Η ανατομία του «χώρισα χωρίς να το θέλω»

Το πώς θα βιώσεις τη λήξη μιας σχέσης είναι, λένε, προσωπικό θέμα. Πολύ προσωπικό. Μπορεί να σταθεί μέσα σου σαν απώλεια, σαν ένας μικρός θάνατος, σαν να χάνεις το κομμάτι που έδωσες, σαν απελευθέρωση ή λύτρωση. Αλλά μπορείς να τη βιώσεις και σαν ένα μάθημα για εσένα, γι’ αυτό που ήσουν χθες, γι’ αυτό που είσαι σήμερα και γι’ αυτό που θέλεις ίσως να γίνεις αύριο.

Όσο σκληρόπετσος και να είσαι, όσο και να κρυφτείς πίσω από εγωισμούς, όσο και να σκέφτεσαι τι θα μπορούσες να κάνεις αλλιώς, ένας χωρισμός είναι μια τελεία στη ζωή μας κι σηματοδοτεί ένα ξεκάθαρο τέλος εποχής. Βλέπεις όλα όσα φανταζόσουν να συνθλίβονται μέσα σε ένα «εγώ δεν μπορώ άλλο έτσι» και προσπαθείς να πείσεις τον εαυτό σου στην καλύτερη των περιπτώσεων πως πρόκειται για ένα τεστ, για μια δοκιμασία, για μια κουβέντα εν βρασμώ ψυχής, για κάτι που ξεπερνιέται.

Και γίνεσαι ένα κουρέλι, πας σπίτι σου χωρίς να θυμάσαι τη διαδρομή κι όταν πια πέσεις εξαντλημένος στο κρεβάτι, σε παίρνει ο ύπνος και για ένα χιλιοστό του δευτερολέπτου δε θυμάσαι τίποτα απ’ όλα αυτά. Ζεις στο μία ημέρα πριν, που όλα ήταν τακτοποιημένα και στη θέση τους. Αλλά περνάει γρήγορα αυτό το χιλιοστό του δευτερολέπτου την επόμενη μέρα. Αναβιώνεις λοιπόν όλη τη ματαιότητα από την αρχή, αρχίζεις να ψάχνεις κινητά, social media, ψάχνεις ένα σημείο ζωής, ένα μήνυμα από αυτόν τον μέχρι χθες σημαντικό άλλο. Αλλά δε βρίσκεις τίποτα. Ούτε στέλνεις. Γιατί κατά βάθος ξέρεις ότι χωρίσατε για κάποιο λόγο.

Το πρόβλημα δεν είναι ότι χώρισες ενώ δεν ήθελες. Θα πεις πολλές δικαιολογίες στον εαυτό σου ως προς το γιατί βιώνεις αυτή τη στεναχώρια, ως προς το τι σε πειράζει πιο πολύ. Η μόνη αλήθεια όμως είναι ότι δεν έχεις τον άλλον όπως φανταζόσουν ότι θα τον έχεις. Στην πραγματικότητα είσαι στη φάση της άρνησης, στη φάση που αδυνατείς να δεις καθαρά και το μόνο που θέλεις είναι ένα ωραίο μούδιασμα να πάρει μακριά την πραγματικότητα. 

Ίσως η λύση βρίσκεται πιο κοντά σου από όσο νομίζεις κι αφορά στο τι μπορείς να μάθεις από μια διαδικασία χωρισμού. Για αρχή, έχεις να μάθεις να είσαι και πάλι μόνος σου και να είσαι καλά. Μπορείς να είσαι καλά μόνος σου; Μπορείς να αγαπάς και να δίνεις στον εαυτό σου στιγμές με την ίδια τρυφερότητα που τις έδινες στον σημαντικό εκείνον άλλον; Μπορείς να βάλεις στον εαυτό σου όρια, να πειθαρχήσεις, να τον κάνεις έναν ωραίο τύπο που να γουστάρεις να τον κάνεις παρέα; 

Αν πάλι, όλα αυτά τα παραπάνω συμβαίνουν, εάν είσαι αυτός ο τύπος που τα έχει καλά με την πάρτη του, που περνάει ωραία και μόνος του, που ζει τη ζωή του όπως θέλει, χωρίς κόμπλεξ, χωρίς αναστολές -στα πλαίσια του εφικτού πάντα- αν είσαι αυτός ο ωραίος τύπος, τότε δεν έχεις να επεξεργαστείς και πολλά μάι φρεντ. Ξέρεις πού είσαι και πού βαδίζεις, κοιμάσαι ήσυχος τα βράδια και ναι, θα πονέσεις λιγάκι στην αρχή αλλά έχεις όλα τα εφόδια για να προχωρήσεις τη ζωή σου και να βρεις αυτόν τον γαμάτο σημαντικό άλλον που θα ξέρει τι να σε κάνει και πώς να σε αξιοποιήσει.

Αν δε συμβαίνουν, τότε έχεις δουλίτσα. Που εδώ που τα λέμε, πάντα έχεις κι αυτό είναι το ωραίο, γιατί αν είχαμε κατακτήσει τον τέλειο εαυτό μας δε θα ξέραμε τι να κάνουμε. Έχεις όλο το διάστημα να αναλογιστείς τις επιλογές σου, τις συμπεριφορές σου, να κάνεις την αυτοκριτική σου, να κατανοήσεις το ποιος είσαι καλύτερα και αντίστοιχα να κατανοήσεις και τον άλλον.

Γι’ αυτό εκμεταλλεύσου αυτή τη συνθήκη, είναι κομμάτι της διαδικασίας και η διαδικασία δεν αλλάζει. Πάρε ό,τι μπορείς από αυτήν, με ηρεμία, αφουγκράσου το είναι σου κι έλα ένα τσακ πιο κοντά στην αλήθεια. Αυτό είναι εξέλιξη. Να αγαπήσεις τις συνθήκες που συνθέτουν τη συναισθηματική σου ακεραιότητα. Άλλωστε, χωρισμός είναι, θα περάσει. Μια μέρα θα γελάς. Αλήθεια.