Γιατί αρνούμαστε να εστιάσουμε στην ευαίσθητη πλευρά μας;

Τα πράγματα στις μέρες μας κυλούν απροσάρμοστα κι ανήσυχα. Ζούμε σε μια κοινωνία υλιστική, συχνά ασυνείδητη, που δεν αφήνεται να βουτηχτεί στην πραγματική ουσία. Κι ας μεγαλώσανε με πρότυπα και ιδεώδη ρομαντικά, τα αλλάξαμε λίαν συντόμως και τη θέση τους πήραν τα λεφτά και η εικόνα γιατί έφερναν αποτέλεσμα.

Εμείς οι άνθρωποι, λοιπόν, μάθαμε να ζούμε σαν κακτοειδή υπό το φως της λάμπας, στη γωνία των σαλονιών. Τόσο νωθρά και σε τέτοιο σημείο, ώστε να καλύπτουμε απλώς μια γωνίτσα, να είμαστε απλώς ένα κάλυμμα χώρου κενού. Κι άλλοτε, αυτή η τόσο αδιάφορη ύπαρξή μας, γεννά μια βιαιότητα, σαν τον αγώνα της 1ης Φεβρουαρίου το 2012 στο Πορτ Σάιντ μεταξύ των Αλ Μάσρι και Αλ Αχλι. Κι ίσως αυτή η βίαιη κατάληξη, που πήρε τη μορφή συμπλοκής με την πιο ρομαντική μας πλευρά, μας οδηγεί στο ότι δεν αναρωτηθήκαμε ποτέ πώς ορίζεται η προσωπική μας ευχαρίστηση και η εσωτερική μας γαλήνη.

Γιατί τυφλωθήκαμε με όλα και δεν την αναζητήσαμε. Γιατί ξεγελάσαμε τον εαυτό μας πιστεύοντας ότι το να είσαι άδειος συναισθηματικά αλλά γεμάτος χρήματα και ζώντας μια άνετη ζωή, είναι ο πραγματικός στόχος. Ίσως γιατί αυτό να μας περάστηκε ως κατάλοιπο, από τους ανθρώπους που έμαθαν, πριν από εμάς, να ζουν σε μια διαρκή έλλειψη. Κι είναι πολλές οι φορές που έχουμε νιώσει ότι έχουμε τα πάντα αλλά κάτι μας λείπει, απροσδιόριστο.

Αυτό το «κάτι» που μας τυραννάει τη ζωή, αυτό που κάποιοι πέθαναν για χάρη του και δεν έμαθαν ποτέ, είναι αυτό που κρύβεται πίσω από απλά πράγματα. Δε διανοείσαι τη λιτή του μορφή. Πώς μπορεί να μοιάζει άλλωστε ένα απλό συναίσθημα ή ακόμα και μια ταπεινή αγκαλιά; Δε σκεφτήκαμε ποτέ ότι μπορεί να είμαστε χαρούμενοι με δύο χέρια να αγκαλιάζουν, δυο πόδια να τρέχουν, ένα βλέμμα που θα μπορεί να ατενίζει αντί να ψάχνει διαρκώς.

Ας δοκιμάσουμε λοιπόν την επόμενη φορά που θα γυρίσουμε σπίτι να χαρίσουμε αυτή τη ρομαντική μας πλευρά στη μητέρα μας, στον πατέρα μας ή στο ταίρι μας. Ακόμα και σε έναν φίλο που ίσως θεωρήσαμε πως οι συναισθηματισμοί μαζί του περιττεύουν. Είναι αυτή η μικρή ώθηση, ή αν το πούμε  διαφορετικά, η μυστική και κρυφή δύναμη που φέρνει το ένα πόδι μπροστά από το άλλο και κατεβάζει το αίμα στα δάχτυλα. Μερικές φορές, φαντάζει δύσκολο κι ακατόρθωτο, όμως αυτό είναι στο μυαλό, είναι ιδέα. Όπως όταν βλέπουμε ένα μεγάλο βουνό κι εξαντλούμαστε μόνο στην όψη. Μα ανεβαίνοντάς το τελικά, βρίσκοντας το κατάλληλο μονοπάτι, ίσως δούμε πως δεν είναι και τόσο ακατόρθωτη πράξη όσο νομίζαμε το σκαρφάλωμα.

Είναι η ώρα να φύγουμε από τα απαγορεύεται και τα πρέπει, να απομακρυνθούμε από τον αφελή υλισμό που θεωρήσαμε απαραίτητο και να εμβαθύνουμε στον ανώτερο συναισθηματικά εαυτό μας. Αρκεί να το θέλουμε πραγματικά, γιατί το κλειδί είναι η ανάγκη για κίνηση, η διαρκής τάση προς την ευαίσθητη πλευρά μας. Ας αναλογιστούμε λοιπόν τι μας μένει στη ζωή μας κι ας επιλέξουμε τον δρόμο μας. Κι όσο τον περπατάμε, ίσως μπορέσουμε να δούμε μια θέα που όμοιά της δεν είχαμε δει ποτέ και σε καμιά γωνιά σαλονιού. Γιατί, ωραίες και οι γλάστρες στη γωνία, μα η ρίζα θέλει χώμα κι έκταση να απλωθεί. Να ζήσει ελεύθερα.