Πλέον κάθε άνθρωπος που «σέβεται» τον εαυτό του έχει ένα προφίλ στο Facebook, ένα στο Twitter και φυσικά στο Skype. Μερικοί φτάνουν στο σημείο να μπερδεύουν τους κωδικούς ανάμεσα στους διαφορετικούς λογαριασμούς.
Ο κύριος λόγος της ύπαρξής τους σύμφωνα με την πλειοψηφία των χρηστών είναι η επικοινωνία. Αμέτρητες ώρες chat. Κείμενα εντυπωσιασμού, συμπαράστασης και κυρίως ερωτικών εξομολογήσεων. Μηνύματα γεμάτα καρδούλες και φιλάκια. Λόγια μεγάλα, αλλά ίσως ψεύτικα.
Κι από κοντά; Από κοντά σιωπή. Από εκεί που η γλώσσα πήγαινε ροδάνι τώρα έγινε άλυτος κόμπος. Δύο-τρεις κουβέντες κι αυτές με το ζόρι. Με το τσιγκέλι ρε παιδί μου.
Όμως, αλήθεια γιατί από το chat οι άνθρωποι μιλάνε σαν να έφαγαν γλιστρίδα, ενώ από κοντά είναι λες κι έχουν πιει το αμίλητο νερό;
Η κύρια αιτία είναι ο φόβος. Μάλιστα ο φόβος. Πλέον οι άνθρωποι έχουν φτάσει στο σημείο να φοβούνται να εκφράσουν τα συναισθήματά τους. Να πουν κατάμουτρα τα παράπονά τους. Να ξεστομίσουν λέξεις όπως «συγγνώμη», «ευχαριστώ» ή «σ’ αγαπώ». Φυσικά οι παγωμένες λέξεις δίχως ίχνος συναισθήματος είναι ασφαλέστερη επιλογή. Τα τυπικά λόγια πληγώνουν. Τους άλλους. Ποτέ αυτούς που τα λένε.
Έτσι προτιμούν να κρύβονται πίσω από μια οθόνη. Κύριο μέσο έκφρασης τους είναι ένα πληκτρολόγιο κι όχι το στόμα τους.
Βέβαια, άλλο να κοιτάς μια ανέκφραστη, ακούνητη κι αμίλητη οθόνη κι άλλο δυο μάτια που είναι στραμμένα πάνω σου και παρακολουθούν κάθε κίνηση των χειλιών σου και κάθε αντίδραση των μυών του προσώπου σου.
Τα μάτια είναι ένα πυροβόλο συναισθημάτων. Οπλίζουν και μ’ ένα μόνο βλέμμα πυροβολούν. Είναι ο καθρέφτης κι η είσοδος της ψυχής του κάθε ανθρώπου. Όμως, συγχρόνως είναι τόσο διαπεραστικά. Δεν μπορείς να τους κρυφτείς με ευκολία. Σε προδίδουν, αλλά και σου φανερώνουν πράγματα. Σίγουρα έχεις προσέξει κι εσύ ανθρώπους που αποφεύγουν σε μόνιμη βάση να σε κοιτούν στα μάτια. Είτε από φόβο, είτε από ντροπή. Άλλοι είναι ένοχοι κι άλλοι εσωστρεφείς. Προσοχή, γιατί πολλές φορές οι πρώτοι προσπαθούν να κερδίσουν ύπουλα τον τίτλο των δεύτερων.
Όμως, η διαδικτυακή επικοινωνία έχει επικρατήσει έναντι του κλασικού, παλιού κι αγαπημένου face to face και λόγω της γενικότερης φυγοπονίας που επικρατεί στη σημερινή κοινωνία. Τα άτομα πλέον επιθυμούν να επιτύχουν τους στόχους τους δίχως να κοπιάσουν, αν αυτό είναι δυνατόν. Κι αφού το διαδίκτυο τους δίνει αυτή τη δυνατότητα θέλουν να απαντούν στους άλλους όταν κι όπως τους βολεύει. Με την ησυχία τους. Σίγουρα έχουν ρίξει πολλές κατάρες στο messenger που πλέον φανερώνει πότε διαβάστηκε το μήνυμα.
Και φυσικά η απευθείας κουβέντα δεν τους δίνει την άνεση του χρόνου να σκεφτούν τις απαντήσεις τους. Να βουτήξουν τη γλώσσα στο μυαλό τους πριν μιλήσουν. Πρέπει να είναι σε εγρήγορση. Με μάτια ανοιχτά σαν της κουκουβάγιας κι αυτιά ραντάρ. Σε ετοιμότητα να παρατηρούν κάθε αντίδραση της απέναντι πλευράς και να ακούν μέχρι και τον ήχο της αναπνοής ανάμεσα στους ακατάπαυστους μονόλογους.
Ωστόσο, αυτό τους κουράζει. Το θεωρούν ανούσιο, δίχως κανένα νόημα. Έχουν μάθει να πατούν κουμπιά και να ακούν τον ήχο των ειδοποιήσεων. Όχι των ανθρώπινων φωνών.
Έτσι προτιμούν την εύκολη λύση του chat. Δεν πρόκειται να ιδρώσουν για να απαντήσουν. Να αγχωθούν στη θέα δυο ματιών που περιμένουν εναγωνίως εξηγήσεις κι απαντήσεις. Λένε πολλά, αλλά από μακριά.
Εγώ πάλι νομίζω είναι καλύτερο να λες τα μισά κι από κοντά. Μπορεί να είναι λιγότερα, αλλά πιο αληθινά. Και τίποτα σημαντικότερο από την ειλικρίνεια.
Επιμέλεια Κειμένου Χάρη Παυλίδη: Σοφία Καλπαζίδου
Συντάκτης: Χάρης Παυλίδης
