Ποτέ μου δεν πίστεψα στην ανιδιοτελή αγάπη. Στην αγάπη δίχως ανταλλάγματα. Θεωρούσα και συνεχίζω να θεωρώ ότι όλοι δίνουν περιμένοντας να πάρουν. Αυτό είναι η ζωή. Ένα ανελέητο πάρε-δώσε συναισθημάτων. Άλλοτε είσαι δέκτης κι άλλοτε δότης. Το δωρεάν και το τζάμπα έχουν εξαφανιστεί προ πολλού. Στην καλύτερη περίπτωση να βρεις ορισμένα σε «τιμή ευκαιρίας».
Ο ανθρωπισμός κι η εθελοντική προσφορά για εμένα πάντα ήταν στη σφαίρα της επιστημονικής φαντασίας. Παραμύθια τα οποία από μικρός σιχαινόμουν. Ξέρω, πολλοί θα με χαρακτηρίσετε παρτάκια κι εγωκεντρικό, αλλά εγώ προτιμώ το ρεαλιστής. Καλύτερα ένας κακός ρεαλιστής παρά ένας καλός ψεύτης.
Ωστόσο, πριν από περίπου δέκα χρόνια άρχισα να αναθεωρώ. Η αιτία; Ένα πλάσμα που μπήκε στη ζωή μου και μου έδειξε τι σημαίνει αληθινή αγάπη. Απλώς ξέχασα μια λεπτομέρεια. Αυτό το πλάσμα έχει τέσσερα πόδια κι ακούει στο όνομα Σπίθα. Για τους άλλους είναι ένα απλό σκυλί, αλλά για εμένα είναι το ανθρωπάκι μου και σίγουρα μου δίδαξε αμέτρητα πράγματα.
Λένε ότι ο σκύλος είναι ο καλύτερος φίλος του ανθρώπου. Δε θα διαφωνήσω, αλλά θα προσθέσω ότι είναι κι ο καλύτερος ψυχολόγος του. Μπορεί με τεράστια ευκολία να διακρίνει το άγχος, τη χαρά ή τη στεναχώρια σου. Με ένα μαγικό τρόπο αισθάνεται τον πόνο σου και κάνει τα πάντα για να τον απαλύνει. Από το να σκουπίζει τα δάκρυά σου, γλείφοντάς και γεμίζοντάς σε σάλια, μέχρι να ακουμπάει το κεφάλι του πάνω σου, να σε κοιτάει με μάτια θλιμμένα και να προσπαθεί μάταια να σου μιλήσει βγάζοντας διάφορα επιφωνήματα.
Δεν τον νοιάζει η αιτία. Ούτε θα σε ρωτήσει ποτέ τι και πώς. Δεν είναι εκεί για να σε κρίνει, να σου κουνήσει επιδεικτικά το δάχτυλο και να σου πει ειρωνικά «στα έλεγα εγώ». Το μόνο που τον ενδιαφέρει είναι να δει και πάλι το χαμόγελο στα χείλη σου και θα κάνει ό,τι περνάει από το χέρι –ή καλύτερα από το πόδι του– για να τα καταφέρει.
Γυρνάει ανάποδα, ζητώντας να του χαϊδέψεις την κοιλιά και σου φέρνει όλα του τα παιχνίδια. Μέχρι κι εκείνα που απορούσες εδώ και μήνες πού τα είχε κρύψει. Κι αν τα βρει σκούρα σκάει μύτη με το λουρί στο στόμα, ζητώντας απεγνωσμένα να επισπεύσεις την καθιερωμένη του βόλτα.
Ο κόσμος του γκρεμίζεται με ένα δάκρυ σου και ξαναχτίζεται με ένα γέλιο σου. Ένα είναι βέβαιο. Σε καταλαβαίνει καλύτερα απ’ ότι εσύ αυτόν.
Όσο για την αγάπη που σου προσφέρει, πραγματικά δεν ξέρω πώς να την περιγράψω. Είναι μια αγάπη άνευ ορίων. Δίχως όρους και περιορισμούς. Η σκυλίσια αγάπη δεν υπακούει σε μέτρα και σταθμά. Όσο περνάει ο καιρός γίνεται πιο έντονη κι ισχυρή.
Μα πάνω απ’ όλα είναι μια αγάπη δίχως ανταλλάγματα. Το μόνο που θα σου ζητήσει είναι ένα πιάτο φαί και ένα μπολ νερό, αλλά ακόμη και να μην του τα προσφέρεις, συνεχίζει να σε λατρεύει. Σε δικαιολογεί για κάθε πράξη σου. Σε αποδέχεται γι’ αυτό που είσαι κι όχι γι’ αυτό που θα μπορούσες να ήσουν, όπως οι περισσότεροι άνθρωποι. Ποτέ δε θα σου ζητήσει να αλλάξεις.
Αυτό το πλάσμα γεννήθηκε για να αγαπάει, ακόμη και χωρίς ανταπόκριση. Είναι μια κινητή «μηχανή ευτυχίας» με μοναδικό καύσιμο την ανιδιοτέλεια και την ειλικρίνεια.
Ίσως, τελικά ο σκύλος σου να σ’ αγαπά περισσότερο απ’ ότι αγαπάς εσύ τον ίδιο σου τον εαυτό.
Όμως, δεν είναι μόνο το μέγεθος της αγάπης του που την κάνει τόσο διαφορετική από την ανθρώπινη. Είναι κι η συνεχής υπενθύμισή της. Το σκυλί σου, το ανθρωπάκι σου, όπως κι αν το λες, είναι πάντα εκεί για εσένα. Όταν όλοι οι άλλοι έχουν φύγει από κοντά σου και σε έχουν εγκαταλείψει, αυτό είναι εκεί. Ενώ οι υπόλοιποι λοξοδρομούσαν δεξιά κι αριστερά, όταν εσύ συνέχιζες την πορεία της ζωής σου, αυτό σε ακολουθούσε χωρίς δεύτερη σκέψη. Δίχως αντιρρήσεις και σχόλια. Πιστός συνοδοιπόρος σου.
Πάντα δίπλα σου να ακούει τα προβλήματα, τα παράπονα και τις κραυγές σου. Να θρηνεί μαζί σου, παρόλο που δεν ξέρει το λόγο. Κλαις εσύ κι αυτό του φτάνει. Κι εσένα σου αρκεί ένα χάδι και μια αγκαλιά. Ακούς την καρδιά του και ηρεμείς. Το καλύτερο ηρεμιστικό.
Ωστόσο, η μεγαλύτερη ανταμοιβή σου είναι όταν γυρνάς στο σπίτι. Ακόμη κι αν λείπεις ώρες, σε υποδέχεται πάντα με ένα τρελό χορό στον οποίο πρωταγωνιστικό ρόλο έχει η ουρά του. Έτσι, παίρνεις δύναμη να συνεχίσεις. Έστω και για λίγο τα ξεχνάς όλους κι όλα.
Μόλις μπαίνεις στο σπίτι πετάς τη μάσκα με το μόνιμο χαμόγελο. Βαρέθηκες να τους κάνεις όλους να γελάνε κι ας φυσάνε μέσα σου δέκα μποφόρ. Σιχάθηκες το ρόλο του γελαστού παλιάτσου κι ο σκύλος σου είναι ο μόνος πρόθυμος να σε αντικαταστήσει. Μαζί του οι ρόλοι αντιστρέφονται.
Αλλά μην ξεχνάς. Μπορεί για εσένα ο σκύλος σου να είναι ένα κομμάτι της καθημερινότητάς σου, αλλά γι’ αυτόν είσαι ολόκληρη η ζωή του. Μόνο εσένα έχει. Αποκλειστικό του στήριγμα είσαι εσύ. Αν τον προδώσεις, είναι ξεγραμμένος.
Το ξέρω ότι είναι φυσιολογικό για εσένα να μην είναι όλη σου η ζωή, εξάλλου ούτε για εμένα είναι, αλλά να θυμάσαι ότι την ολοκληρώνει. Τη συμπληρώνει δίνοντας σου κομμάτια που οι άνθρωποι σου αρνήθηκαν κατηγορηματικά.
Και πίστεψέ με. Όσο περισσότερο γνωρίζεις τους ανθρώπους, τόσο περισσότερο αγαπάς τους σκύλους.
Ζώο μπορεί να γεννηθείς ή και να γίνεις. Και σίγουρα το δεύτερο είναι χειρότερο.
Αφιερωμένο στους μικρούς και μεγάλους τετράποδους φίλους μας.
Συντάκτης: Χάρης Παυλίδης
