Κοίτα γύρω σου. Τα βλέπεις τα κουτάκια; Σκονισμένα από την πολυκαιρία, όπως κι η ζωή σου, και σφραγισμένα με ταινία που γράφει «Προσοχή, Εύθραυστον»! Το ένα στοιβαγμένο πάνω στ’ άλλο. Σχηματίζουν πανύψηλες στήλες που είναι έτοιμες να σε καταπλακώσουν. Πλέον, αρκεί ένα απλό φύσημα για να καταρρεύσουν σαν χάρτινος πύργος.
Πριν, ισχυριστείς ότι δεν τα βλέπεις και με περάσεις για τρελό, περίμενε να σου εξηγήσω τι εννοώ.
Αναφέρομαι σε όλα εκείνα τα κουτιά στα οποία αποφάσισες να κλείσεις την κομματιασμένη ζωή σου, αφού πρώτα τη χώρισες όπως σε βόλευε. Ένα κουτί γράφει αποφάσεις, ένα άλλο υποχρεώσεις, ενώ το μεγαλύτερο απ’ όλα φέρει την ένδειξη έρωτες.
Όμως, μην αγχώνεσαι. Δεν είσαι η εξαίρεση. Οι περισσότεροι αναζητούν εναγωνίως μία θέση για τα δικά τους κουτιά. Βλέπεις είναι πολλά κι ο χώρος λίγος.
Νομίζω έχεις καταλάβει για ποιους μιλάω. Είναι αυτοί οι οποίοι το βράδυ για να κοιμηθούν αντί να μετράνε προβατάκια, υπολογίζουν κουτάκια. Ενώ οι φυσιολογικοί άνθρωποι εκείνη την ώρα συγχωρούν, ερωτεύονται, αναπολούν και κλαίνε, αυτοί καταστρώνουν το σχέδιο της επόμενης μέρας με κάθε λεπτομέρεια. Το πρόγραμμά τους ακριβέστατο, τους αποκλείει κάθε παρόρμηση. Έχουν μετατρέψει τη ζωή τους σε μια πελώρια λίστα με αγαπημένη συνήθεια να σβήνουν ένα-ένα τα περιεχόμενά της.
Διαλέγουν προορισμό και βάζουν τον αυτόματο πιλότο για να φτάσουν σ’ αυτόν. Η πορεία τους είναι προκαθορισμένη και κάθε λοξοδρόμηση απορρίπτεται, χωρίς δεύτερη σκέψη. Ακόμη και με καταιγίδες, θύελλες και τυφώνες αυτοί θα αδιαφορήσουν για το απαγορευτικό και θα πετάξουν με γνώμονα το προσωπικό τους χάρτη και μοναδικό ξεναγό τον εαυτό τους.
Έχουν φυλακίσει την ίδια τους τη ζωή σ’ ένα κλουβί με κάγκελα τον προγραμματισμό και τη ρουτίνα. Κρατούν στα χέρια τους το μαστίγιο της καθημερινότητας ώστε να την ελέγχουν και κάθε φορά που πάει να ξεμυτίσει στενεύουν ακόμη περισσότερο τον κλοιό. Όμως, η ζωή είναι πανούργα και καθημερινά σχεδιάζει την απόδρασή της με συνεργάτες τον αυθορμητισμό και το απρόσμενο.
Σίγουρα μετά απ’ όλα αυτά πιστεύεις ότι είμαι ένας φλου τύπος της λογικής ό,τι βρέξει ας κατεβάσει. Ωστόσο, πριν βιαστείς να μου κρεμάσεις την ταμπέλα του ανώριμου και του επιπόλαιου, θέλω να σου πω ότι και εγώ είμαι υπέρ ενός τυπικού προγραμματισμού. Γουστάρω να έχω στο μυαλό μου ένα υποτυπώδες πλάνο για την επόμενη μέρα. Αλλά αυτό για το οποίο σου μιλάω φτάνει στ’ άλλο άκρο, καταντάει αρρωστημένο.
Οι συγκεκριμένοι άνθρωποι λειτουργούν πάντα βάσει σχεδίου. Στο μυαλό τους έχουν ένα συγκεκριμένο πλάνο και το ακολουθούν με κλειστά μάτια, αδιαφορώντας για τις συνέπειες. Είναι εθισμένοι στο αίσθημα του ελέγχου. Μπροστά στο ξαφνικό σαστίζουν. Τους κυριεύει ο φόβος και το άγχος. Ο κρύος ιδρώτας τρέχει σαν ποτάμι. Οι κινήσεις τους άσκεφτες και σπασμωδικές. Έτσι προτιμούν να σηκώσουν τα χέρια ψηλά και να παραδώσουν τα όπλα αντί να ζήσουν το απρόσμενο που έρχεται.
Έχουν δέσει τις άγκυρές τους στα ασφαλή νερά του προγραμματισμού. Λατρεύουν το πλατσούρισμα στα ρηχά νερά της ρουτίνας. Έτσι νιώθουν κυρίαρχοι ολόκληρης της θάλασσας και ας παραμένουν κολλημένοι δύο βήματα από την ακτή. Αντιστέκονται με όλες τους τις δυνάμεις και δεν αφήνουν το ρεύμα της ζωής να τους οδηγήσει στα βαθιά νερά του απρόβλεπτου. Βέβαια, είναι δύσκολο και ριψοκίνδυνο να μάθεις να κολυμπάς όμως, πώς θα βάλεις πλώρη για άλλες ακρογιαλιές μακρινές αλλά συνάμα μαγευτικές;
Δώσε μία γροθιά και διέλυσε όλα τα κουτάκια σου. Μην περιμένεις το αεράκι να φυσήξει για να γκρεμιστούν οι στήλες. Ανέλαβε δράση επειδή διαφορετικά θα καταλήξεις παρατηρητής στην ίδια σου τη ζωή. Ενώ εσύ παρακολουθείς την προβολή του προγράμματός σου, στη διπλανή αίθουσα παίζεται η ταινία της ζωής σου.
Άσε, λοιπόν, τα προσεχώς και εμπρός για τα παίζονται τώρα.
Το μόνο που σου προσφέρει ο αποστειρωμένος θάλαμος που έχεις χώσει τη ζωή σου είναι η συντήρηση. Η εξέλιξη να ξέρεις έρχεται στα ξαφνικά.
Βγες από την γυάλα σου. Κολύμπα και άσε τη ζωή να σε οδηγήσει. Σταμάτα να βουλιάζεις στο βάλτο της ρουτίνας σου και ξεκίνα για τις εξωτικές παραλίες του απρόσμενου.
Και να θυμάσαι.
Τα ξαφνικά είναι τα καλύτερα.
Συντάκτης: Χάρης Παυλίδης
