Γιατί ντρεπόμαστε να μιλήσουμε σχετικά με τα γεννητικά μας όργανα;

Η σεξουαλικότητα και γενικότερα οτιδήποτε αφορά την ερωτική μας φύση, αποτελούσε -και σε έναν βαθμό ίσως ακόμη αποτελεί- μιας μορφής ταμπού. Η ανθρώπινη γλώσσα έχει συνδηλώσεις και καταδηλώσεις. Αναλόγως με το αντικείμενο της συζήτησης μπορεί κανείς άνετα να καταλάβει αν με τη λέξη «στόκος» ο συνομιλητής του εννοεί το οικοδομικό υλικό ή αυτόν που σχολιάζει ως χαζό πάνω σε μια συζήτηση. Κι έχει και τη χάρη του, εδώ που τα λέμε. Υπάρχουν ένα σωρό τρόποι να πει κανείς το α μέσω του β. Ωστόσο, πέρα από την καθημερινή κουτσομπολίστικη κι ανάλαφρη διάθεση που δίνουν αυτές οι λέξεις αντικατάστασης, ταυτόχρονα χρησιμοποιούνται και για να συγκαλύψουν ορισμένα κόμπλεξ μας.

Και πράγματι, αν το καλοσκεφτούμε, έχουμε δώσει ένα κάρο χαζά ονόματα στα γεννητικά μας όργανα. Το λιλί, το λουλούδι, το έτσι και το αλλιώς. Έχουμε ξεχάσει τις ορολογίες τους και καταλήγουμε καμιά φορά να χαχανίζουμε σαν παιδιά δημοτικού στο άκουσμα των ορίτζιναλ λέξεων. Κι αυτό γιατί μέχρι πρότινος ήταν και ψιλοαπαγορευμένες, κατά μία έννοια, συζητήσεις. Πέρα όμως από το πώς βαφτίζουμε τα γεννητικά μας όργανα στις καθημερινές μας συζητήσεις -ακόμη και στο μυαλό μας δηλαδή- φαίνεται να είμαστε εξίσου ή και περισσότερο διστακτικοί να συζητήσουμε ανοιχτά για προβλήματα και θέματα υγείας που αφορούν αυτές τις περιοχές (φαίνεται ακόμη πιο παράξενο όταν το έχεις μόλις σχολιάσει και παρ’ όλα αυτά συνεχίζεις το μοτίβο που σχολίασες παραπάνω).

Για κάποιο περίεργο λόγο τα γεννητικά μας όργανα έχουν μια κάπως «βρώμικη μεριά». Ένα κατάλοιπο πουριτανισμού κατοικοεδρεύει στο κεφάλι μας, ακόμη και σε όσους από εμάς θέλουμε να θεωρούμε τον εαυτό μας λίγο πιο ανοιχτόμυαλο. Και για να μην το φέρνουμε μόνο σε λόκαλ επίπεδο, πρόκειται για ένα στίγμα παγκόσμιο. Από τη γυναικεία περίοδο, τις λοιμώξεις και τα ΣΜΝ έως και τη στυτική δυσλειτουργία, φαίνεται πως υπάρχει μεγάλο μέρος αποσιώπησης. Καλώς ή κακώς, ένα μεγάλο κομμάτι της συνείδησής μας είναι ζωώδες. Μόνο τα τελευταία χρόνια έχουμε καταφέρει να φέρουμε τη σεξουαλικότητα σε ένα υγιές επίπεδο συζήτησης κι αναζήτησης κι αυτό μέχρι εκεί που μπορεί να φτάσει το επίπεδο έρευνας κάθε χώρας και κάθε πολιτισμού.

Στην πραγματικότητα, έχουμε ζήσει κατά μερικές χιλιάδες χρόνια παραπάνω με το ένστικτο να είναι πέρα και πάνω από τον κοινωνικό κομφορμισμό (ή κοινωνική καταπίεση, πες το όπως θέλεις). Αυτό το ένστικτο είναι που ξεχωρίζει τους περισσότερο βιολογικά υγιείς (υπό την έννοια της ικανότητας δημιουργίας υγιών και δυνατών απογόνων) από τους λιγότερο. Είναι δύσκολο να φανταστούμε στο σήμερα πως ο λόγος για τον οποίο κομπιάζουμε να συζητήσουμε για θέματα που αφορούν τη σεξουαλική μας υγεία (κι αυτό αφορά όλα τα παραπάνω παραδείγματα, από την περίοδο έως και τη στυτική δυσλειτουργία) αφορά το αν θα μας θεωρήσει το περιβάλλον ικανούς να φέρουμε απογόνους.

Ωστόσο αυτή η δυσκολία παρακάμπτεται σκεπτόμενοι το ότι έτσι κατάφερε να επιβιώσει το είδος μας έναντι άλλων ειδών. Αυτό το επιχείρημα στήνεται προκειμένου να δείξει πως δεν υπάρχει μη φυσιολογικό. Ίσα ίσα, η απόκρυψη και η ντροπή είναι μη φυσιολογικά. Ντρεπόμαστε να συζητήσουμε ανοιχτά γι’ αυτά τα θέματα τόσο με τους γονείς μας όσο και με τους φίλους κι ακόμη χειρότερα, ακόμη και με τους γιατρούς μας. Νιώθουμε ότι κρινόμαστε, ως μη ικανοί, μη καθαροί σε σώμα και πνεύμα. Πρόκειται για ένα στίγμα που ακολουθεί άντρες και γυναίκες όλων των ηλικιών- από τις πιο progressive θεωρητικά χώρες έως και τις πιο οπισθοδρομικές.

Το παραπάνω οδηγεί όλο και περισσότερο κόσμο στο να αμελεί να συζητήσει να προβληματιστεί ανοιχτά κι εν τέλει να εξεταστεί για οτιδήποτε προκαλεί ανησυχία. Η ντροπή και η επιφυλακτικότητα που επιφέρει το συγκεκριμένο στίγμα αποτελούν τροχοπέδη στη σωστή διαχείριση μιας προσωπικής σεξουαλικής κρίσης οποιασδήποτε μορφής. Αν ντρέπεσαι να πεις στον καθηγητή της γυμναστικής σου ότι έχεις περίοδο, αν ντρέπεσαι να συζητήσεις με τους φίλους σου ή τον σύντροφό σου για στυτική δυσλειτουργία, αν ντρέπεσαι να ενημερώσεις τους προηγούμενους συντρόφους σου για ένα ΣΜΝ που ενδεχομένως να έδωσες (επειδή σου το έδωσαν) τότε με τον τρόπο σου συμβάλλεις στη διαιώνιση της γνώμης (κι όχι άποψης) της σύγχρονης Κάρεν που θα το πάει και ένα βήμα παρακάτω και σε μια είδηση παρενόχλησης θα σχολιάσει το τι φορούσε το θύμα.

Η σεξουαλικότητά μας δεν είναι προσωπική υπόθεση. Την κάνουμε προσωπική για να προστατευτούμε από το στίγμα. Η σεξουαλικότητά μας είναι κοινωνική υπόθεση. Η σχέση μας με το σώμα μας, ο τρόπος που του φερόμαστε, το φροντίζουμε και το αγαπάμε προϋποθέτει την αγάπη και τη φροντίδα όλων των μερών του. Ακόμη κι αυτών που πρέπει να κρατάμε κρυφά. Ας τα κρατάμε κρυφά για να μη μολυνθούν, όχι για να μην τα μολύνουν οι νοοτροπίες μιας εποχής που καμία θέση δεν έχουν στη σύγχρονη απελευθερωμένη και κυρίως ενημερωμένη ανθρώπινη σκέψη.