Όταν χρόνια μετά μαθαίνεις πως το φιλαράκι σε είχε απωθημένο

Συμβαίνει κάπου στην εφηβική ηλικία και κάποιες παιδικές φιλίες μετατρέπονται -τουλάχιστον μονόπλευρα- σε ερωτικές. Οι πιο θαυμαστή ηλικία για τον θεό Έρωτα είναι η εφηβεία. Εκεί που η αφέλεια, η ειλικρίνεια και η αθωότητα-ως επί το πλείστον- κυριαρχούν. Όταν περνάς αρκετές ώρες και για χρόνια με κάποιον, θεωρώντας τον φίλο σου, ουσιαστικά τον ζεις. Ανακαλύπτεις πολλά χαρακτηριστικά του, ξέρεις από ένα σημείο και μετά τα πάντα γι’ αυτόν, μα μέχρι εκεί που στο επιτρέπει κιόλας. Γιατί ας μη γελιόμαστε, οι γύρω μας γνωρίζουν εμάς και για εμάς μονάχα όσα αφήνουμε να μάθουν και κυρίως όσα τους λέμε! Μοιράζεστε, λοιπόν, πολλά πράγματα στο «μαζί» σας. Άλλωστε δε λέγεται τυχαία πως η φιλία μπορεί να μετατραπεί σε σχέση ερωτική -το αντίστροφο όμως δυσκολάκι!

Εφηβεία. Νεότητα. Δε μένει για πάντα, έτσι δεν είναι; Κι ούτε ξέρεις όσο πιο μικρός είσαι τι είναι ο έρωτας ή και η αγάπη. Τουλάχιστον, έχεις μια διαφορετική άποψη και εικόνα για αυτά, θαρρείς οτι όλα είναι ιδανικά. Μα στον έρωτα τίποτα δεν είναι μήτε ιδανικό, μήτε βέβαιο. Τα φτιάχνεις, συναρμολογείς ένα παζλ που δεν ξέρεις τι θα απεικονίζει κι ούτε γνωρίζεις εξαρχής πόσο δύσκολο είναι να το ολοκληρώσεις! Τα παζλ έχουν να κάνουν με συνδυασμούς. Σε κάθε θέση μπορεί να μοιάζει πως ταιριάζουν πολλά κομμάτια, μα μονάχα ένα είναι το σωστό! Κι ανάλογα το δικό σου «συνδυασμό», θα βρεις κι αυτό που είναι απόλυτα ταιριαστό για εσένα.

Αλλάζεις dear. Μεγαλώνεις και ωριμάζεις. Είτε είσαι γένους θηλυκού είτε αρσενικού, αργά ή γρήγορα ωριμάζεις. Θες να λέγεται σχολείο, ενδιαφέροντα, σπουδές και επαγγελματική κατεύθυνση, εκεί όπου αποκτάς και δομείς χαρακτήρα; Είναι η φυσική ροή των πραγμάτων. Το «τότε» με το «τώρα» δεν είναι το ίδιο. Μπορεί να σου άρεσε τότε. Τότε που είχε χρόνο για εσένα, που δε ζητούσε πολλά, ίσως που δε γνώριζε πολλά περισσότερα. Τότε λοιπόν που ένιωθες ότι περνούσατε καλά μαζί. Μα τα χρόνια πέρασαν κι αυτό το πρόσωπο στα μάτια σου δεν είναι πια ο τύπος σου. Μονάχα όμορφες αναμνήσεις υπάρχουν και έχει μείνει και αυτή η ιδιαίτερη επικοινωνία σας που από παλιά είχατε αναπτύξει.

Και κάποτε επιστρέφει. Ένας καφές ορίζει μια συνάντηση. Μεγάλοι πια κι οι δυο. Δοκιμασμένοι από άλλους έρωτες και σχέσεις, βρίσκεστε τώρα απέναντι ο ένας από τον άλλον. Ίδια η φωνή, σαν να μην πέρασε μια μέρα, μα η εικόνα πια είναι αλλιώτικη και τα μάτια κοιτάζουν διαφορετικά. Αρκούσε ένας καφές, λοιπόν, να απορήσεις πώς γίνεται κάποτε να επιθυμούσες σφόδρα κάποιον κι ύστερα από πολύ καιρό να σου περνά ίσως και αδιάφορος. Είναι ο τρόπος ζωής που επιλέγει καθένας να ακολουθεί και τα ερεθίσματα που δέχεται και φιλτράρει που διαμορφώνουν την εικόνα και την προσωπικότητα που βλέπεις μπροστά σου.

Έλα όμως που δεν περίμενες ποτέ να μάθεις πως δεν ήταν και τόσο μονόπλευρο το σκίρτημα τότε. Στο ξεφουρνίζει λοιπόν. Σου λέει, «Από τότε μου άρεσες και σε ήθελα»- κάποια στιγμή που πας σαν άνθρωπος να πιεις μια γουλιά καφέ- και αφού επιζείς από το σοκ, σκέφτεσαι να πεις ένα «τώρα τι να το κάνω;» που λέει κι ο Οικονομόπουλος, αλλά κρατιέσαι! Άντε τώρα για χάριν της καλής σας σχέσης όλα αυτά τα χρόνια, να πεις «όχι, ευχαριστώ!». Αστείο ε; Κάποτε θα ήθελες πολύ να πεις το «ναι», μα τώρα άργησε ολίγον τι.

Και καθώς κουβεντιάζετε η απορία μεγαλώνει. Παρατηρείς πως δεν υπάρχει η «εικόνα» που είχες πάντα στο μυαλό σου για τον/την παιδικό σου φίλο/η κι έρωτά σου και κάπως τώρα αλλοιώνεται. Όπως πολύ σοφά έχει γράψει ο Μίλαν Κούντερα, «οι έρωτες είναι σαν τις αυτοκρατορίες: μόλις εξαφανίζεται η ιδέα πάνω στην οποία χτίστηκαν, εξαφανίζονται και αυτοί μαζί της». Έτσι λοιπόν και η δική σου ιδέα για το πρόσωπο αυτό εμπρός σου έχει χαθεί και με τον ένα ή τον άλλον τρόπο το ξεκαθαρίζεις.

Ίσως για το άλλο πρόσωπο να υπάρχει «κάτι» ακόμη, δεν έχει πια και τόσο σημασία, μονάχα πως εν τέλει το έμαθες. Είστε πλέον δυο πολύ διαφορετικοί άνθρωποι με ένα κοινό -ως ένα σημείο- παρελθόν. Στη ζωή μας τα «αν» και τα «εφόσον» καλό είναι αν η μοίρα μας το επιτρέπει κάπου-κάπου να τα αφήνουμε στην άκρη. Είναι σίγουρα προτιμότερο να κάνουμε κάτι και να μετανιώσουμε παρά το αντίθετο. Έρχεται κάποτε το πλήρωμα του χρόνου και σε επιβεβαιώνει για εκείνα που δεν έπρεπε να γίνουν μα κι εκείνα που συνέβησαν και είχαν το λόγο τους. Εμφανίζεται μπροστά σου το απωθημένο σου κάποια στιγμή και δεν υπάρχει πιο δυνατό αίσθημα και ώριμο, να επιλέξεις εσύ για το αν θα το ζήσεις (με τα νέα δεδομένα) ή αν θα το απορρίψεις έχοντας καταλάβει πως δεν είναι αυτό που αναζητάς!