Όταν σπάσει το γυαλί δεν ξανακολλάει. Διαδικασία μονόδρομη και μη αντιστρεπτή. Όσο εκκωφαντική και θορυβώδης είναι η διάλυσή του, τόσο ήσυχη και βιαστική είναι η συγκέντρωση και η εξαφάνιση των αιχμηρών κι επικίνδυνων κομματιών του.
Βέβαια, την πορεία του γυαλιού ακολουθούν και οι ανθρώπινες σχέσεις. Παρόλο που είναι απίστευτα περίπλοκες, ένα είναι σίγουρο. Όταν ραγίσουν, δεν ξανακολλάνε κι αν τελικά αυτό γίνει, τα κομμάτια επανενώνονται τελείως διαφορετικά, δημιουργώντας κοφτερές αιχμές. Τίποτα δεν είναι ίδιο όπως πριν.
Φυσικό θα μου πεις. Όταν ένα άτομο το οποίο το εμπιστεύτηκες, το έβαλες στη ζωή σου και του ξεγυμνώθηκες ψυχικά σε απογοητεύει ή ακόμα χειρότερα σε προδίδει, είναι δύσκολο έως ακατόρθωτο να το δεις ξανά ως άνθρωπό σου ή φίλο σου. Το πρόσωπό του σου μοιάζει ξένο κι άγνωστο σαν ανεξερεύνητο νησί. Παρόλο που το άγνωστο σε εξιτάρει, αυτή τη φορά σε φοβίζει. Τα μονοπάτια και οι δρόμοι που είχες χαράξει διαλύθηκαν τη στιγμή που εμφανίστηκε η πρώτη ρωγμή.
Αρνείσαι να ξαναφήσεις την καρδιά σου στα χέρια αυτού που την άφησε να πέσει και να γκρεμοτσακιστεί μόνο και μόνο για να χαιρετήσει έναν περαστικό ανθρωπάκο της ζωής του. Εσύ του έδωσες ό,τι πολυτιμότερο είχες, την αγάπη σου, την εμπιστοσύνη σου, τη φιλία σου, τον έρωτά σου κι αυτός απάντησε μ’ ένα ξερό και ίσως αστείο «ευχαριστώ για την προσφορά σας».
Σίγουρα όλοι μας έχουμε συναντήσει και υποδεχτεί με τιμές ηρώων στη ζωή μας τέτοιους κλέφτες ζωής και συναισθημάτων. Η είσοδός τους θορυβώδης, σαν τον κρότο του κεραυνού που προσκρούει στη Γη ενώ συγχρόνως καλύπτουν την ψυχική τους γύμνια φορώντας προσωπεία φίλων ή ερωτικών συντρόφων. Η αποχώρησή τους αθόρυβη και φευγαλέα σαν καλοκαιρινή μπόρα. Προσπαθούν κατά την έξοδό τους να τηρήσουν σιγή ιχθύος και να αποσπάσουν το μέγιστο δυνατό.
Έτσι μπαινοβγαίνουν στις ζωές ανθρώπων και τις ισοπεδώνουν ρουφώντας στιγμές και συναισθήματα και αδιαφορώντας για οτιδήποτε άλλο, πέρα από την επίτευξη του προσωπικού τους στόχου. Θα τολμούσα να τους παρομοιάσω με ένα μη ανιχνεύσιμο δηλητήριο, αφού σου προσφέρουν έναν αργό, αλλά σταθερό, ψυχικό θάνατο δίχως να το συνειδητοποιείς. Στο πέρασμά τους αφήνουν πίσω λεηλατημένες ψυχές, γαμημένες λογικές κι αποχωρούν παίρνοντας ως λάφυρο τ’ ανεκτίμητα συναισθήματά σου.
Ακόμα και στην περίπτωση που έχεις το κουράγιο και τα ψυχικά αποθέματα να ενώσεις όσα κομμάτια μπόρεσες να συλλέξεις ύστερα από αυτήν την απότομη και βίαιη καταστροφή, τίποτα δε θα θυμίζει το πριν.
Τα κομμάτια θα μπορέσουν να κολληθούν, αλλά με τελείως διαφορετικό τρόπο. Θα ενωθούν αφήνοντας κενά μεταξύ τους, άλλοτε τεράστια κι άλλοτε μικρά σαν χαραμάδες. Δε θα πάψουν να υπάρχουν όμως και να σου υπενθυμίζουν τα κενά εμπιστοσύνης και τα κενά αέρος αυτής της ανθρώπινης σχέσης. Θα ενωθούν σχηματίζοντας κοφτερές αιχμές που θα συνεχίζουν να σου θυμίζουν τον πόνο που πήρες.
Είναι σαν να τρως ένα κακομαγειρεμένο φαγητό. Όπως τότε, στα φοιτητικά σου χρόνια που ξεκινούσες να δημιουργήσεις κάτι γκουρμέ και κατέληγες με μισοκαμμένες τηγανητές πατάτες. Όμως μπροστά στον κίνδυνο να μείνεις νηστικός δεν έχεις άλλη επιλογή. Οι μπουκιές κατεβαίνουν αργά και βασανιστικά, ενώ σφίγγεις τα δόντια σου και προσπαθείς να κρύψεις τη δυσαρέσκεια σου από το σερβιτόρο που δεν είναι άλλος από το δεύτερο εμπλεκόμενο σ’ αυτή τη σχέση.
Το μικρόβιο της εκδίκησης έχει φωλιάσει στο μυαλό σου από τη στιγμή που ακούστηκε το χαρακτηριστικό «κρακ» μέσα σου. Αλληλεγγύη και ανιδιοτέλεια είναι τελείως ουτοπικά. Θέλεις να πληρώσεις τον άλλον με το ίδιο νόμισμα, όσο κι αν δεν το παραδέχεσαι, κι αυτό είναι το χειρότερο. Παρόλο που μπήκες σ’ αυτήν την παράσταση χωρίς τη θέλησή σου, δεν παρέμεινες ένας απλός θεατής ή κομπάρσος, αλλά έγινες ένας εκ των δύο πρωταγωνιστών και είσαι αναγκασμένος να παίξεις το ρόλο σου όσο καλύτερα μπορείς.
Τελικά σίγουρα έχουν δίκιο αυτοί που λένε ότι το γυαλί δεν ξανακολλάει ή ακόμη κι αν αυτό γίνει, αφήνει πίσω του πολλές παράπλευρες απώλειες. To μόνο σίγουρο είναι πως για να έσπασε το γυαλί δεν ήταν ανθεκτικό και ήταν γεμάτο τρωτά σημεία.
Μαγκιά δεν είναι να ξανακολλήσεις το γυαλί, εξάλλου αυτό είναι αδύνατο. Νόμοι της φυσικής βλέπεις, μάγκα μου.
Η μαγκιά είναι να δημιουργήσεις ένα νέο πιο γερό και αληθινό. Είτε με διαφορετικό, είτε με τον ίδιο συνεργάτη.
Γιατί μπορεί το γυαλί να μην ξανακολλάει, αλλά σίγουρα μπορεί να δημιουργηθεί εκ νέου.
Συντάκτης: Χάρης Παυλίδης
