Μου λείπεις 6 χρόνια κι έναν γάμο μετά

Μου λείπεις…
Μου λείπεις τόσο που θα έδινα τα πάντα για να γυρίσω τον χρόνο πίσω και να τα έκανα όλα διαφορετικά. Μου λείπεις τόσο που 6 χρόνια και έναν γάμο μετά, ξυπνάω δακρυσμένη γιατί ακόμη ένα βράδυ κοιμήθηκα δίπλα σε κάποιον άλλον και ονειρευόμουν όλη τη νύχτα πως ήμασταν πάλι μαζί. Και μόλις η πραγματικότητα τρυπώνει στη φαντασία, συνειδητοποιώ πως ήταν όνειρο… κι αυτό το όνειρο γίνεται εφιάλτης και ανεβαίνουν λυγμοί στον λαιμό μου που δεν μπορώ να συγκρατήσω, ούτε να δικαιολογήσω στον άνθρωπο που είναι δίπλα μου και απλά με περνάει για τρελή.

Μου λείπεις τόσο που δεν τολμάω να πατήσω στην πόλη που ζήσαμε, γιατί τη μοναδική φορά που το επιχείρησα, κατέληξα στο παγκάκι (εκεί στο φρούριο που περάσαμε αμέτρητα βράδια, θυμάσαι;) να κλαίω με λυγμούς. Μου λείπουν τα απογεύματα που παίζαμε ταμπου με τα παιδιά και πάντα κερδίζαμε γιατί η επικοινωνία μας ήταν τέτοια που δε χρειαζόταν καν να μιλήσουμε για να ξέρουμε τι σκέφτεται ο άλλος. Μου λείπουν οι νύχτες που ξημέρωναν γιατί δε μας έφταναν οι ώρες για όσα είχαμε να μοιραστούμε. Οι βόλτες στην πόλη… Μου λείπει ο ίδιος ο εαυτός μου όταν ήμασταν μαζί. Νομίζω πως δε θα είμαι ποτέ ξανά τόσο χαρούμενη, τόσο ερωτευμένη, τόσο απόλυτα δοσμένη σε έναν άντρα.

Η μόνη μου δικαιολογία είναι ότι ήμουν μικρή. Ήταν πολύ όλο αυτό για να το διαχειριστώ και δεν καταλάβαινα πόσο σπουδαίο και αναντικατάστατο ήταν. Σε πλήγωσα πολύ, το ξέρω, ακόμα θυμάμαι το βλέμμα σου όταν σου έλεγα πως δεν μπορώ άλλο. Το είπες και το έκανες, πως για σένα θα είναι σαν να μην υπάρχω πλέον. Δεν το πίστεψα τότε, θεωρούσα πως δεν τελείωνε οριστικά, πως με κάποιον ανοητό τρόπο σε είχα δεδομένο. Πετάχτηκες από τη ζωή μου σαν κύμα και με κοίταξες με αυτό το βλέμμα… κι έφυγες. Θυμάσαι; Το εννοούσες δυστυχώς…

Από τότε δε σε είδα ποτέ ξανά. Έφυγα σαν κυνηγημένη από την πόλη μας, άλλαξα ζωή, παρέες, παντρεύτηκα… κι όμως δεν κατάφερα ποτέ να σε ξεχάσω. Υποφέρω κάθε φορά που σε θυμάμαι. Αραγε θα ήθελες να ξέρεις ότι ακόμα σ’ αγαπάω; Αραγε με θυμάσαι καθόλου; Με συγχώρησες ή απλά δε σε ενδιαφέρει καν;

Εύχομαι να είσαι καλά, να είσαι ευτυχισμένος και να γελάς. Να λες ακόμα τα χαζά αστεία σου, που είχα μάθει απ’ έξω και όμως πάντα γελούσα. Να μην άλλαξε ο υπέροχος, τρυφερός, ευαίσθητος και αγνός χαρακτήρας σου. Έλεγες πως μετά από μένα δε θα φερθείς ξανά τόσο αυθόρμητα… θυμάσαι;

Εύχομαι να έχεις τη ζωή που σου αξίζει, γιατί αυτή τη ζωή, την αγάπη, την αξίζεις.