Έρχονται κάποιες στιγμές που αδυνατείς να πας παρακάτω. Δεν μπορείς να συνεχίσεις. Ίσως και να μη θέλεις. Ο δρόμος μακρύς κι οι δυνάμεις λίγες. Προσπαθείς να διακρίνεις τη γραμμή του τερματισμού, αλλά μάταια. Κραυγάζεις ζητώντας βοήθεια, όμως η μόνη απάντηση που παίρνεις είναι ο αντίλαλος της φωνής σου.
Έτσι, δε σου μένει άλλη επιλογή. Παίρνεις τη μεγάλη απόφαση να ξεκινήσεις. Σφίγγεις τα δόντια και κάνεις το πρώτο βήμα. Στο δεύτερο σωριάζεσαι. Καταρρέεις. Σηκώνεις τα χέρια περιμένοντας κάποιος να σε βοηθήσει να σταθείς και πάλι στα πόδια σου. Όμως, κανείς δεν είναι εκεί για εσένα. Αλήθεια, πού χάθηκαν όλοι οι δικοί σου άνθρωποι;
Γύρνα πίσω και κοίτα. Η πορεία σου μεγάλη. Οι παρακάμψεις αμέτρητες. Τα εμπόδια πολλά. Τα γνώριμα πρόσωπα περισσότερα. Συγγενείς, φίλοι κι έρωτες στέκονται ακίνητοι και σε κοιτούν από μακριά. Μερικοί αποφάσισαν να ακολουθήσουν τη δική τους πορεία. Το έσκασαν από κάποιο παράδρομο δίχως καμιά προειδοποίηση. Σε εγκατέλειψαν, χωρίς κανένα ενδοιασμό.
Όμως, μη γελιόμαστε. Άλλους τους ανάγκασες εσύ να σταματήσουν. Τους έσπρωξες δεξιά κι αριστερά. Όση θέληση κι αν είχαν να σε ακολουθήσουν τους το απαγόρευσες. Είτε εκούσια, είτε ακούσια. Έχτισες ένα αδιαπέραστο τοίχος με τούβλα γελοίες προφάσεις κι ανύπαρκτες αιτίες. Πίστεψες ότι δεν τους έχεις ανάγκη.
Μάλλον δεν τα υπολόγισες καλά. Τα σχέδιά σου αποδείχτηκαν απατηλά. Διάλεξες λάθος μονοπάτι. Ο εαυτός σου αποδείχτηκε ότι δεν ήταν αρκετός και τώρα δεν υπάρχει γυρισμός. Κι η αιτία για όλα αυτά; Ο τεράστιος εγωισμός σου.
Δε σε άφησε να δεις καθαρά. Εξαφάνισε προσωρινά τις ανάγκες και τις αδυναμίες σου. Σ’ έκανε να βάλεις πάνω απ’ όλα κι απ’ όλους τον εαυτό σου. Σε μετέτρεψε σ’ ένα εγωκεντρικό και μοναχικό πλάσμα.
Παρόλο που όλα μέσα σου φώναζαν να πάρεις ένα τηλέφωνο, να στείλεις ένα μήνυμα, να δώσεις μια δεύτερη ευκαιρία ή ακόμη και να ζητήσεις μια συγγνώμη, εσύ προτίμησες την αδράνεια. Από το να απαρνηθείς για λίγο το εγώ σου, διάλεξες τη μοναξιά.
Και τώρα ήρθε η ώρα της καταμέτρησης. Το μόνο που μετράς είναι απώλειες. Εγωιστικές απώλειες. Ο απολογισμός είναι αρνητικός παρόλο που ξεκίνησες με τους καλύτερους οιωνούς. Ήρθε το πλήρωμα του χρόνου και αυτό σε πονάει. Έχασες τους ανθρώπους της ζωής σου δίχως να το καταλάβεις.
Λένε ότι εκτιμάς κάτι όταν το χάσεις. Τεράστιο ψέμα. Η αλήθεια είναι ότι πάντα το εκτιμούσες, αλλά δεν περίμενες να το χάσεις. Ο εγωισμός νικά το φόβο της απώλειας. Λανθασμένα θεωρούσες ορισμένα άτομα δεδομένα. Και τα δεδομένα τώρα έγιναν ζητούμενα.
Κολλητοί που ξενυχτήσατε λέγοντας τα εσώψυχά σας μετατράπηκαν σε κοινούς γνωστούς. Ήταν κάτι περισσότερο από αδέρφια σου και κατέληξαν κάτι λιγότερο από εχθροί. Έρωτες που σε σημάδεψαν έχουν γίνει μια κακή ανάμνηση που δε θέλεις ούτε να θυμάσαι. Κι όλα αυτά εξαιτίας ενός παιδικού πείσματος.
Σίγουρα τα θυμάσαι κι εσύ. Λόγια μεγάλα. Κουβέντες βαριές. Υποσχέσεις αιώνιας φιλίας κι αγάπης. Άραγε πού πήγαν όλα αυτά; Δε γίνεται να χάθηκαν. Είναι αδύνατο. Τα συναισθήματα δεν εξαφανίζονται, απλά θάβονται. Αυτό έκανες κι εσύ. Έσκαψες το λάκκο με τα ίδια σου τα χέρια. Τα πέταξες μέσα και τα σκέπασες βιαστικά με τον εγωισμό και την ψωροπερηφάνια σου.
Όμως, δε θέλω να παρεξηγηθώ. Δεν εννοώ να φτάσεις στο άλλο άκρο. Να γίνεις το μόνιμο θύμα και να σε εκμεταλλεύονται όλοι. Απλά μην περιμένεις τους άλλους στη γωνία. Μην τους την έχεις στημένη. Κανείς δεν είναι αλάνθαστος και προ πάντων εσύ. Για να συγχωρηθείς πρέπει να συγχωρήσεις. Έτσι πάνε αυτά. Δίνεις για να πάρεις.
Και σίγουρα σε κάποιον χρωστάς μια συγγνώμη, κάπου οφείλεις ένα ευχαριστώ και κάπου αξίζει να δώσεις μια δεύτερη ευκαιρία.
Άσε στην άκρη τα πείσματα, όσο προλαβαίνεις. Όσο ακόμη οι απώλειες είναι διαχειρίσιμες. Διαφορετικά, κάποια στιγμή θα γυρίσεις πίσω και θα δεις μέχρι και τον ίδιο σου τον εαυτό να έχει στρίψει στην τελευταία παράκαμψη και να σε χαιρετά ειρωνικά.
Το «εγώ» υπάρχει μόνο όσο υφίσταται το «εμείς». Έννοιες άμεσα εξαρτώμενες. Η εξαφάνιση της μίας συνεπάγεται τη διάλυση της άλλης. Αργά ή γρήγορα.
Γι’ αυτό πρόσεχε.
Μη χάνεις τους ανθρώπους σου για έναν πούστη εγωισμό.
Επιμέλεια Κειμένου: Σοφία Καλπαζίδου
Συντάκτης: Χάρης Παυλίδης
