Το σκηνικό γνωστό. Ύστερα από αμέτρητα δοκιμαστικά κι αρρωστημένο ψάξιμο οι δύο πρωταγωνιστικοί ρόλοι δόθηκαν. Σ’ εμένα. Σ’ εσένα. Σ’ εκείνη. Σ’ εκείνον. Το όργανο του εγκλήματος κοινό. Ένα μαχαίρι. Ένα στιλέτο σφυρηλατημένο κι ακονισμένο με όλη σου την τέχνη. Τελικός προορισμός του; Η πλάτη σου. Δράστης; Ο συμπρωταγωνιστής σου.
Και μπορεί για καιρό να άφησες το μαχαίρι στην πλάτη σου, αλλά τώρα επιθυμείς να το αφαιρέσεις και να το επιστρέψεις εκεί που ανήκει. Θέλεις επιτέλους να ξεκαθαρίσεις τα πράγματα και έτσι πήρες τη μεγάλη απόφαση για την πολυπόθητη συνάντηση.
Αλλά αυτή τη φορά είσαι σε ετοιμότητα. Δε θέλεις να βρεθείς προ εκπλήξεως. Έχεις κρύψει πάνω σου κάμποσα κοφτερά μαχαίρια. Έχεις προετοιμαστεί για όλα τα ενδεχόμενα. Από το να επιστρέψεις σπίτι σου με μια ακόμη μαχαιριά μέχρι το να αντιστραφούν οι ρόλοι και να μετατραπείς σε θύτη.
Όμως, αυτό που γίνεται δεν το περιμένεις. Πριν προλάβεις να κάνεις ή έστω να πεις το οτιδήποτε ακούς τη μαγική λέξη.
Το έχεις ζήσει κι εσύ. Κεφάλι κατεβασμένο, μάτια βουρκωμένα κι ένας μονόλογος με μια κυρίαρχη κουβέντα. Συγγνώμη.
Αρχικά, παγώνεις. Σαστίζεις. Δεν ξέρεις πώς να αντιδράσεις. Με μια μηχανική κίνηση βγάζεις το καρφωμένο μαχαίρι από την πλάτη σου και το πετάς στην άκρη μαζί με όλα τα υπόλοιπα που είχες χώσει μέσα στα ρούχα σου.
Θάβεις βιαστικά μέσα σου όλα αυτά που ήθελες να πεις. Παράπονα, βρισιές μα πάνω απ’ όλα ένα τεράστιο γιατί. Αποφάσισες να κάνεις δεκτή τη συγγνώμη και δε χωράνε δεύτερες σκέψεις. Πονάς. Αιμορραγείς. Ωστόσο, δε σε νοιάζει.
Σίγουρα είναι δύσκολο να συγχωρείς αλλά εγώ θα σου πω ότι είναι δυσκολότερο να ξεχνάς. Σκέψου σε πόσα άτομα έχεις δώσει άφεση «αμαρτιών» αλλά τις αμαρτίες ακόμα τις θυμάσαι.
Ότι προσπέρασες κάτι δε σημαίνει ότι έπαψε να υπάρχει. Ακόμη κι αν το έκρυψες αριστοτεχνικά, αρκεί μια αφορμή για να κοιτάξεις πίσω και να δεις ότι είναι ακόμη εκεί.
Οι αναμνήσεις δεν καμουφλάρονται. Στην πραγματικότητα σιχαίνονται το καμουφλάζ. Κι αν προσπαθήσεις να τους το φορέσεις θα βρουν τρόπο να το πετάξουν από πάνω τους.
Είναι άτιμες οι αναμνήσεις. Έρχονται εκεί που δεν τις περιμένεις. Φτάνει μια εικόνα, μια λέξη ή μια μυρωδιά. Αγαπημένη τους ώρα εμφάνισης; Το βράδυ. Λίγο πριν κοιμηθείς γουστάρουν να σεργιανίζουν στα σοκάκια του μυαλού σου. Μπορούν να ξετρυπώσουν μέσα από κάθε κλουβί και να ξεφύγουν από κάθε δεσμοφύλακα. Είναι ένα από τα λίγα πράγματα που δεν μπορείς να ελέγξεις.
Δυστυχώς ο εγκέφαλος δε διαθέτει κουμπί που να γράφει delete. Όσο τέλειο δημιούργημα κι αν είναι ο άνθρωπος έχει και τις παραλείψεις του. Ωστόσο, διαθέτει τουλάχιστον ένα κάδο ανακύκλωσης. Θέλει τεράστιο κόπο για να μεταφέρεις εκεί τις αναμνήσεις σου. Αλλά πρόσεξε. Η επαναφορά αρχείων πάντα παραμονεύει. Ένα κλικ μακριά είναι. Κι αν γίνει αυτό το κλικ αρχίζει ένα ντόμινο αναμνήσεων. Αρχίζεις να θυμάσαι πρόσωπα, στιγμές και συναισθήματα. Και πάλι από την αρχή. Ένας φαύλος κύκλος χωρίς σταματημό.
Αλήθεια αν θέλει τόσο μεγάλη δύναμη για να συγχωρήσεις, όπως λένε κάποιοι, πραγματικά δεν ξέρω τι χρειάζεται για να ξεχάσεις. Ίσως λίγη τρέλα;
Όμως, πώς να ξεχάσεις ενώ κοιτάζεσαι στον καθρέφτη και βλέπεις την ουλή. Δεν το πιστεύεις, αλλά την ακουμπάς. Είναι εκεί. Η χειρότερη ανάμνηση που μπορούσε να σου αφήσει.
Η συγγνώμη μπορεί να σου κλείνει την πληγή αλλά δεν την εξαφανίζει. Μακάρι να το έκανε.
Μπορεί τελικά ο μόνος τρόπος για να ξεχάσεις να είναι η αδιαφορία. Να κάνεις πως δε βλέπεις τα σημάδια σου. Το καλύτερο καλυπτικό είναι το χαμόγελό κι η δύναμη σου.
Ίσως πάλι να μην μπορείς να ξεχάσεις και ποτέ. Όμως τι είναι ένας άνθρωπος χωρίς αναμνήσεις; Μισός άνθρωπος. Αυτές συνθέτουν το παζλ της ζωής μας.
Μην ντρέπεσαι για τις ουλές σου. Τις απέκτησες επειδή επέμενες να βλέπεις την καλή πλευρά των ανθρώπων. Τις επόμενες δε θα τις νιώσεις καν. Ακόμη κι αν σου μπήξουν το μαχαίρι με όλη τους τη δύναμη για εσένα θα είναι μια μικρή γρατζουνιά.
Μάλλον συγχωρώ δε σημαίνει ξεχνώ.
Συντάκτης: Χάρης Παυλίδης
