Μήπως είσαι κι εσύ το τελευταίο παιδί της οικογένειας; Η πιο κοντινή γέννηση που έχεις ζήσει είναι από κάποιο ξαδερφάκι ή ανιψάκι σου; Δεν έχεις ιδέα από μπιμπερό και σαλιάρες; Αν ναι, τότε πρέπει σίγουρα να διαβάσεις αυτό το άρθρο. Αν πάλι όχι, διάβασέ το για να καταλάβεις τι περνάμε εμείς τα μικρότερα αδέλφια.
Μεγάλες συζητήσεις και πολλές αναλύσεις έχουν γίνει για τα μεσαία παιδιά. Τα λεγόμενα παιδιά σάντουιτς, τα οποία σύμφωνα με τους περισσότερους είναι τα πιο αδικημένα. Άλλες τόσες έχουν γίνει γι’ αυτά τα οποία έκαναν πρεμιέρα στην οικογένεια. Άνοιξαν το χορό των γεννήσεων κι από τότε φέρουν το τιμητικό τίτλο του πρωτότοκου.
Όμως, κανείς δε μιλάει για τα μικρότερα. Αυτά τα οποία έκλεισαν το χορό. Ύστερα απ’ αυτά ο πελαργός βγήκε στη σύνταξη. Ήταν το τελευταίο δέμα που παρέδωσε στην οικογένεια κι ύστερα εξαφανίστηκε για πάντα. Λοιπόν, γι’ αυτά θα μιλήσω εγώ σήμερα. Θα προσπαθήσω να εκφράσω τα παράπονα όλων των στερνοπουλιών. Και πιστέψτε με, δεν είναι λίγα.
Τα μικρότερα παιδιά από τη στιγμή που θα γεννηθούν φέρουν τον τίτλο του κακομαθημένου. Του χαϊδεμένου που κανείς δεν του χαλάει χατίρι. Όλη η οικογένεια, σύμφωνα με τις φήμες, χορεύει στο ρυθμό της δικής τους μουσικής.
Σίγουρα κάποιες φορές συμβαίνει κι αυτό, αλλά δεν είναι ο κανόνας. Είναι η εξαίρεση. Καιρός να καταργηθεί ο μύθος, σύμφωνα με τον οποίο περνούν ζωή και κότα. Έχουν κι αυτά τα προβλήματά τους. Σοβαρά και μη.
Αν είσαι το τελευταίο παιδί της οικογένειας, δε θέλω να σε απογοητεύσω, αλλά θα είσαι πάντα το μικρό. Ακόμη κι αν είσαι δύο μέτρα μαντράχαλος ή μια κοπελάρα μέχρι το ταβάνι ποτέ δε θα σε φωνάξουν με το όνομά σου. Για τους δικούς σου ήσουν, είσαι και θα είσαι το μικρό τους. Όσο κι αν χτυπιέσαι, αυτό δεν αλλάζει. Ξέρω ότι κοκκινίζεις από την ντροπή σου και βγάζεις καπνούς από τα αυτιά, όταν σε φωνάζουν έτσι μπροστά σε άλλους, αλλά καλύτερα να το αποδεχτείς.
Όπως, πρέπει να συμβιβαστείς και με το γεγονός ότι στα οικογενειακά τραπέζια πάντα θα είσαι ο τελευταίος που θα κάθεται σε όποια καρέκλα περισσέψει. Κι αυτή είναι η καλύτερη περίπτωση. Γιατί συνήθως θα τη βγάζεις σ’ ένα σκαμπό, σαν το παιδικό σου καρεκλάκι, που μπαίνει σφήνα ανάμεσα στ’ άλλα καθίσματα. Όμως, έτσι είναι η ζωή. Οι μεγαλύτεροι προηγούνται.
Και για να μπαίνουμε στο κλίμα των ημερών, μάντεψε σε ποιον ανήκει πάντα το τελευταίο κομμάτι της βασιλόπιτας. Σωστή απάντηση. Σ’ εσένα. Ελάχιστες φορές έχεις την τύχη να κάνεις χίλια ψίχουλα το κομμάτι σου, ψάχνοντας αγωνιωδώς για το φλουρί. Τις περισσότερες φορές το έχει βρει κάποιος πριν από εσένα κι εσύ απλώς περιμένεις με μισόκλειστα βλέφαρα το μερίδιό σου.
Ωστόσο, ξέχασα να πω ότι μπορεί συνήθως να μη σε θυμούνται με το όνομά σου, αλλά είναι το πρώτο που θα φωνάξουν για οποιαδήποτε αγγαρεία. Έχεις τη μικρότερη ηλικία κι αυτό σε τοποθετεί αυτομάτως στην κορυφή της λίστας των αναγκαστικών και υποχρεωτικών εργασιών. Βλέπεις, σ’ αυτή την περίπτωση προηγούνται οι μικρότεροι.
Όμως, πέρα απ’ όλα αυτά τα αληθινά, αλλά όχι ιδιαίτερα σημαντικά γεγονότα, όπως ποιος θα καθίσει μπροστά στο αυτοκίνητο ή ποιος θα κοιμηθεί στο πάνω κρεβάτι από τις κουκέτες, για τα οποία όλοι έχουμε ρίξει ομηρικούς καυγάδες με τα αδέλφια μας, τα μικρότερα παιδιά αντιμετωπίζουν ένα σοβαρό πρόβλημα.
Έχουν μονίμως την ανασφάλεια αν είναι εξίσου καλά όσο τα μεγαλύτερα. Με άλλα λόγια ζουν στη σκιά των μεγαλύτερων αδελφών τους. Είναι ένα μόνιμο μέτρο σύγκρισης γι’ αυτά, ακόμη κι αν οι γονείς τα κάνουν όλα σωστά. Προσπαθούν μονίμως να τα ξεπεράσουν χωρίς ποτέ να τα αντιγράψουν. Πάντα θέλουν να χαράξουν το δικό τους μονοπάτι. Να ξεχωρίσουν και να τραβήξουν τα βλέμματα πάνω τους. Γνωρίζουν ότι ποτέ δε θα είναι δικά τους τα πρωτοτόκια, αλλά προσπαθούν να τα κερδίσουν με την πρωτοτυπία τους.
Όμως, αυτός είναι ένας αγώνας δίχως καμιά ουσία. Κάθε άτομο, μικρότερο ή μεγαλύτερο, είναι μοναδικό. Δεν τίθεται καν θέμα σύγκρισης.
Γι’ αυτό αν είσαι κι εσύ, όπως κι εγώ, το στερνοπούλι της οικογένειας το μόνο που έχεις να κάνεις είναι να το αποδεχτείς. Η ηλικία σου θα σε συντροφεύει για το υπόλοιπο της ζωής σου.
Και να σου πω κάτι μεταξύ μας;
Γουστάρω που είμαι ο μικρός της οικογένειας. Εσύ;
Επιμέλεια Κειμένου Χάρη Παυλίδη: Σοφία Καλπαζίδου
Συντάκτης: Χάρης Παυλίδης
