Το σκηνικό των ημερών γνωστό. Φώτα παντού. Λαμπιόνια αμέτρητα. Χρώματα και χρυσόσκονη έχουν την τιμητική τους. Έτσι οι άνθρωποι προσπαθούν να ξεχάσουν για λίγο τα προβλήματά τους. Να αφήσουν στην άκρη ό,τι τους απασχολεί. Να προσδώσουν στη ζωή τους λίγη περισσότερη λάμψη. Και μάλλον τα καταφέρνουν. Μερικές φορές ίσως και περισσότερο απ’ όσο χρειάζεται.
Επικρατεί αυτό που ονομάζουμε γιορτινή ατμόσφαιρα. Ο κόσμος είναι διαφορετικός τα Χριστούγεννα. Πιο φωτεινός. Πιο χαμογελαστός. Περισσότερο αισιόδοξος, αλλά κυρίως πιο εκδηλωτικός. Είναι η εποχή της αγκαλιάς, των φιλιών και των μηνυμάτων αγάπης.
Όλοι εκφράζουν με απίστευτη ευκολία τα συναισθήματά τους. Δε φοβούνται γι’ αυτά. Αντίθετα περηφανεύονται. Λες κι όταν μπαίνει ο Δεκέμβρης γυρνάει μέσα τους ένας διακόπτης. Γίνεται το χαρακτηριστικό κλικ και ακολουθεί πλημμύρα συναισθημάτων. Η ορμή της τεράστια. Μπορεί να παρασύρει μέχρι και τον πιο κακεντρεχή. Μα συνάμα επικίνδυνη. Μπορεί να σε τραυματίσει δίχως να το συνειδητοποιήσεις.
Ωστόσο, αυτό που δεν μπορείς να διακρίνεις σίγουρα είναι η αυθεντικότητα αυτού του καταιγισμού αγάπης. Κανείς δεν μπορεί να καταλάβει αν όλα αυτά τα φιλιά, οι αγκαλιές κι οι ευχές των εορτών είναι πραγματικά ή κάλπικα. Αν πηγάζουν μέσα από την καρδιά των άλλων ή εξυπηρετούν κάποιο σκοπό.
Όμως, αλήθεια γιατί περιμένουμε τα Χριστούγεννα για να αγαπηθούμε;
Η αγάπη δεν είναι ρούχο, να τη φοράς και να τη βγάζεις όποτε θέλεις. Δεν υπακούει στους νόμους της μόδας. Δεν είναι κάτι εποχιακό που έρχεται και φεύγει ανάλογα με την ατμόσφαιρα και τη διάθεσή σου.
Είναι παντός καιρού. Υπάρχει ή όχι. Δεν υφίστανται μέτριες καταστάσεις γι’ αυτήν. Αποκλείονται χωρίς δεύτερη σκέψη. Η παρουσία της μόνιμη κι αισθητή. Δεν κάνει περιστασιακές εμφανίσεις. Ευτυχώς ή δυστυχώς για άλλους δεν υπάρχουν ξεπέτες αγάπης.
Όπως ο βήχας κι ο έρωτας, η αγάπη δεν κρύβεται. Ούτε κουκουλώνεται ανάλογα με το μήνα που διανύουμε. Η ενδυμασία της είναι πάντα η ίδια. Δεν αλλάζει για να φορέσει τα γιορτινά της και να τραβήξει την προσοχή με διάφορα στολίδια.
Σιχαίνεται τις πολυτέλειες. Δεν έχει ανάγκη φρου-φρου κι αρώματα. Δε χρειάζεται πάντα γόνιμο έδαφος για να ευδοκιμήσει. Πολλές φορές ανθίζει εκεί όπου κανείς δεν το περιμένει και τότε είναι ένα τσακ πιο πραγματική. Γιατί αγαπάς αληθινά όταν όλα γύρω σου σε σπρώχνουν στο αντίθετο. Όταν όλα οδηγούν με μαθηματική ακρίβεια στην αδιαφορία.
Γι’ αυτόν ακριβώς το λόγο η αγάπη των εορτών μπορεί να είναι και λίγο ψεύτικη. Λίγο τυπική. Ίσως και υποχρεωτική. Μέσα σ’ όλο αυτό το κλίμα κατάνυξης κι ερωτισμού δεν έχεις άλλη επιλογή από το να προσαρμοστείς. Να ακολουθήσεις τη μάζα και να γίνεις ένα μ’ αυτήν.
Και σίγουρα αφού η ατμόσφαιρα αλλάζει πρέπει κι εσύ να επιδείξεις κάποια προσαρμοστικότητα. Να αγαπήσεις και να αγαπηθείς λίγο παραπάνω. Να πεις ορισμένα χρωστούμενα «σ’ αγαπώ» και να ζητήσεις κάτι ξεχασμένα «συγγνώμη».
Όμως, εγώ δεν αναφέρομαι σ’ αυτά. Μιλάω για τα άλλα, τα δήθεν Χριστουγεννιάτικα συναισθήματα. Για εκείνες τις μισές αγκαλιές που με το ένα χέρι σφίγγεις τον άλλον και με το άλλο του χώνεις το μαχαίρι. Για εκείνα τα βιαστικά φιλιά που περιμένεις πότε θα τελειώσουν για να σκουπίσεις σχολαστικά τα χείλη σου. Για εκείνα τα υποκριτικά χαμόγελα που είναι χειρότερα και από αυτά του παλιάτσου. Για όλα εκείνα μιλάω.
Κι όλα αυτά εξαιτίας του φόβου σου να εκφράσεις αυτά που νιώθεις τότε που ο Άγιος Βασίλης έχει άδεια κι οι γειτονιές δε μυρίζουν μελομακάρονα.
Μάλλον τελικά περιμένουμε τα Χριστούγεννα για να αγαπηθούμε επειδή τότε ο φόβος της απόρριψης γίνεται μικρότερος όπως και ο δισταγμός της ψυχικής γύμνιας.
Όπως και να έχει, όποια κι αν είναι η αιτία, ένα είναι σίγουρο. Η ζωή σου κυλά. Γρήγορα. Τάχιστα για την ακρίβεια. Μην περιμένεις τα Χριστούγεννα για να εκφράσεις τα συναισθήματά σου. Αγάπησε και άσε τους άλλους να σ’ αγαπήσουν. Πάντα. Όχι μόνο τώρα.
Επιμέλεια Κειμένου Χάρη Παυλίδη: Σοφία Καλπαζίδου
Συντάκτης: Χάρης Παυλίδης
