Τι είναι άραγε το «τέλειο» και ποια αλήθεια η φύση του; Το τέλειο που εμείς ως άνθρωποι ορίσαμε, το υιοθετήσαμε εδώ και πολλά χρόνια από τη μητέρα Φύση! Ο ουρανός, η θάλασσα, τα δάση με το οικοσύστημά τους, έχουν μια μοναδική και δίχως ατέλειες ομορφιά. Η φύση έχει τους δικούς της νόμους. Υπάρχει μια ισορροπία ανάμεσα σε ό,τι κινείται και αναπτύσσεται. Η ισορροπία που λύνει και δένει όλα εκείνα τα στοιχεία δημιουργώντας μια «τέλεια» συνθήκη.
Θαρρείς πως η φύση του ανθρώπου διαφέρει από το άνωθεν παράδειγμα; Και βέβαια όχι. Μαθαίνουμε από την Κοσμογονία του Αρχαίου φιλόσοφου Αριστοτέλη, πως όταν ήρθε η σειρά της δημιουργίας των ζώων, ο Τιτάνας Επιμηθέας ανάμεσα τους έδωσε πολυγονία (τη δυνατότητα δηλαδή να γεννούν απογόνους) σε ζώα που αποτελούν τροφή για άλλα και σε άλλα τη δυνατότητα να μην πολλαπλασιάζονται πολύ. Με αυτόν τον τρόπο δε θα αφανιζόταν κανένα είδος και θα υπήρχε ισορροπία επί πάντων. Άρα κάποια όντα ήταν πολλά και άλλα λιγότερα. Σκέψου να υπήρχαν όλα στον ίδιο αριθμό; Έρχεται και στο δικό σου μυαλό η εικόνα του χάους;
Χάος. Πώς ένα χάος μπορεί να βρίσκεται σε τέλεια κατάσταση; Όλα κινούνται και μεταβάλλονται. Ο ίδιος ο χρόνος μάς το διδάσκει αυτό. Η ίδια η ζωή. Ας περάσουμε στο κεφάλαιο σχέσεις. Υπάρχει η «τέλεια σχέση»; Υποκειμενική η απάντηση. Ο καθένας διαφορετικά προσεγγίζει αυτό το ερώτημα. Παρ’ όλα αυτά όμως υποθέτουμε πως όταν δύο άνθρωποι επικοινωνούν, είναι ειλικρινείς ως προς τον εαυτό τους και το σύντροφό τους και νιώθουν αγάπη πρώτα για τους ίδιους και ύστερα για τους γύρω τους, δυνητικά μπορούν να έχουν μια όμορφη σχέση. Μια υγιή σχέση όμως;
«Η ευδαιμονία δεν κατοικεί, δεν έχει να κάνει με τα πλούσια κοπάδια και με το χρυσάφι, η ψυχή είναι η κατοικία του δαίμονος, με την ψυχή έχει να κάνει ο δαίμων» διαβάζουμε από τον Δημόκριτο, τον μεγάλο φιλόσοφο. Και τι εστί η φύση του δαίμονος; Ο δαίμων μπορεί να είναι η υπεροψία του ανθρώπου και η σκέψη πως είναι ο ιδανικός για πολλά πράγματα. Ως προς το κομμάτι των σχέσεων, ο άνθρωπος εξιδανικεύει τον ίδιο του τον εαυτό και τους γύρω του, πόσο μάλλον το σύντροφό του. Ο δαίμονας του «τέλειου» μάς δυσκολεύει «να τα βρούμε με τον εαυτό μας» αρχικά κι έπειτα με όσους υπάρχουν στη ζωή μας.
Ουδείς τέλειος. Αν όλοι ήμασταν αψεγάδιαστοι δε θα υπήρχαν προβλήματα, ούτε συγκρούσεις μεταξύ μας. Η απογοήτευση. Ένα ακόμα αγκάθι των ανθρώπινων αισθημάτων. Γιατί αλήθεια απογοητευόμαστε; Ποιος ή τι το προκαλεί; Μήπως ενδόμυχα μας συμβαίνει επειδή περιμένουμε από τους άλλους πράγματα τα οποία εμείς οι ίδιοι δεν προσφέρουμε στον εαυτό μας; Αν ο εσωτερικός μας κόσμος δεν είναι υγιής, πώς θα κάνουμε υγιείς σχέσεις με άλλους;
Δεν υπάρχει μεγαλύτερος δαίμονας και άγγελος από τον ίδιο μας τον εαυτό. Στην πραγματικότητα έχουμε και τους δύο. Απλώς είναι στην κρίση μας ποιον από τους δύο θα τροφοδοτούμε και θα αναπτύσσεται. Πώς άραγε να αναπτυχθεί μια σχέση δύο ανθρώπων που είτε ο ένας από τους δύο είτε κι οι δύο δεν παραδέχονται πότε σφάλλουν;
Είναι καλό να έχεις πίστη σε εσένα και να πιστεύεις πως αξίζεις. Όλα όμως χρειάζονται το μέτρο τους. Ούτε να έχεις πολλά, μα ούτε και λίγα. Όταν είμαστε ευγνώμονες για όσα έχουμε και απλώς ελπίζουμε σε διεκδίκηση ακόμα περισσότερων, δε χρειαζόμαστε κανέναν να μας δώσει παράσημο. Δεν είναι όλοι για εμάς και δεν είμαστε κι εμείς για όλους. Γι’ αυτό και λένε πως όταν θα βρεις αυτόν τον «έναν» θα καταλάβεις γιατί δεν λειτούργησε με προηγούμενα άτομα. Σε ένα flash back σε πρόσωπα και καταστάσεις του παρελθόντος μας, αντιλαμβανόμαστε πώς ωριμάζει ο τρόπος σκέψης μας και βλέπουμε τα πράγματα με άλλο μάτι.
Συντάκτης: Ελένη Μασσαρά
Επιμέλεια κειμένου: Βασιλική Γ.
Επιμέλεια κειμένου: Βασιλική Γ.
