Στην πρώτη δυσκολία, πάμε αμέσως γι' άλλα

Στις μέρες μας οι άνθρωποι δεν επιμένουν κι ιδιαίτερα ν’ αποκτήσουν το ταίρι που ποθούν. Δε διεκδικούν, δεν καταβάλουν μεγάλη προσπάθεια και το ερώτημα είναι αν όντως τα αισθήματά τους είναι αληθινά ή αν δε θέλουν να κουνήσουν ούτε το μικρό τους δαχτυλάκι, αλλά να τα βρουν όλα έτοιμα, στο πιάτο. Έχουμε πρόσβαση σε πολλά πράγματα εύκολα και γρήγορα κι αυτό έχει σαν αποτέλεσμα το «δύσκολο» να είναι μεγάλη πρόκληση, μα και πονοκέφαλος για την πλειοψηφία των ανθρώπων.

Αφού όλοι πάνω-κάτω ξέρουμε τι θέλουμε, τι ζητάμε απ’ τις σχέσεις μας με άλλους ανθρώπους και κάνουμε προσπάθειες για να φτάσουμε σε εκείνο το σημείο που το «μαζί» θα μας παρέχει φιλιά, αγκαλιές και νύχτες γεμάτες ένταση, γιατί όταν κάτι μοιάζει πως δεν πάει καλά ή πως είναι πιο περίπλοκο απ’ ότι είχαμε φανταστεί, απευθείας το αλλάζουμε με κάτι νέο; Ποια είναι αυτή η νέα μόδα που δε φτιάχνουμε ό,τι χαλάει όπως έκαναν οι παλαιότεροι; Κάποτε για την ένωση του ζευγαριού, προϋπόθεση ήταν ν’ αγαπάς και να προσέχεις τον σύντροφό σου και να μην εγκαταλείπεις. Στο τομέα του φλερτ, τα άτομα έβαζαν στόχους και επέμεναν, δεν τα παρατούσαν με την πρώτη ευκαιρία.

Μα οι καιροί άλλαξαν και πλέον το να διεκδικούμε αυτό που θέλουμε, να μιλάμε ξεκάθαρα, να εκφράζουμε τα συναισθήματά μας και να δείχνουμε πώς νιώθουμε με πράξεις, σπανίζει. Εύκολα αλλάζει ο στόχος στην πρώτη δυσκολία και εμπόδιο. Ουδείς αναντικατάστατος, θ’ ακούσεις να λένε. Αν σκεφτούμε για ποιο λόγο συμβαίνει, θα καταλάβουμε γιατί δεν πάει καλά το πράγμα στις σχέσεις. Δίνεται βάση στην επιφάνεια κι όχι στην ουσία των ανθρώπων που εν τέλει είναι και αυτή που έχει αξία. Έχει αλλάξει η πυραμίδα των αξιών για τη ζωή και το εφήμερο και γεμάτο κενά έχει λάβει την πρώτη θέση. Το να επιμένεις σε ένα πρόσωπο πλέον, περισσότερο εγωιστικό ακούγεται παρά ως διεκδίκηση. «Τι κυνηγάς; Δε βλέπεις ότι δε σε θέλει; Όλο σε αγνοεί και σου ρίχνει άκυρο» ,λένε πολλοί. Μα ο κάθε άνθρωπος έχει τις δικές του αναστολές, αλλά και τείχη. Άλλοι μεγαλύτερα κι άλλοι μικρότερα.

Δεν μπορείς να συμπεριφέρεσαι με τον ίδιο τρόπο σε όλες τις καταστάσεις. Όχι τουλάχιστον όταν πρόκειται για ανθρώπους. Όχι σε ότι αφορά στα αισθήματα. Ανάλογα τι θέλεις κάνεις και όσα είναι απαραίτητα για να το πετύχεις, σωστά; Γιατί άραγε στα μαθήματα και στη δουλειά μαθαίνουμε καλά πως χρειάζεται πολλές φορές να προσπαθούμε για κάτι μέχρι να μην κάνουμε λάθος, αλλά στους ανθρώπους με τη μία αλλάζουμε δρόμο; Το να επιμένεις για κάτι που θες, δε σημαίνει ούτε ότι είσαι εγωιστής ούτε ότι γίνεσαι ανώριμος. Το να προχωράς στη ζωή σου με την προϋπόθεση πως σε κάθε σου βήμα δίνεις το καλύτερο σου εαυτό και εξαντλείς τα περιθώρια που θα υπάρχουν, μονάχα καλό θεωρείται. Άλλωστε με αυτή την τακτική αισθανόμαστε και πιο σίγουροι για τον εαυτό και τις επιλογές μας.

Είναι μεγάλη υπόθεση το να μη συμβιβάζεσαι! Το εύκολο πάντα είναι και πιο σύντομο χρονικά και ως επί το πλείστον πιο ανώδυνο. Μα εκείνα που αξίζουν πραγματικά χρειάζονται κόπο και χρόνο και για εκείνα νιώθουμε χαρούμενοι και υπερήφανοι. Εύκολα μπορεί να συμβιβαστεί κανείς με τη ζωή του επαγγελματικά, προσωπικά. Ο συμβιβασμός όμως δεν εγγυάται σε καμία περίπτωση ούτε ευτυχία ούτε πληρότητα. Η ευτυχία είναι ο συνδυασμός του να έχεις ορισμένα πράγματα και να είσαι ευγνώμων, με εκείνα που δε διαθέτεις, αφού αντιληφθείς πως αυτό αποτελεί και την ισορροπία στη ζωή. Το αλατοπίπερο που λέμε!