Εσένα σε φοβίζει η μοναξιά; Σε τρομοκρατεί; Τρέμεις μόνο και στο άκουσμά της; Άσε, νομίζω ξέρω την απάντηση. Οι περισσότεροι άνθρωποι σιχαίνονται τη μοναξιά. Την αποφεύγουν όπως ο διάολος το λιβάνι. Κάνουν τα πάντα για να την απομακρύνουν και στο βωμό αυτού θυσιάζουν μέχρι και τις προσδοκίες, τις επιθυμίες και τα όνειρά τους. Βάζουν στην άκρη τα δικά τους θέλω ώστε να μη μείνουν μόνοι. Συμβιβάζονται με κάτι λιγότερο απ’ αυτό που είχαν φανταστεί κι ας μην τους ικανοποιεί πλήρως. Αρκούνται σε υποκατάστατα αφού το τίποτα τους τρομάζει.
Όμως, στη ζωή το λίγο και το σχεδόν δε φέρνουν την ευτυχία. Δύο μισά συναισθήματα ποτέ δεν κάνουν ένα ολόκληρο.
Ωστόσο, υπάρχουν στιγμές, οι λεγόμενες δύσκολες, που η μοναξιά αποτελεί τη μοναδική διέξοδο. Μπροστά στις επιλογές που σου δίνονται το μοναχικό μονοπάτι σου φαίνεται το λιγότερο επίπονο κι ίσως το συντομότερο για να βγεις επιτέλους στο ξέφωτο. Είναι η εξαίρεση που επιβεβαιώνει τον κανόνα.
Αλλά αλήθεια ποιος ορίζει τι είναι δύσκολο και τι εύκολο; Υπάρχει ένα ενιαίο σύστημα μέτρησης για μια τόσο υποκειμενική έννοια όπως η δυσκολία; Υποθέτω πως όχι.
Όμως, υπάρχουν καταστάσεις που είναι αντικειμενικά ψυχοφθόρες. Αδυνατείς να τις διαχειριστείς, όχι επειδή δε θέλεις, αλλά δεν μπορείς. Δεν περνάει από το χέρι σου. Όσο και να προσπαθήσεις είναι πάνω από τις δυνάμεις σου.
Και σίγουρα ξέρεις ότι σε αυτές τις καταστάσεις οι περισσότεροι φεύγουν από κοντά σου. Οι καλύτεροί σου φίλοι, οι κοντινότεροι συγγενείς σου, οι δικοί σου άνθρωποι μετατρέπονται σε απλούς γνωστούς. Βλέπεις είναι πανεύκολο γι’ αυτούς να αποποιηθούν τον τίτλο για τον οποίο μέχρι πρότινος περηφανευόντουσαν και κορδωνόντουσαν μπροστά στους άλλους. Φοράνε με εξαιρετική μαεστρία την κοινή φορεσιά του γνωστού. Η απομάκρυνσή τους αθόρυβη κι αριστοτεχνική, σχεδόν ύπουλη θα τη χαρακτήριζα. Η δικαιολογία; Κοινότυπη και χιλιοειπωμένη. Ένα γελοίο «χαθήκαμε» ή ένα ειρωνικό «δεν είχα χρόνο» είναι αρκετά.
Ενώ εσύ κραύγαζες και κουνούσες τα χέρια σου για βοήθεια, αυτοί νόμιζαν ότι τους χαιρέταγες. Ξέχασαν τι τους είχες προσφέρει. Φοβήθηκαν το δύσκολο και τράπηκαν σε φυγή. Ως ένα βαθμό τους δικαιολογώ, αλλά θα προτιμούσα να είναι ντόμπροι. Το ξεκάθαρο πονάει λιγότερο από το ψεύτικο.
Για να μην είμαι άδικος και τους βάζω όλους στο ίδιο τσουβάλι υπάρχουν κι άτομα που έχουν όλη την καλή διάθεση να σου σταθούν και να σε βοηθήσουν. Είναι τα φωτεινά σημεία στον ορίζοντα. Πιστεύω ότι γνωρίζεις ή καλύτερα στοιχηματίζεις ποια είναι αυτά ακόμη κι αν δεν έχεις χρειαστεί ποτέ τη βοήθειά τους. Ποντάρεις κι ελπίζεις τα προγνωστικά σου να βγουν αληθινά. Τζογάρεις κι οπού σε βγάλει.
Όμως, ακόμη κι αυτά είτε εκούσια είτε ακούσια τα διώχνεις από κοντά σου. Φοβάσαι να δείξεις τις αδυναμίες σου γιατί παλαιότερα έγιναν όπλα στα χέρια άλλων. Ντρέπεσαι να ζητήσεις τη βοήθεια τους. Νιώθεις ότι επαιτείς. Πιστεύεις ότι κανένας δεν μπορεί να σε καταλάβει πλήρως και να κατανοήσει το πρόβλημά σου.
Έτσι απομακρύνεσαι κι από αυτούς που συνειδητά επέλεξαν να βρίσκονται δίπλα σου. Αλλά με μια διαφορά. Τώρα φεύγεις εσύ, όχι αυτοί.
Προτιμάς την απομόνωση. Δε θέλεις να σε δουν να σέρνεσαι στο πάτωμα, να κλαις και να αναζητάς απεγνωσμένα τη λύτρωση. Θεωρείς ότι δεν μπορούν να συνειδητοποιήσουν τη σοβαρότητα της κατάστασης. Τα λόγια τους σου φαίνονται φτωχά κι οι πράξεις τους μηδαμινές.
Κλείνεσαι στον εαυτό σου. Ακόμη κι αυτόν τον ανέχεσαι με δυσκολία αλλά δεν έχεις άλλη επιλογή. Πιστεύεις ότι είναι ο μόνος που θα σε βοηθήσει χωρίς ανταλλάγματα. Τον εμπιστεύεσαι πλήρως κι ανοίγεις όλα σου τα χαρτιά. Του δείχνεις τα τρωτά σου σημεία επειδή ξέρεις ότι αποκλείεται να τα εκμεταλλευτεί. Δεν μπλοφάρεις. Δεν έχεις εναλλακτικό σχέδιο αφού δεν πρόκειται να σε προδώσει. Ξέρεις ότι στα δύσκολα είσαστε εσύ κι αυτός, αυτός κι εσύ. Μόνιμοι συνοδοιπόροι. Ένα σαν μια ενωμένη γροθιά. Μαζί μπορείτε να ξεπεράσετε σχεδόν τα πάντα.
Όμως, πρόσεξε τι είπα. Σχεδόν. Τα λίγα που παραλείπω είναι αυτά στα οποία η βοήθεια τρίτων κρίνεται απαραίτητη. Δεν έχει θέλω ή δε θέλω. Απλώς πρέπει να παραδεχτείς ότι ορισμένες καταστάσεις είναι πάνω από εσένα και να πιάσεις το χέρι που σου προσφέρουν για να σταθείς στα πόδια σου. Δεν ήσουν κι ούτε πρόκειται να γίνεις Θεός.
Σίγουρα όπως λέει κι ο σοφός λαός μας «έξω από το χορό πολλά τραγούδια λες», αλλά υπάρχουν περιπτώσεις στις οποίες πρέπει να επιτρέψεις και στους άλλους να χορέψουν μαζί σου. Να σου δείξουν τα βήματα. Ίσως τους αφήσεις να σύρουν και το χορό για λίγο, τότε που εσύ θα έχεις κουραστεί.
Γιατί να θυμάσαι οι ωραιότεροι χοροί είναι οι ομαδικοί. Και το ζεμπέκικο περήφανος χορός είναι, αλλά σε εξαντλεί γρήγορα σωματικά και συναισθηματικά.
Τελικά, η ζωή είναι στιγμές. Άλλοτε ευχάριστες κι άλλοτε δυσάρεστες. Κι αν στις δεύτερες μείνουν κοντά σου κάποια άτομα πρέπει να ευγνωμονείς την τύχη σου. Οι περισσότεροι θα λακίσουν. Θα εξαφανιστούν με την πρώτη ευκαιρία δίχως λόγο κι αιτία.
Μην το βάλεις κάτω. Μην απογοητευτείς. Δες το σαν μια ευκαιρία να αποδείξεις την αξία σου. Σαν μια νέα πρόκληση. Μην το φοβάσαι το δύσκολο. Εύκολα επιβιώνεις, αλλά δύσκολα ξεχωρίζεις.
Συντάκτης: Χάρης Παυλίδης
