Πρώτο φθινοπωρινό Σαββατόβραδο κι ο πυρετός είχε πεισμώσει για τα καλά. Το θερμόμετρο είχε χτυπήσει κόκκινο και δεν έλεγε να ξεκολλήσει. Έτσι με τα χίλια ζόρια αναγκάστηκα να επισκεφτώ το εφημερεύον νοσοκομείο. Όμως, με τίποτα δεν περίμενα αυτό που θα αντίκριζα.
Η αίθουσα αναμονής γεμάτη. Το μάτι μου κατευθείαν έπεσε πάνω σ’ έναν άντρα γύρω στα πενήντα. Παρόλο, που η θέση δίπλα του ήταν άδεια, αυτός καθόταν σκυφτός και κρατούσε το κεφάλι του. Θα έχει τα ζόρια του σκέφτηκα, αλλά ξαφνικά άρχισε να κλαίει με λυγμούς. Ανέπνεε όλο και πιο δύσκολα. Στην πραγματικότητα σπάραζε. Οι περισσότεροι τον κοίταξαν με ένα επικριτικό ως απαξιωτικό βλέμμα.
Αμέσως θυμήθηκα όλες αυτές τις μπούρδες που άκουγα μικρός:
«Μην κλαις, είσαι άνδρας εσύ».
«Μόνο τα κορίτσια δακρύζουν.»
Μαλακίες. Οι άνδρες έκλαιγαν, κλαίνε και θα κλαίνε. Είτε κρυφά είτε φανερά. Μέχρι κι ο Μέγας Αλέξανδρος έκλαψε μπροστά στο στρατό του κι ο Αχιλλέας λύγισε όταν ο Πρίαμος πήγε να του ζητήσει το ξεψυχισμένο κορμί του γιου του.
Ποτέ μου δεν κατάλαβα πως γίνεται το κλάμα να συνδέεται με το φύλο ενός ατόμου. Δηλαδή τα αρσενικά είναι αλύγιστες σιδερένιες μηχανές; Δεν έχουν συναισθήματα; Δε νομίζω. Όσο σκληροί και να θέλουν να δείχνουν, δεν είναι ρομπότ.
Μέσα σε όλα τα στερεότυπα και τις προκαταλήψεις που έχουν επικρατήσει στις μέρες μας είναι και αυτή της εικόνας του άνδρα του ατσαλάκωτου. Του πολλά βαρύ. Δίχως αδυναμίες και τρωτά σημεία. Ο ανδρισμός έχει συνδεθεί με την αγριάδα και τη σκληρότητα. Άπαξ και γεννηθείς αρσενικό πρέπει τα μάτια σου να ξεχάσουν για πάντα τα δάκρυα.
Ένας άνδρας που κλαίει είναι συνήθως δακτυλοδεικτούμενος. Τον χαρακτηρίζουν με όλες αυτές τις «ωραίες» λέξεις, όπως γυναικούλα και φοβητσιάρης, που έχουν επινοήσει οι δήθεν δυνατοί άντρακλες με σκοπό να κρύψουν τα δικά τους μειονεκτήματα.
Το κλάμα λανθασμένα έχει ταυτιστεί με την αδυναμία και τη δειλία. Θεωρείται ότι είναι αποκλειστικά σημάδι φόβου αλλά για σκέψου λίγο καλύτερα. Σίγουρα έχεις δακρύσει από συγκίνηση, χαρά κι έρωτα.
Το κλάμα δεν είναι ντροπή. Είναι έκφραση συναισθημάτων. Ίσως είναι κι ο ισχυρότερος τρόπος του σώματός σου να εξωτερικεύσει τα συναισθήματά σου.
Άλλες φορές είναι κι η τελευταία επιλογή που έχεις. Ο μόνος τρόπος να ανταπεξέλθεις σε μια κατάσταση. Τότε που όλα τα όπλα σου σε έχουν προδώσει, έρχεται αυτό σαν από μηχανής θεός να σβήσει ή τουλάχιστον να κατευνάσει τις φωτιές που καίνε μέσα σου.
Όταν οι άμυνές σου, οι δυνάμεις σου κι οι φίλοι σου σε έχουν εγκαταλείψει είναι η λύτρωσή σου.
Σίγουρα το έχεις ζήσει κι εσύ. Προσπαθείς με νύχια και με δόντια να συγκρατήσεις τα δάκρυά σου. Η φωνή σου δε βγαίνει. Δεν προσπαθείς καν να μιλήσεις. Το σώμα σου τρέμει ολόκληρο. Δεν αντέχεις άλλο. Τα δάκρυα αρχίζουν να τρέχουν ένα-ένα. Κλείνεις τα βλέφαρά σου σαν μια ύστατη λύση, αλλά μάταια.
Ξεσπάς. Σαν κάποιος να πάτησε ένα κουμπί και να μην μπορείς να σταματήσεις. Κι ύστερα κάποια στιγμή, που δεν μπορείς να ορίσεις, ηρεμείς. Δε νιώθεις τίποτα. Την καταιγίδα των δακρύων σου ακολουθεί μια ανεξήγητη γαλήνη.
Ωστόσο, για να μπορέσεις να φτάσεις σ’ αυτή θέλει δύναμη. Απαιτείται μεγάλο θάρρος, ιδιαίτερα παρουσία άλλων, για να βγάλεις τις μάσκες σου, να πετάξεις από πάνω σου την πανοπλία και να ξεσπάσεις.
Θέλει τεράστια κότσια για να αφήσεις τους άλλους να δουν την ψυχική σου γύμνια. Όμως, μόνο έτσι θα επέλθει η κάθαρση της ψυχής και των συναισθημάτων σου.
Μη φοβάσαι, λοιπόν. Κλάψε, είτε είσαι άνδρας είτε γυναίκα. Αυτός ο άνδρας πώς μπόρεσε να το κάνει μπροστά σε τόσο κόσμο;
Όσο και να το επιθυμείς, όταν συγκρατείς τα δάκρυά σου δεν εξαφανίζονται, αλλά μαζεύονται. Και θα έρθει η στιγμή που τα μάτια σου δε θα αντέχουν άλλο κι η συνέχεια θα είναι χειρότερη απ’ αυτό που τώρα φοβάσαι.
Και μην ξεχνάς. Το κλάμα είναι η κραυγή της ψυχής σου. Άκουσέ την.
Υ.Γ.: Σ’ ευχαριστώ καλέ μου άνθρωπε που μου θύμισες ποια είναι η αληθινή μαγκιά.
Συντάκτης: Χάρης Παυλίδης
