“Όχι άλλες υποσχέσεις, μόνο πράξεις”.
Λένε ότι όταν κάνεις όνειρα, ο Θεός γελάει ειρωνικά. Αν αλήθεια ισχύει αυτό θέλω να ξέρω ποια είναι η αντίδρασή του, όταν υπόσχεσαι κάτι. Σίγουρα ξεκαρδίζεται στα γέλια, ενώ τρίβει τα χέρια του γνωρίζοντας το τελικό αποτέλεσμα.
Εσύ πότε έδωσες την τελευταία σου υπόσχεση; Πριν μερικά λεπτά; Πριν λίγες ώρες; Ακόμη, κι αν δε θυμάσαι, πίστεψέ με δεν έχει περάσει περισσότερος καιρός. Η ζωή σου είναι γεμάτη από υποσχέσεις. Δε μετράει αν είναι σημαντικές ή ασήμαντες. Το βασικό είναι ότι είναι αμέτρητες. Σε προκαλώ να μετρήσεις αυτές που έδωσες την τελευταία μέρα. Σίγουρα έχασες το μέτρημα. Στην προσπάθειά σου να τις υπολογίσεις χρησιμοποιείς μέχρι και τα δάχτυλα των ποδιών σου, αλλά τζάμπα κόπος. Μπερδεύεσαι και πάλι από την αρχή.
Οι παραλήπτες πολλοί και διάφοροι. Απλοί γνωστοί, περαστικοί, φίλοι, σύντροφοι μα κυρίως ο εαυτός σου. Σ’ αυτόν έχεις δώσει τις μεγαλύτερες και σοβαρότερες υποσχέσεις σου. Νομίζω καταλαβαίνεις ποιες εννοώ. Είναι αυτές που έδωσες εν βρασμώ ψυχής ανάμεσα σε κλάματα και αναφιλητά. Ύστερα έπνιξες την κραυγή σου στο μαξιλάρι και σώπασες. Τώρα, μήπως θυμήθηκες για ποιες μιλάω;
«Θα σε προσέχω» του είπες. Υποσχέθηκες ότι δε θα αφήσεις κανέναν και τίποτα να τον πληγώσει ξανά. Θα ύψωνες τα τείχη σου και τις άμυνές σου. Θα τον προστάτευες με κάθε τίμημα και με όλες σου τις δυνάμεις. Δε θα τον άφηνες πάλι απροστάτευτο και ευάλωτο στις επιθέσεις των άλλων. Η τελευταία τον πλήγωσε ανεπανόρθωτα και πλέον δεν αντέχει άλλα χτυπήματα. Το επόμενο θα είναι και το τελειωτικό.
«Θα σε κάνω καλύτερο» ψιθύρισες ενώ προσπαθούσες να πάρεις μια ανάσα ανάμεσα στους λυγμούς. Είχες δώσει το λόγο σου να εξαφανίσεις τις αδυναμίες και τα μειονεκτήματά του και να καλλιεργήσεις τα προτερήματά του. Να ασχοληθείς μαζί του. Να του δώσεις χώρο και χρόνο να εξελιχθεί.
Έτσι, μόνο θα γίνεις καλύτερος κι εσύ κι αυτός. Θα μάθεις να μην πληγώνεσαι και να μην πληγώνεις. Όσο και να μη θες να το παραδεχτείς έχεις προκαλέσει αρκετό πόνο κι εσύ στους άλλους. Κανείς δεν είναι τέλειος και προ πάντων εσύ.
«Δε θα σε ξεχάσω πάλι» τσίριξες, καθώς χτυπούσες το χέρι σου με όλη σου τη δύναμη στο τραπέζι. Βροντοφώναζες ότι δε θα τον ξανακρύψεις. Δε θα τον θάψεις βαθιά μέσα σου φορώντας του δανεικά κοστούμια και μάσκες. Δε θα τον απαρνηθείς ώστε να αρέσεις εκεί που επιθυμείς. Δε θα τον βάλεις σε δεύτερη μοίρα εξαιτίας άλλων.
Όμως, πρόσεξες κάτι στα λόγια μου; Ένα μόνιμο «θα». Μικρή λέξη. Μεγάλο νόημα. Κι εσύ αρκέστηκες σ’ αυτό. Βολεύτηκες πάνω στη σιγουριά που σου δίνει. Και το βόλεμα είναι ύπουλο. Σε κρατάει στάσιμο δίχως να το συνειδητοποιείς. Νομίζεις ότι έχεις φτάσει στον τερματισμό, ενώ ακόμα βρίσκεσαι ένα βήμα μακριά από την αφετηρία.
Έτσι κι εσύ κόλλησες σ’ αυτό το «θα». Όμως, το «θα» από την πραγματικότητα ένα πακέτο τσιγάρα δρόμος. Είναι σαν δύο παράλληλοι κόσμοι. Ίσως να μη συνειδητοποιείς με ευκολία σε ποιον από τους δυο βρίσκεσαι. Κι η μετάβαση από τον ένα στον άλλον απαιτεί κόπο και προσπάθεια.
Προσπάθεια την οποία εσύ προτίμησες να μην κάνεις. «Από Δευτέρα» έλεγες. Κι η Δευτέρα έγινε Τρίτη. Κι η Τρίτη αύριο. Και το αύριο χτες. Από αναβολή σε αναβολή και πάει λέγοντας. Υπόσχεση πάνω στην υπόσχεση. Ένας φαύλος κύκλος με μοναδικό σκοπό να καλυφτούν οι προηγούμενες που είχαν μείνει ανεκπλήρωτες.
Βλέπεις, έθεσες άλλες προτεραιότητες στη ζωή σου. Έβαλες άλλους πάνω από τον ίδιο σου τον εαυτό. Τα δεδομένα άλλαξαν και ξέχασες τις υποσχέσεις σου. Όμως, αυτές δεν έπαψαν να υπάρχουν και τώρα βγήκαν στην επιφάνεια και ζητούν εκπλήρωση.
Γι’ αυτό την επόμενη φορά πριν δώσεις μια υπόσχεση, να είσαι σε θέση και να την πραγματοποιήσεις.
Φτάνει πια με τις Δευτεριάτικες υποσχέσεις. Μπούχτισες κι εσύ κι οι άλλοι. Ήρθε η ώρα για πράξεις.
Το «θα» φέρνει προσμονή. Κι η προσμονή, προσδοκίες. Κι οι προσδοκίες κουράζουν.
Επιμέλεια Κειμένου: Σοφία Καλπαζίδου
Συντάκτης: Χάρης Παυλίδης
