβάνει την αγαπημένη του μουσική στο σπίτι.

Μέσα σε όλα τα παραπάνω δεν τον χαρακτηρίζεις απόλυτα ρεαλιστή, έχει και μια δόση ονειροπόλου. Άλλωστε, δίχως και λίγη φαντασία,  λίγη μαγεία -βρε αδερφέ-, πώς αλλιώς να έχουμε το θάρρος να επιθυμούμε να βελτιώσουμε τη ζωή μας; Ονειροπόλος, μάλιστα. Δε δυσκολεύεται κανείς να τον συμπαθήσει, αντίθετα στην περίπτωσή του το δύσκολο είναι να παραμείνεις στον κύκλο του ή αυτός στο δικό σου. Όχι επειδή είναι σνομπ, αλλά γιατί όπως και να το κάνουμε δεν ταιριάζουμε με όλους. Λένε, πως η γνώση είναι δύναμη. Το ξέρει κι αυτός αυτό. Είναι στοιχείο του σε κάθε κατάσταση και το επιβεβαιώνει ο τρόπος και ο χαρακτήρας του. Δεν επιθυμεί το «φαίνεσθαι», αλλά το «είναι» του το γνωρίζουν οι πιο κοντινοί του άνθρωποι. Δεν έχει κόμπλεξ και αναστολές. Η δίψα του για γνώση του έμαθε πως αυτά δεν έχουν ουδεμία αξία.

«Ωραίο τυπάκι», θα πεις. Χμ, καλό είναι μωρέ. Ξέρεις γιατί; Διότι, δεν προσπαθεί να αρέσει στους γύρω του, για αυτό και παίρνει το χρόνο του όποτε το χρειάζεται και απολαμβάνει όσα και ό,τι κατέχει. Έτσι, λοιπόν, οι κοντινοί του άνθρωποι, η παρέα του, γνωρίζουν ποιος είναι και είναι φιλαράκι τους απλώς γιατί είναι ο εαυτός του.