Μια σχεσούλα κοντράρει στα ίσια μια καψούρα;

Και τι είναι η σχέση τέλος πάντων; Δεν είναι τσάντα που τη βλέπουμε να τη φιγουράρει η φίλη μας η Ειρήνη και λέμε «α πολύ ωραία η τσάντα σου, από πού την πήρες να την πάρω κι εγώ;». Γιατί η Ειρήνη την έφτιαξε μόνη της την τσάντα και έχασε και τις οδηγίες για να σού φτιάξει την ίδια. Οι σχέσεις είναι σαν αυτά τα χειροποίητα κοσμήματα στον πάγκο των πλανόδιων πωλητών. Θα βρεις ένα κόσμημα που σού αρέσει και μιλάει στην καρδούλα σου, ρε παιδί μου. Και θα το πάρεις. Αλλά μπορεί να θες να πάρεις ακόμη ένα ίδιο για τη μαμά σου. Αλλά δεν υπάρχει άλλο σαν αυτό, βλέπεις. Θα πρέπει να να διαλέξεις κάτι άλλο για εκείνη. Κάτι που να ανταποκρίνεται στα γούστα της. Σίγουρα όμως δε θα βρεις το ίδιο.

Έτσι είναι και οι σχέσεις. Ένα εύθραυστο ζευγάρι χειροποίητα σκουλαρίκια. Τα οποία τα φοράς για όσο θεωρείς ότι σού πάνε και σε εκφράζουν. Τι πάει και τι δεν πάει στον καθένα μόνο εκείνος το ξέρει βέβαια. Και για εμάς τους απ’ έξω είναι βερεσέ το τι πιστεύουμε. Σε αυτό το σημείο λοιπόν, το γεγονός ότι στα δικά σου μάτια η σχεσούλα της Τέτας με τον Λάκη υπάρχει για να συντηρήσει το εγώ του ενός και την αίσθηση ασφάλειας του άλλου, είναι βερεσέ.

Οι σχέσεις βλέπεις δε βγάζουν πάντοτε νόημα σε όσους τις κοιτάνε από έξω. Υπάρχουν αυτά τα ζευγάρια που τα βλέπεις και απορείς ως προς το τι παίρνει τέλος πάντων ο ένας από τον άλλον. Τα γερασμένα πριν την ώρα τους, εκεί κάπου στα 25-30 που έχουν δημιουργήσει μια συντροφική σχέση που θα ταίριαζε καλύτερα (στο δικό σου το κεφάλι) σε μία σχέση συντροφικότητας ηλικιών 55-65. Χωρίς τα καψουρέματα, τις υπερβολικές εκδηλώσεις έρωτα, όλα όσα τέλος πάντων ψιλοζηλεύουμε στις άλλες τις σχέσεις. Ξέρεις, αυτές τις «εγώ είμαι κι άλλος κανένας» σχέσεις. Που τον φωνάζουνε τον έρωτά τους ρε παιδί μου. Ποικιλοτρόπως, δε λέω ότι υπάρχει συνταγή. Αλλά την καταλαβαίνεις τη διαφορά.

Και επειδή μας αρέσει η τάξη και καμιά φορά οι ταμπέλες -για λόγους συνεννόησης και όχι απόλυτου ορισμού- ας βαφτίσουμε τις πρώτες σχέσεις ασφάλειας και τις δεύτερες καψουροσχέσεις. Σε αυτό το βάφτισμα δε θα πούμε ηλικία της εκάστοτε σχέσης, μπορεί να είναι μία εβδομάδα, μπορεί και 30 χρόνια. Δημιουργούμε λοιπόν αυτές τις δύο μεγάλες κατηγορίες για να διαχωρίσουμε την ήρα από το στάρι και να τσουβαλιάσουμε ορισμένα χαρακτηριστικά. Στο τέλος άμα θες παίζουμε και το παιχνίδι του πού ανήκει ποιος αυτή τη στιγμή, ή σε τι είδους σχέση έχει περάσει τον περισσότερο χρόνο του. Ή τέλος πάντων πού περνούσε καλύτερα- δε θα τσακωθούμε για αυτό.

Η πρώτη, η ασφαλής σχέση -για τους αυστηρούς σχεσούλα- είναι αυτό που λέμε ομάδα. Τα κάνουμε όλα (μαζί) και συμφέρουμε. Ξέρουμε απόλυτα τι παίρνουμε και τι δίνουμε ο ένας στον άλλον. Ξέρουμε ότι ο άλλος είναι δεδομένος συναισθηματικά. Το «εκεί» του σημαίνει πράγματι εκεί κι όχι λίγο παραπέρα, στην άλλη γωνία ή στην άλλη γειτονιά. Ξέρεις ότι μπορείς να βασιστείς, ξέρεις ότι μπορείς να είσαι ο περίεργος, αλλοπρόσαλλος αλλόκοτος εαυτός σου. Ξεκούραστα. Όχι ότι όλα αυτά δεν μπορείς να τα έχεις και με τον κολλητό ή την κολλητή βέβαια. Μπορεί να υπάρχει έρωτας, αλλά δεν είναι και το νούμερο ένα συστατικό που κάνει τη σχέση να κυλάει αβίαστα. Έρωτας ναι λοιπόν, ερωτισμός μάλλον όχι.

Η καψουροσχέση από την άλλη είναι σαν να παίρνεις όλα τα παραπάνω, να τα βάζεις σε ένα μεγάλο κουτί, να κλείνεις το καπάκι και να χώνεις το κουτί αυτό στο πάνω μέρος της ντουλάπας- εκεί που βάζεις τα μικροαντικείμενα που δεν ξέρεις τι να τα κάνεις (έλα τώρα, μεταξύ μας;). Το καύσιμο της καψουροσχέσης είναι ο ερωτισμός. Προφανώς μπορεί να υπάρξει αγάπη, παρέα και τα λοιπά, αλλά δεν είναι κυρίαρχα, απόλυτα και κυρίως πάντα υπάρχει η απορία για το εάν υπάρχει κάτι παραπάνω. Όταν υπάρχουν, είναι περισσότερο σαν συνοδευτικό. Το κυρίως γεύμα είναι ο ερωτισμός. Αυτό το μυστήριο, που δεν ξέρεις την κάθε λεπτομέρεια της ζωής του άλλου, που διαχωρίζεις το ρόλο του από φίλο, από σύντροφο, που κρατιέσαι να δείξεις με διαφάνεια το είναι σου.

Γιατί ο άλλος έχει έρθει στη ζωή σου για τη φαν πλευρά της, για τα ανάλαφρα. Είναι η πεταλουδίτσα στο λιβάδι ρε παιδί μου. Θα σε κάνει να νιώσεις όμορφα, θα σού επιβεβαιώσει πως όλα βαίνουν καλώς με την εικόνα και τη σεξουαλικότητά σου και θα τελειώσει εκεί. Ωραία αυτή η παρομοίωση. Επομένως η καψουροσχέση θα ήταν λίγο σαν τη ζωή της πεταλούδας «Ζει το πολύ 24 ώρες, με μοναδικό σκοπό να αναπαραχθεί. Δυστυχώς παρά την ομορφιά της, ο κύκλος της ζωής της είναι μικρός και βίαιος».

Δεν μπορούμε να μιλήσουμε για το πώς κρατάς μια σχέση ζωντανή αν δεν ξέρουμε τι περίπου σχέση είναι αυτή. Μπορεί να ξεκινάει ως καψουροσχέση και να οδεύει προς μια σχέση ασφάλειας. Μπορεί να διαθέτει και τα δύο στοιχεία με τον καιρό. Σίγουρα όμως το να υπάρχει μόνο το ένα ή μόνο το άλλο καταλήγει σε ένα βαρετό μοτίβο. Αν μη τι άλλο ας συμφωνήσουμε ότι και σε σένα και σε μένα φαίνεται να είναι ανακουφιστικό κάποιες φορές  να μπορείς να προβλέψεις μια συμπεριφορά ή μια συνθήκη. Και νιώθεις και πολύ μάγκας όταν το κάνεις. Όταν όμως αυτή η συνθήκη σού στερεί τη δυνατότητα να τζογάρεις, να ποντάρεις τις μάρκες σου κάπου αλλού, κάπου βαριέσαι και λίγο. Ξέρεις την απάντηση πριν την ερώτηση. Τι είδους επιβεβαίωση να πάρεις από αυτό; Ούτε εσύ ο ίδιος δε σε χειροκροτείς πια.

Επομένως, μπορεί να φέρεστε ο ένας στον άλλον με τη χάρη αγγέλων που κατέβηκαν παίζοντας άρπα στη γη, μπορεί να είστε ο ένας ο φάρος του άλλου. Μπορεί επίσης να σκέφτεται ο ένας τον άλλον σαν μπελά (με ένα στραβό χαμόγελο πάντα) και να δοκιμάζετε τα ατσάλινα νεύρα σας στα διάφορα παιχνίδια εξουσίας που συνοδεύουν τον ερωτισμό, μπορεί τη μία έτσι και την άλλη γιουβέτσι. Όπως και να έχει το πράγμα, το εάν θα κρατηθεί η σπίθα αναμμένη εξαρτάται από τις συνθήκες που δημιουργείτε. Προϋπόθεση βέβαια είναι να υπάρχει σπίθα. Γιατί μπορεί εμείς κάθε σχέση να τη βλέπουμε σαν ουράνιο τόξο που στην άκρη του κρύβεται ένας κουβάς με θησαυρό και πηγαίνοντας προς τα εκεί πράγματι να τον βρίσκουμε.

Προσοχή όμως φιλενάδε και φιλενάδα μου! Καμιά φορά στην άκρη του ουράνιου τόξου αντί για έναν κουβά με θησαυρό, υπάρχει ένας κουβάς σκατά. Καλό είναι να αναγνωρίζουμε τη διαφορά όσο το δυνατόν νωρίτερα γίνεται.