Στον έρωτα να πηγαίνεις και κάνα πάσο

Λένε πως όποιος χάνει στα χαρτιά κερδίζει στην αγάπη. Αλήθεια πώς γίνεται αυτό; Μπορείς να κουμαντάρεις ένα από τα δυο σ’αυτή τη ζωή; Χμ, εγώ λέω πως είναι ζήτημα τύχης. Σαν να παίζεις χαρτιά και να τραβήξεις τον «άσσο» και στην παρτίδα της ζωής σου να διαλέξεις ανάμεσα σε τόσα άλλα «χαρτιά» το δέκα το καλό! Μα ακόμα και η τύχη -αν το καλοσκεφτείς- αν δεν παίξεις δίκαια στο παιχνίδι πληρώνεις και το αντίστοιχο τίμημα.

Καλός χειρισμός λοιπόν. Τόσο ο έρωτας, το αιώνιο «παιχνίδι» κάθε ανθρώπου, ένα μαγνητικό πεδίο που δε λογαριάζει τίποτα και έλκει τα πάντα, όσο και τα χαρτιά, που μόλις μάθεις πώς παίζονται, εθίζεσαι, χρειάζονται μια αντικειμενικά σωστή στάση των παικτών χωρίς παρανομίες. Δε γίνεται πάντα να μπορείς να τραβάς φύλο καλό, κάπου θα πεις και «πάσο» βρε αδερφέ!

Φούλ του Άσσου. Ίσως να ακούγεται ωραίο. Όμως από ένα σημείο και μετά καταντά βαρετό. Και ο άνθρωπος δεν εθίζεται ούτε μαγνητίζεται από απλά και εύκολα πράγματα. Ομοίως και στο παιχνίδι του έρωτα, αν μονίμως ο «Άσσος» πέφτει στο τραπέζι, κάτι δεν πάει καλά. Βλέπεις, οι ανθρώπινες σχέσεις δεν αρχίζουν αλλά ούτε και τελειώνουν με τυχερά ζάρια ή με «μαρκαρισμένα» φύλα. Το μόνο κοινό τους χαρακτηριστικό αποτελεί η στάση του εκάστοτε παίχτη. Ο δίκαιος μπορεί στη διάρκεια ή ακόμα και στο τελευταίο λεπτό του παιχνιδιού είτε να χάσει είτε να φύγει με γεμάτες τσέπες! Όμως, ο πονηρούλης, σίγουρα θα βγει χαμένος. Κοινώς αυτός που «κλέβει». Κι όταν κλέβεις και ατιμώρητος δε μένεις κι ούτε το παιχνίδι απολαμβάνεις.

Πάντα μπορείς να παίζεις στον έρωτα. Πολλά από τα χαρτιά που κρατάς στα χέρια σου θα σε βγάλουν εκτός από το παιχνίδι και με «πάσο» θα περάσεις στον επόμενο γύρο. Μα κάθε χαρτί έχει το ρόλο του. Κάπου εδώ έγκειται και η έννοια ισορροπία. Αυτή η νεαρά από δω έχει να κάνει με την ομαλή ροή του παιχνιδιού. Ορίζεται ο νικητής, ορίζεται και ο χαμένος. Φαντάσου να είχαν όλοι οι παίχτες από έναν Άσσο. Αλήθεια πώς θα τελείωνε το παιχνίδι τότε; Δε θα τελείωνε ποτέ είναι η απάντηση. Λογικό δεν είναι;

Τα χαρτιά που τραβάς είναι όλα εκείνα τα πρόσωπα που συναντάς στο γήπεδο των ερωτικών ματς της ζωής σου. Τα έχεις ένα προς ένα , χωρίς να ξέρεις εκ των προτέρων το ρόλο τους. Σίγουρα ένα ή και δύο από αυτά θα ξεχωρίζουν. Δεν είναι όλα ντάμα και ρίγας. Συμμετέχεις λοιπόν. Αρχάριος ή προχωρημένος παίκτης στην άκρη του τραπεζιού έχεις ενδεχομένως και τα λεφτά για να ποντάρεις. Εσένα. Όχι με την όψη σου , μα με την εσωτερική  σου διάσταση. Καθώς το παιχνίδι ξεκινά κοιτάζεις τα φύλα σου και κάνεις μερικούς γρήγορους υπολογισμούς. Σου φαίνονται καλοί στην αρχή. «Μπορώ να κερδίσω», λες. Κι όμως όλα αυτά λίγο πριν έρθει η σειρά σου. Μα, πώς ξέρεις ποιο φύλο θα σου τύχει από τον προηγούμενο παίχτη, ώστε να ρίξεις στο τραπέζι το σωστό αντίστοιχα δικό σου; Αμ, δε!

Για κάθε φύλο-πρόσωπο που συναντάς στη ζωή σου έχει κάτι να σου μάθει. Δε γεννιόμαστε τέλειοι ούτε και παντογνώστες. Ορισμένα πράγματα τα μαθαίνουμε στην πορεία με τις λεγόμενες εμπειρίες. Έτσι, λοιπόν, αν έχεις αδυναμίες και στηρίζεις λόγου χάρη την ευτυχία σου στους ανθρώπους γύρω σου κι όχι πρώτα σε εσένα, τότε είναι πολύ πιθανόν να συναντήσεις κάποιον στο μέλλον που θα σε κάνει να το εμπεδώσεις! Δε σου εγγυώμαι πως το μάθημα θα είναι εύκολο, μήτε και ευχάριστο στη διάρκειά του. Μονάχα να είσαι σε εγρήγορση. Προσπάθησε να αποκρυπτογραφήσεις τον αφυπνιστικό χαρακτήρα του. Ακόμα κι αν πληγωθείς, ας είναι. Χρειάζεται κι αυτό. Δεν αλλάζει ο άνθρωπος μήτε και αντιλαμβάνεται πού βρίσκεται, αν πρώτα δε φτάσει στα όριά του. Αν πρώτα δε νιώσει πώς είναι να πέφτεις κάτω και μόνος να βρεις τη δύναμη στο ύψος σου πάλι να σταθείς! Εδώ έγκειται το ερώτημα, θες να σηκωθείς;

Άλλοτε πάλι μπορεί να έχεις ανασφάλειες. Με το σώμα, τα αισθήματα και τα όνειρά σου. Εδώ έχουμε «extra» ώρες διδασκαλίας! Βέβαια. Εδώ αυξάνεται και ο αριθμός των «δασκάλων». Χρειάζεται να μάθεις να είσαι ο εαυτός σου, να τον αποδεχτείς έτσι ακριβώς όπως είναι, να τον αγαπάς και να τον ανακαλύπτεις. Για δύο λόγους φίλτατε. Πρώτον, γιατί αν δεν αγαπήσεις πρώτα εσύ τον εαυτό σου, δε θα το κάνει κανείς άλλος και δεύτερον, γιατί κάθε κομμάτι είναι αποκλειστικά δομημένο με τέτοιον τρόπο και όψη, ώστε να ξεχωρίζεις ανάμεσα στο πλήθος σαν ον αλλά και σαν προσωπικότητα.

Και κάπου εδώ φτάνει ο γύρος προς το τέλος του. Κοιτάζεις μα «δε βγαίνεις». Είναι η στιγμή που λες «πάσο παιδιά!». Χαλάρωσε, δεν ήρθε και το τέλος του κόσμου. Δεν είναι κάθε γύρος για να τον κερδίζεις, ούτε για να χάνεις -κάποιες φορές χρειάζεται και η υποχώρηση. Γιατί, όλοι όσοι συναντάς τυχαία στο διάβα της ζωής σου, έχουν έναν ρόλο, ένα συγκεκριμένο λόγο ύπαρξης. Στα χαρτιά όλα τα φύλα χρησιμοποιούνται. Κανένα δεν μένει εκτός. Μονάχα, λογάριασε λίγο πριν πεις τη φράση «μέσα με όλα ή αλλιώς all-in», σκέψου λιγάκι αν και τι αξίζει να τα δώσεις όλα για έναν έρωτα κι ας είναι το τίμημα η φωτιά του να σε κάψει.