Άλλη μια φορά έπεσες έξω. Οι προβλέψεις σου αποδείχθηκαν λανθασμένες. Δεν τα υπολόγισες καλά. Τα πόνταρες όλα στο κόκκινο κι η ρουλέτα της ζωής έδειξε μαύρο. Τα σχέδιά σου ανατράπηκαν βίαια. Τα όνειρά σου εξαφανίστηκαν μέσα σε μια στιγμή. Κάτι ή κάποιος πήρε ένα σφουγγάρι και τα έσβησε βιαστικά, όχι όμως και καλά. Αν κοιτάξεις προσεκτικά μπορείς ακόμη να τα διακρίνεις. Ίσως όχι με την πρώτη ματιά, αλλά είναι ακόμα εκεί.
Κανείς δεν μπορεί να διαγράψει τα γέλια, τις χαρές και τα κλάματα. Ίσως μόνο ο χρόνος και αυτός όχι πάντα. Η καρδιά δυστυχώς ή ευτυχώς δεν είναι ούτε μαυροπίνακας, ούτε σκληρός δίσκος. Δε διαθέτει κουμπί διαγραφής κι αυτό είναι που σε πονάει.
Και τώρα ήρθε η ώρα για έναν απολογισμό. Μικρός, αλλά η απόφαση μεγάλη. Τα βάζεις κάτω και τα μετράς. Τα υπολογίζεις, όμως το αποτέλεσμα σε απογοητεύει. Εικόνες περνούν φευγαλέα μπροστά από τα μάτια σου. Αναπολείς πρόσωπα και συναισθήματα. Θυμάσαι αστεία σκηνικά και αξέχαστες στιγμές.
Οι εκφράσεις του προσώπου σου εναλλάσσονται με τεράστια ταχύτητα. Απορείς. Αναρωτιέσαι. Γελάς. Κλαις. Τα γιατί πολλά. Οι σκέψεις περισσότερες. Έρχονται και φεύγουν σαν τρένα σε σταθμό. Κάνουν μια στάση στο μυαλό σου, αλλά πριν προλάβεις να μπεις μέσα αναχωρούν και καταφθάνουν οι επόμενες.
Ωστόσο, μία παραμένει προσκολλημένη στην αποβάθρα. Έχει αλυσοδεθεί στις ράγες και αρνείται να εγκαταλείψει το σταθμό. Σφυρίζει επίμονα και σου ψιθυρίζει στο αυτί ένα πράγμα. Μόνο μια ερώτηση. «Τελικά άξιζε ρε γαμώτο;».
Οι περισσότεροι θα σου απαντήσουν κατηγορηματικά όχι. Δε θα το σκεφτούν δεύτερη φορά. Δεν τους νοιάζει η διαδρομή, αλλά μόνο ο τελικός προορισμός. Είναι οι λεγόμενοι φωτεινοί παντογνώστες ή διαφορετικά κριτές αυτού του κόσμου. Στην έχουν μόνιμα στημένη. Σε περιμένουν στη γωνία για να σου κουνήσουν το δάχτυλο επικριτικά στην πρώτη σου απογοήτευση ή αποτυχία. Τη στιγμή που προσπαθείς να σταθείς στα πόδια σου, αυτοί ύπουλα θα φροντίσουν να σωριαστείς κάτω. Το εγώ τους γίνεται λίγο πιο μεγάλο κάθε φορά που λένε «Στα έλεγα εγώ».
Όμως, ποιοι είναι αυτοί που έχουν λόγο στις δικές σου επιθυμίες; Ποιοι είναι αυτοί που μπορούν να σου πουν αν κάτι στο οποίο επένδυσες τελικά άξιζε; Ο μόνος που μπορεί να σου δώσει αυτή την απάντηση είναι ο ίδιος σου ο εαυτός. Για την ακρίβεια θα σου κάνει μονάχα μια ερώτηση. «Το ήθελες πολύ;».
Εκεί κρύβεται όλη η ουσία. Η πραγματική αξία ενός πράγματος εξαρτάται από το βαθμό της επιθυμίας σου. Της δικιάς σου, όχι των άλλων. Κάτι το οποίο για εσένα αποτελεί προτεραιότητα, μπορεί για τους άλλους να είναι παντελώς αδιάφορο. Ίσως κανένας να μην μπορεί να κατανοήσει το λόγο για τον οποίο εσύ επιθυμείς διακαώς κάτι.
Όμως, τι σημασία έχει; Αν όλοι μας είχαμε τις ίδιες επιθυμίες αυτός ο κόσμος θα ήταν ανυπόφορα βαρετός. Οι στόχοι είναι αυτοί που καθορίζουν τη ζωή του καθενός.
Δική σου η καρδιά, δικό σου και το μαχαίρι. Αν θες μπορείς να την κάνεις χίλια κομμάτια και να τη μοιράσεις δεξιά κι αριστερά. Αν γουστάρεις, μπορείς να πετάξεις μερικά και στο καλάθι των αχρήστων. Δική σου η ζωή, δικές σου κι οι επιθυμίες. Το ήθελες. Το έκανες. Τέλος. Με μια προϋπόθεση. Να είσαι σε θέση να υποστείς τις συνέπειες.
Γιατί κάποιες επιθυμίες σου θα αποδειχθούν κατώτερες των προσδοκιών σου. Ανούσια. Δίχως λόγο κι αιτία. Άλλα θα τα πληρώσεις ακριβά. Με κλάματα, λυγμούς και σπαραγμούς. Αρχικά θα νομίζεις ότι έκανες λάθος που στοιχημάτισες σ’ αυτά, όμως πίστεψε με πέφτεις έξω.
Πώς θα πεις ότι έχεις ζήσει αν δεν πονέσεις; Αν δε δεθείς και δοθείς στους άλλους; Αν δεν πληγωθείς; Αν δεν πέσεις στα πατώματα για έναν πούστη έρωτα; Θέλω δε σημαίνει απαραίτητα και μπορώ.
Όμως, να θυμάσαι, οι απραγματοποίητες επιθυμίες σου αποτελούν τα μεγαλύτερα μαθήματα ζωής. Ίσως έχουν περισσότερη αξία και από τις σημαντικότερες επιτυχίες σου. Γιατί το ανεκπλήρωτο σε πεισμώνει. Σε κάνει να προσπαθείς. Και σίγουρα η ζωή θέλει πείσμα και θράσος.
Μη φοβάσαι να επιθυμείς, λοιπόν. Ζω σημαίνει θέλω. Και το θέλω δεν έχει όρια. Πολέμα για ό,τι γουστάρεις. Ό,τι αξίζει, πονάει κι είναι δύσκολο. Είτε τα καταφέρεις είτε όχι, ένα είναι σίγουρο. Από αυτήν τη μάχη κάτι κέρδισες.
Κι αν κάποιος σε ρωτήσει αν τελικά άξιζε τον κόπο, πες του μόνο μια φράση.
«Εγώ πάντως το ήθελα πολύ».
Επιμέλεια Κειμένου Χάρη Παυλίδη: Σοφία Καλπαζίδου
Συντάκτης: Χάρης Παυλίδης
