Ένα από τα άλυτα θέματα της ανθρωπότητας ανέκαθεν ήταν ο διχασμός. Ένα κοινωνικό φαινόμενο όπου έχει ως κύρια βάση την επικράτηση των απόψεων, έφερε καταστροφές στην πάροδο του χρόνου και τα τελευταία χρόνια έχει γίνει το νέο trend.
Οι περισσότεροι άνθρωποι έχουν την ανάγκη να επιλέγουν πλευρές και να ομαδοποιούνται. Αυτό τους δίνει την ψευδαίσθηση της ανωτερότητας αλλά και της λογικής, που προκύπτει μέσα από την αλληλοϋποστήριξη ανθρώπων με κοινά πιστεύω. Ταυτόχρονα όμως τους καθιστά απόμακρους και άλογους προς τους ανθρώπους της αντίπερα όχθης. Αυτό γίνεται λόγω ενός πέπλου πόλωσης που απλώνεται πάνω από τα κεφάλια τους και φράζει την ανοιχτή σκέψη τους για τα πιστεύω των άλλων.
Εν έτει 2021, δεν υπάρχει σχεδόν τίποτα πέρα από έναν απέραντο διαμοιρασμό σε δύο, ή παραπάνω, πλευρές. Από θέματα καθημερινότητας έως πολιτικής και επιστήμης. Αυτό συμβαίνει επειδή ο κόσμος έχει γράψει στο υποσυνείδητό του ότι μέσω τέτοιων διαδικασιών θα καταφέρει να κάνει τη γνώμη του την επικρατέστερη, με αποτέλεσμα να καλύψει τις αντίθετες γνώμες ή απόψεις. Αυτός είναι κι ο λόγος που σταμάτησαν να συνδιαλέγονται ώστε να βρουν μία μέση λύση, αφού πλέον αυτή τους φαντάζει απλώς σαν συμβιβασμός και μετριότητα. Αυτό με τη σειρά του, οδηγεί στο να μπλοκάρουν την εμβάθυνση, επικεντρώνοντας τους εαυτούς τους σε μερικά πράγματα και όχι στην πραγματική ουσία.
Ένα απλό παράδειγμα, όσο ανούσιο και να ακούγεται είναι αυτό μεταξύ Αθήνας και Θεσσαλονίκης για το κασέρι ή αντίστοιχα το τυρί. Από το να υπάρχει αυτός ο, τόσο έντονος, διχασμός δε θα ήταν προτιμότερο να συμφωνούσαμε πως μιλάμε για το ίδιο τυροκομικό προϊόν και να αφήναμε τις ονομασίες της κάθε περιοχής παραδίπλα; Ξέρω, ακούγεται αστείο, αλλά είναι κι αυτό είναι μια μορφή διχασμού και κυρίως είναι ένα ξεκάθαρο δείγμα του πόσο αποφασισμένοι είμαστε να στηρίζουμε κάτι, ακόμη κι αν ξέρουμε πως δεν υπάρχει ουσιαστικός λόγος. Μας δείχνει ακόμα και αυτό το παράδειγμα ότι δεν επικεντρωνόμαστε στο δάσος αλλά στον θάμνο στην είσοδό του, με αποτέλεσμα την πόλωση των απόψεων και την απροθυμία για την εύρεση μιας απλής λύσης.
Μεγάλο ρόλο, παίζει η μη δεκτικότητα κάποιου να κατανοήσει ότι υπάρχουν λύσεις πέρα από τις στενές εκδοχές της που ο ίδιος διδάχτηκε ή επέλεξε. Καμιά φορά χρειάζεται όμως κι αυτό, ώστε να κρατάει την ισορροπία. Γιατί αν είμαστε ειλικρινείς, αν συμφωνούσαμε σε όλα ή βρίσκαμε λύση στα πάντα γρήγορα, κάποια στιγμή θα βαριόμασταν. Εκεί έρχονται βέβαια να μας καλύψουν οι γνωστοί και ως ισαποστάκηδες, οι λεγόμενοι φιλόσοφοι του καναπέ, ή ακόμα καλύτερα, οι διπλωμάτες που ξέχασαν τι είναι διπλωματία. Εκείνοι που δεν επιλέγουν ποτέ να ταχθούν σε κάποια πλευρά, δε θέλουν να βρεθούν σε θέση που θα τους ξεχωρίζεις εύκολα, προτιμούν ένα ύφος χιλίων καρδιναλίων τη στιγμή που σου εξηγούν την ουδέτερη άποψή τους.
Οι ισαποστάκηδες εμφανίστηκαν ξαφνικά, γιατί αυτοί που ήταν στη μέση δεν μπαίνουν απαραίτητα στην κατηγορία. Εμφανίστηκαν όταν ξεκίνησε να φαίνεται ότι η κατάσταση αυτή ρίχνει το επίπεδο νόησης. Λόγω της ανασφάλειας, προτίμησαν να αυτοπροβληθούν και θεώρησαν προτιμότερο να το κάνουν έτσι, αντί να το πετύχουν συμμετέχοντας ενεργά στη δημιουργία λύσεων. Ο διχασμός πολλές φορές ευνοεί αρνητικά αισθήματα για όσους έχουμε απέναντί μας και ομαδοποιεί, σε σημείο που χάνουμε τον έλεγχο. Ας δουλέψουμε λοιπόν την αναγνώριση του φαινομένου, ώστε να μάθουμε και να μην το αφήνουμε να μας επηρεάζει.
Συντάκτης: Λεωνίδας Αρχόντης
Επιμέλεια κειμένου: Μαρία Ρουσσάκη
Επιμέλεια κειμένου: Μαρία Ρουσσάκη
